მარტო ვუძღოდი მე ქარის წისქვილს.
სიმინდებს, ხორბლებს, ყანებს, საფქვავებს
ნამჯას და რითმას ვფქვავდი და ის ვთქვი
რამდენი რამე ვიგულშავქვავე.

რამდენჯერ ლექსში გაჩნდა ხანძარი.
იმ ტყვიების და ხმლთა კვეთიდან.
მოკრძალებული ვით პატარძალი
შემოდიოდა აფხაზეთიდან.

თოვლზე უმზეოს მაინც არ იტყვით,
ამ ოცდა შვიდ წელს თუმცა "კა პე ზე"
ჰქონდა მისჯილი მე რომ სამი დღით
სამურზაყანო მოვიტრაპეზე,

თითქოს ზურგიდან, თითქოს ომიდან
პატიმრისფერი - გაღმა სერებზე,
გაფითრებული თოვლი მოვიდა,
დაფაჩუნობდა თითის წვერებზე,

ჯერ ისევ ღამე იყო უნათი,
როცა წამოსვლა მოვიპრიანე
დავხატე მელნით შავი სურათი
ხირიმი ლექსით ავახმიანე.

ამინდმა ჩემთვის მოიცალა და
გამოვეთხოვე ბებერ ოდიშებს
ჩემი სიმღერა, ჩემი ბალადა
და უმწეობა მოვუბოდიშე.

ის ღამე თითქოს "აზარს მღეროდა
მოამიწებდა, მოაბიჯებდა
სასიმღეროდა, სამეგრელოდა,
სტუმრად ვიყავი მაშინ ბიჭებთან,

და ვუყურებდი იმ მთებს გადაღმა
მიღმა გორებს და მიღმა ენგურებს
მოუვლელობით როგორ გადახმა..
აგეტირება ამის შემყურე,

და მერე განა წერა ვიწვალე
უხმოდ მესმოდა "ციურ ბადეთა"
როგორც ქართველი - გარდავიცვალე
როგორც პოეტი დავიბადე და

ამ გულში უკვე სქელი ჯავრია,
მოაჯირებზე როცა ედება,
დღეს ყველა ფიფქი ჩემი მგზავრია
"მორდუს"ვეტყვი და მოიხედება,

ვეტყვი ძმაოს და ჩნდება ხანძარი.
იმ ტყვიების და ხმლების კვეთიდან.
თავჩაღუნული ვით პატარძალი
წამოვა თოვლი აფხაზეთიდან.