ძმებს საკლავი უწევთ ნარზე
ველური და მზისგან თბილი.
ცას ნაპერწკალს უსერავენ
თავად ცისგან პირდასვრილი,
დანა ნეკნებს ნელა სერავს,
იფანტება სიმღერის ხმა.
კიტა დორომ შეაჩერა.
მკვდარი ქალი იგულისხმა.
მზე რვეულის ფურცელია.
რომ აბოლებს ნელი წადილს,
თითქოს ღრუბლად უწერია
მილიარდი წელიწადი,
თითქოს ახლაც სათქმელი აქვს
და ჩიბუხებს ებარება.
თითქოს ერთად მთავრდებიან
სიმთვრალე და ნეტარება.
მე სად წავალ, ვინ მოისმენს.
ღამე ნერვიული დგება.
დამიფაროს დიონისეს
ლუდის ქაფით სველმა თმებმა.