ისე უჩუმრად ელოდა ზამთარს...
ვიდოდა ლაღი მსვლელობა ჟამთა.

რომელ სიზმრებში თვლემდა, ვინ იცის,
სულელი ბავშვი დროის და სივრცის.

თუ გაღვიძება აღარც ეწადა,
თუკი ზომაზე მეტად ეცადა?

ეკითხებოდა დიდი ობობა -
არარსებობა თუ არსებობა?

ზამთარი...  ნუთუ ამიტომ სდევდა
გაუგებარი და უცხო სევდა?

როგორც კეთილი ზეცის ასული
და უნაზესი სიმშვიდე სულის.

როგორც მირაჟი, როგორც ზმანება,
დასიზმრებული ცის ხმოვანება.

ისე უჩუმრად ელოდა ზამთარს...
ვიდოდა ლაღი მსვლელობა ჟამთა.