ეძღვნება მარი კრავეიშვილის ხსოვნას



    ... მაშინ 20 წლის ვიყავით, პირველად გავემგზავრეთ მშობლების გარეშე უცხო მხარეში შვიდი მეგობარი .... საუბედუროდ მხოლოდ ექვსნი დავბრუნდით...


დილის ექვს საათზე მოლამ დაჰკივლა,
თითქოს უკანასკნელ სიმღერას მღეროდა...
მარი! მომაწოდე ჭრელი სარაფანი,
მიმიშვი სარკესთან, პრანჭვა გეყოფა...

დაიძრა მძიმედ თურქეთის ავტობუსი,
ეშმაკის მანქანა თავის გზას ელოდა,
სიმღერა შემოვძახეთ მაშინ ქართული,
თურმე ჩვენთან ერთად ეშმაკიც მღეროდა...

16 აგვისტო იყო ის თარიღი,
როცა დღე იყო და მაინც ბნელოდა.
ღმერთები ჩამოვიდნენ გაოცებულნი,
თავად ბედისწერას მწარედ რცხვენოდა.

მაშინ სიკვდილი ქვესკნელთ ამოვიდა,
ეს დღე სასმისით ხელში აღნიშნა
როცა დაგლეჯილი, ჯერ კიდევ თბილი
გვამების დაფანტული ხორცები აკრიფა.

მერე? ... მერე  ყველაფერი დამთავრდა,
მერე სიცოცხლეც კი მომწყინდა
როცა არ შერცხვა და მოლამ მეორე დღეს
დილის ექვს საათზე მაინც დაჰკივლა.