პურის საყიდლად გავედი ბულანჟერიაში.
არავინ იყო გარეთ ჩემს გარდა.
სიჩუმე და მანქანები.
როცა ბგერები იფანტებიან და მეტობენ ადამიანებზე.
როცა მუსიკა ადამიანებზე მეტია.
როცა ყველა სეზონი ცალცალკე.დანაწევრებულიც კი.თითოკვირაჩამოგლეჯილიც მეტია ერთად აღებულ სამიათს კაცზე.
როცა დამფრთხალი შველის თვალებში ასხლეტილი სიცოცხლე მეტია ჩვენს სიბერემდე ნაოცნებარ სიცოცხლეზე.
როცა ქარში ჩამოყრილი ნეკერხლის ფოთლები ჩვენზე გაცილებით მეტია.მოკვდა.დაიმსხვრა.ხმელია მაგრამ მეტია.
როცა ფანჯარაზე შემოდგმული ქოთნის ყოჩივარდების სიხასხასე,ჩვენს დავარცხნილ და გაკოპწიავებულ იმჯზე ბევრად მეტია.
როცა ზღვაში წვეთიც კი ადამიანზე მეტია.
როგორ შეიძლება ერთი ადამიანი მეტი იყოს მეორეზე?!