| ავტორი: ნია-კო ჟანრი: პოეზია 17 აპრილი, 2018 |
ვიბადებით და ვტირით... დაბადებისას თვალზე გადაკრული ლიბრივით სქელ, გაურკვეველ მომავალს ვტიროდეთ თითქოს... და მერე, მთელი დარჩენილი ცხოვრება, გაშმაგებით და გაგიჟებით და თავდავიწყებითაც კი - მარტოობას გავურბივართ და ისე, როგორც ბავშვობაში, თვალახვეულები რომ ვეძებდით ერთმანეთს, ახლაც იმგვარად, ხელისცეცებით ერთმანეთს ვეძებთ... ვცდილობთ როგორმე გამოვიცნოთ: თმა ვინ მოგვწიწკნა, ვინ გვაკოცა, ან ვინ გვკრა ხელი.... .................................................................................... და ერთხელაც აღმოვაჩენთ, რომ ყველა მცდელობის მიუხედავად, ყველა გზისა და ხერხის ძებნის მიუხედავად, ჩვენ მარტოები დავრჩენილვართ შუაგულ ტყეში, ცხოვრება რომ დაარქვა ერთ დროს, ჩვენზე ჭკვიანმა. ..................................................................................... და გულის მომწურველი და სულის დამქანცველი და ძალის წამრთმევი მარტოობა შანთივით ედება სხეულს, რომელიც მიწა კი არა, ია ყოფილა და არ ვიცოდი... ............................................................................ „ია-ია დაგიკრიფეო“ – არასოდეს ასწავლოთ შვილებს...
კომენტარები |
ილუსტრაციები |
რეცენზიები |
|
1. +2 მომეწონა! +2 მომეწონა!
|
|
მონაცემები არ არის |
|
|