რა სათქმელია, როცა ცდილობ, ისევ გადარჩე,
დღის ბოლოს წევხარ საკუთარი შიშის ამარა
და ფერმიხდილი მოუყვები სიზმრის დარაჯებს,
რომ შიგადაშიგ გენატრება ხისტი სამარე.

რადგან ასეა, გადაგღალა ჰაერის სუნთქვამ,
ჰაერის, სადაც კვამლთან ერთად იწვის ნერვებიც.
დედის გინებით დაწყებული ვიღაცას უთქვამს,
რომ სიბნელეა - გადარჩენას ღმერთს ევედრები.

და რა უნდა ქნა?! შიში გიჭამს თვალის უპეებს,
ათას ციანიდს იღებ ხოლმე, როგორც განტვირთვას
და გვიან ხვდები, ამდაგვარად ისე დაგღუპავს
თავისუფლება, შინაარსით - ყოფნა მარტივად.

რა სიმარტივე, რა სიმშვიდე?! სასაცილოა,
ძაღლის ყეფაა ყოველი დღის ალეგორია.
დღეს მიცვალებულს განსვენებას აღარ აცდიან,
რევოლუციებს ვაანონსებთ სამგლოვიაროს.

დღეს მრევლი ხარ და გაფურთხებენ სულში, რწმენაში,
მერე იესოს მეგობრობას დაიჩემებენ.
და არის ხალხი, ზიზღი უჩქეფთ ალბათ ვენაში
და არის ხალხიც, ხერხემალზე გაჭერენ ჩექმებს.

მოკლედ ასეა, გავიხლიჩეთ, ორი მხარეა -
ვიღაცა ამბობს, ჩრდილოეთსაც არა უშავდა,
სხვები იტყვიან, დასავლეთი უფრო წყნარია,
მე კი გადაჭრით ამ მიწა-წყლის დავრჩი გუშაგად.

აქ ასე არის, დაფასება ვიცით გვიან და
ვერცერთი მკვდარი განდიდების შემდეგ ვერ აღდგა.
და ჩვენი სისხლი თუ შეერწყა მიწის ნიადაგს,
იქვე ყაყაჩო გაიხარებს წითელპერანგა.

რადგან ამ სისხლში დაილექა ისტორიები
ათასი მსხვერპლის, თავდადების, ქრისტეს დიდების.
დღეს ეკლესიას ანგრევენ და თან მისტირიან
უფალს, რომელთან მისასვლელიც დაწვეს ხიდები.

ჰოდა, ასეა, თვალებს გვიჭამს უღმერთო ზეცა
ზეცა, რომლისკენ კვამლით სავსე ვერ ადის ლოცვა.
პერიოდულად, ზოგიერთი იქცევა მხეცად
და სიკვდილს ითხოვს იმის ნაცვლად, არჩიოს მოცდა.

უკმარისობამ მოთმინების დაგვასნეულა,
სატკივარების მოშუშება გვინდება სისხლით.
და როგორც ადრე, ევროპაში „შავბნელ ავსულებს",
ინკვიზიციის ცეცხლში გვინდა ვიხილოთ სისხამ

დილა და მწუხრის ფერი ჭარბობს სივრცეში როცა...
ან როგორ გინდა, ზიზღნარევი იყოს სინათლე?!
გამუქებული ქალაქიღა ზეციდან მოჩანს.
ან ღმერთი რაა, ვინღა იხრის ქედს მის წინაშე?!

დღეს ხატის ნაცვლად ფიტულია ბილწსიტყვაობის,
გვაიძულებენ ვეთაყვანოთ, თან ვეზიაროთ
და აღარ გვინდა, დავაღწიოთ თავი ტყვეობას,
რადგან ძნელია, სიმართლისკენ გეზი აიღო.

რომ სირცხვილია საკუთარი თავის სრულყოფა,
რომ ჩაგვყვირიან, ძველებურად ვიდგეთ ნაგავში.
ალბათ, ვიღაცის სურვილია ფესვებთან გაყრა
და ისიც უნდა, დავიხალოთ სულში ნაგანი.

რომ სულიერი თვითმკვლელობა არის სიკვდილი,
ტრაგედიებიც გაგვიწვიმდა კოკისპირულად,
ხანდახან ხდება, ამ ქალაქში მიწაც იკივლებს
და აზანზარებს უკანონოდ ნაშენ კორპუსებს.

მოკლედ ასეა, საიმედო ბევრი არ ითქმის,
ყოველდღიურად ვიგერიებთ ახალ ურჩხულებს.
ჩვენი სამშობლო ამდაგვარად დაინგრა, თითქმის,
მაგრამ იმედი, როგორც ლოცვა, მაინც ჩურჩულებს.

აქ ისევ დარჩა ხალხი, ვისაც სიცოცხლე უჩქებს,
ძარღვებში, სულში, სიტყვასა თუ თვალის გუგებში.
და როგორ მინდა, გაუთენდეს ქალაქის ქუჩებს
დილა, რომლის მზეც სინონიმი არის ნუგეშის.

06.2018