მდინარის პირას შევჭამეთ  ,,კაშა,,
თვალები  გვქონდა  ჭაჭანაჭამი
ჭუკების...
სოფლელს  ვის  ყავდა ,,ნაშა,,?
არ იყო არსად ქალის  ჭაჭანი.
ერთი იყავი და ისიც -ჩემი!
ჩემი იყავი,ტყეში უსიერ
ასე იძახდი :
,,ვაიმე, ჩემი,,
,,მიდი, ჟორჟ!,,
,,მიდი, ჩემო მუსიე!,,
და  გადარბოდნენ ამ  ხმისგან მგლები,
ტყის ბინადარნი-თეთრი  ტურები.
და ჩვენ ფიჩხივით ვიწვოდით ვნებით,
სველ მიწას  შენი  ნათითურები
აჩნდა ისე რომ:  თითქოს  კვერნებმა
გადაირბინეს მასზე ქოშინით.
როგორც ოთახში,ისე არეულ
ტყეში  ეყარა შენი ქოშები.
წისქვილი  ფქვავდა საღომე ღერღილს,
ტოტზე  გალობდა ჩიტი ნამგალა.
არ მეშინოდა თოფის და მეხის.
ახლა  რა ჭირმა ამაკანკალა?!.