იცი? ის ორი ჭაღარა რომელიც თმიდან ამოგაცალე,
სადღაც დავკარგე,
ის ორი ღერი,
სამანს მიღწეულს რომ უნდა გადამეყლაპა.
დავკარგე და ახლა ვწუხვარ.
რაღაც ან ვიღაც მუდამ ხელს მიშლის სიგიჟეების ჩადენაში.
ან იქნებ მორიგი შიშის საფუძველი გახდა შენთვის
და ამაცალე?
აქ სულერთია რას მიპასუხებ, ან შეიცხადებ,
არც რას გაბრალებ, ნუ აღელდები,
სიმშვიდე ხომ ერთადერთია რასაც ჩემთვის დავეძებ
და სხვისთვისაც არ მსურს მისი დარღვევა.
ჰოდა მისმინე,  ახლა გამშვიდებ _
ისინი უბრალოდ დალპებოდნენ ჩემთან ერთად
და სულ ეს არის.
მაგრამ ლპობაშიც კი ვერ აჯობებდნენ ჩემს გულს,
უკვე გახრწნილს.
თორემ სხვა სიცოცხლე რომ არ არსებობს
და ვერც იარსებებს
კონკრეტულად ჩემთვის და შენთვის,
შენც კარგად იცი და მეც მომეხსენება.
არანაირი ჯადო, გრძნეულება ან შეთქმულება,
ისე, უბრალოდ მოვინდომე გამყოლოდა შენი მცირე ნაწილი,
მე ხომ ვთხზავ ჩემთვის,
ფანტასტიკური სიუჟეტის რაღაც მონაჩმახს
და თავს ვიმშვიდებ,
რომ სხვა ცხოვრებაც იქნება და იქ შენ დამელოდები.
რადგან უკეთესი ვერაფერი გამომიდნია
იმ ფინალისაკენ, მხოლოდ ჭკნობა, ლპობა,
ხრწნა და დავიწყება რომ ჰქვია,
ანუ  იმ გზისთვის რაც მელოდება.