თურმე სიზმარშიც შეიძლება თვალის გახელა,
ეს პაწაწინა ოთახია სადაც გპოულობ,
სადაც არასდროს არაფერი ჩვენ არ გვაღელვებს,
მაგრამ გვჩვევია გაღვიძება არადროული

და კვლავ სიფხიზლე, კვლავ გვირაბი, სიბნელე, ორმო...
მე, შევცქეროდი შენს თხელ ხელებს ცისკენ აშვერილს,
იცი, დღეს, ჩემში - სიყვარულის დარღვეულ ჰორმონს,
წამლად არცერთი პოეტი და ლექსი არ შველის.

წვიმას ყურს ვუგდებ, როგორც უწინ შენს ხმას და სიცილს,
თითქმის აღარ ვწერ, აღარ ვფიქრობ, არ ვსვამ, არ მძინავს,
მხოლოდ ის მინდა, შენით სავსე, ჯადოსნურ შპრიცით,
ჩემს ორგანიზმში შეიყვანონ სევდის ვაქცინა,

რომ ეს სიკვდილი ჩამომწუროს მორიგმა ხვალემ,
რომ ტკივილის ზღვა აღარასდროს აღარ აღელდეს,
რომ სიზმრის ნაცვლად - სევდიან და ამომშრალ თვალებს,
ყოველი დილით, ერთ საწოლში ერთად ვახელდეთ.