როგორც აღმოჩნდა
ჩემი სურვილი გრამაფონშია,
გრამაფონი - ცარიელ სახლში,
სახლი  მზის სისტემის
ერთ-ერთ პლანეტაზე,
მაგრამ არ ჰქვია მას დედამიწა.

უსიყვარულოდ
საკუთარი თავისგან დაცვაც კი მიჭირს...

როგორ წააგავს ეს ნაწერი პარანოიას,
მე პარანოიკს.

გთხოვ, დამაკვირდი,
მე მე აღარ ვარ.
ერთი ტომარა კარტოფილია
ჩემი სხეული
და ჩემი სული
ამ ტომარაში გამომწყვდეული
მცირე ჰაერი.
ცოცხალი უკვე აღარ მეთქმის,
ძალა კი მაინც შემწევს სწორედ იმდენი
რომ შევიგრძნო საკუთარი
ლპობის სურნელი.

აი, შეხედე, მოისმინე,
ჩემთვის,
ჩემზე,
შენს გასაგონად,
ყვება ლექციას ტელევიზორი - „დეპრესია“.
შენ კი -
ერთი ამათი დედაც ვატირეო,
რეებს მიედ-მოედებიანო?!

მე არც ვბრაზდები,
არც მწყინს,
მხოლოდ ვტირი,
უფრო სწორად ცრემლი მასველებს.
რადგან,
განა არ გსურს,
არ შეგიძლია მეტის გაგება.
შენ?
შენ კი მიკრძალავ მასთან ურთიერთობას,
მაგრამ ის მაინც მოდის,
როცა მოუხერხდება,
სიხარულით ჩაეკვეხება
იმ სავარძელში სადაც მე ვზივარ
და დემონსტრაციულად დამიკოცნის
ყელს, ხელებს, თვალებს.
მე უხერხულად შევიშმუშნები
ფიქრით - გამცილდი, გეყო, ცოდოა
და ისევ შენ შემეცოდები.

რადგან ასეა
და ჩემი სიტყვები 
ისე გესმის
როგორც არაფრისმთქმელი
„ვაი დედა“ და „ღმერთო მიშველე“,
მაშინ ჩარჩოსაც ნუ დაუწესებ
ამ ჩემს სიგიჟეს,
თორემ რამდენჯერაც მომიქნევ ნაჯახს
იმდენჯერ მატლი დამცვივდება კიდურებიდან
და შეგძულდები.

შენ კი ჩემს გარდა ვინ გაბადია?
შემინარჩუნე!
მე ხომ ჯერ კიდევ ვანსხვავებ
დღეებს ღამისგან
და ვცნობ საათს, წუთებს, წამებსაც,
ანუ ჩემი საქმე სულ არ წასულა,
იქნებ სულაც გადავურჩე ამ დეპრესიას,
იქნებ მხოლოდ სიყვარულის დეფიციტი გვაქვს?