თვალის დახამხამებაში მოხდა ყველაფერი, ფარდის ერთი აფრიალება და...

ნეკამ უხმოდ მიირბინა ფანჯარასთან და გადაიხედა. მეთექვსმეტე სართულის გადასახედიდან თეთრ კაბაზე ნახატ ხასხასა ყაყაჩოებს სიმკვეთრე დაკარგათ, ისინი ნაცრისფერი ასფალტის ფონზე წარმოქმნილ თეთრ-წითელ ლაქებს ბუნებრივად შერწყმოდნენ.

ნეკა წელში გასწორდა, თვალწინ აღმართულ გაშლილ სივრცეს მიაშტერდა წამიერად, მერე აქეთ-იქეთ ცეცება დაიწყო, თითქოს სურდა რაიმე წერტილს ჩასჭიდებოდა მზერით, მაგრამ ამაოდ, სივრცე ისეთი ღრმა იყო ლამის ჩაიძირა მასში. საყრდენი ვერაფრით იპოვა, მომენტალურად შემობრუნდა და სწრაფი მოძრაობებით დაიწყო მოქმედება: მიკეტა ფანჯარა, ფარდა ჩამოაფარა, ტელევიზორი გამორთო, გასაღები ხელში აიღო, სახლიდან კარის ჯახუნით გამოვარდა, მაგრამ არ დაუკეტავს, ჩქარობდა. სანამ ლიფტი ამოვიდა ნერვიულად ქანაობდა, წინ და უკან თითო ნაბიჯს დგამდა და გასაღებს სრესდა ხელებში.

მეთხუთმეტე... მეთოთხმეტე...მესამე...მეორე...

ეზოში ქალების კივილს ლიფტის მომლოდინე მეზობლის კივილი შეუერთდა როცა კარი გაიღო და მასში ძირს დავარდნილი უგონოდ მყოფი ნეკა აღმოაჩინა.

- ბატონო ზვიად, გასაგებია რომ არჩევნებამდე არც თუ ისე დიდი დროა დარჩენილი, მაგრამ მაინც, თუ იგეგმება საარჩევნო კანონმდებლობაში ცვლილებების შეტანა?
- დიახ, ახლა პარლამენტში, ჩვენ...
- დედა, ცოტა დაუწიე ტელევიზორს, ბავშვი გაიღვიძებს.
- რა სახე გაქვს, შვილო, გაფითრებული მეჩვენები, არ გეძინა კარგად?
- ცუდი სიზმარი ვნახე, ძალიან ცუდი სიზმარი.

ნეკა სამზარეულოში შევიდა, ონკანი გახსნა, წყლის ხმასთან ერთად უცნაური ზუზუნი ჩაესმა საიდანღაც, თავი ძლივს შეიმაგრა, თავბრუ ეხვეოდა, ჭიქის წყლით ავსება მოახერხა, მაგრამ ერთი ყლუპი მოსვა თუ არა, ჭიქა ხელიდან გაუვარდა.

შავი ჭიქის ნამსხვრევები თეთრ იატაკზე ხმაურით გაიშალა.
- რა მოგივიდა, შვილო? - ოთახში დედა შემოვიდა, მაგრამ ნეკას არაფერი ესმოდა, დედის ხმას ზუზუნი ახშობდა, რომელიც მის თავში სულ უფრო ძლიერდებოდა. ჯერ ყურებზე აიფარა ხელი, მერე სამზარეულოს ავეჯის უჯრა გამოაღო, ერთი, მეორე, მესამე, თითქოს საკუთარ სახლში არ ყოფილიყო, გამწარებული ეძებდა რაღაცას. იპოვა თუ არა საძინებელი ოთახისკენ გავარდა, მაგრამ  შესასასვლელთან შეჩერდა და ფეხაკრეფით განაგრძო სვლა.
- რა მოხდა, შვილო, ჭიქა ვის არ გატეხია, რამ აგაღელვა, ჩვენი ჭირიც წაუღია! თითქმის ჩურჩულით წარმოთქვა შეშინებულმა მოხუცმა სიტყვები.

ნეკას არაფერი ესმოდა, ფრთხილად მიიწევდა ბავშვის საწოლისკენ. სუნთქვა კი არ შეანელა, ლამის შეწყვიტა, ბავშვს ჯერ სახეზე დახედა, გაიკვირვა, მერე ფრთხილად გადახადა ზეწარი, პატარა გოგონას მშვიდად ეძინა, ქერა კულულები ჩამოყროდა სახეზე და წითელი თევზებით მოხატულ საღამურზე.
- სადაა ჩემი გოგო?
ჩუმად იკითხა ნეკამ.
- ჩემი შვილი სადაა მეთქი? - ნელნელა ხმას აუწია და ბოლოს ყვირილი მორთო.
გოგონას გაეღვიძა და ატირდა. შეშინებული მოხუცი ხელებს ასავსავებდა და რაღაცას ბუტბუტებდა გაუგებრად.
დანა მაღლა-დაბლა ირწეოდა, ირწეოდა საწოლი, საძინებელი, სახლი, კორპუსი, მთელი სამყარო ირწეოდა.

კორიდორში განწირული კივილი ისმოდა.
- მას თეთრი კაბა ეცვა, ყაყაჩოებით მოჩითული, ყაყაჩოებით მოჩითული და არა ეს საშინელი თევზები, ვიღაცაა, არაა ჩემი, არ არის მეთქი ჩემი, ჩემსას თეთრი კაბა ეცვა, ყაყაჩოებით მოჩითული.

- ეს რომელი პალატაა?
- მერვე, ანანეს პაციენტია, წუხელ მოიყვანეს.
- რაო? რა მინდაო?
- ათი დღის წინ მეთექვსმეტედან შვილი გადმოვარდნია საწყალს.

პალატაში თეთრხალათიანები შეცვივდნენ.
კარზე რიგითობის აღმნიშვნელი ციფრი დაცურდა, მის ზედაპირზე არსებულ ხარვეზს, მცირე ამობურცულობას დაეყრდნო და ჰორიზონტთან პარალელი დაიჭირა.