იყვნენ სახლში და უყვარდათ მზე-ცა,
ცისკრის ნამებით იბანდნენ ხელ-პირს,
ამოჭრილ მიწას ეფერებოდნენ,
ასე მოჰყავდათ ნაყოფი მთელ წლის...
და დაუძახეს...დათვი მოდისო,
მიდით, დახვდითო შიშველ ხელებით,
უმალ წავიდნენ, არც მოუხედავთ...
დღეს მათ საფლავებს თავზე ვევლებით...
და მერამდენედ, ასე მზაკვრულად,
დათვს ატორინეს ჩვენი გმირები,
თვითონ ეს დათვიც მათ წააქეზეს...
მხოლოდ თავიანთ გეგმას ვჭირდებით...
მაგრამ ცდებიან, თუკი ჰგონიათ,
თითქმისც აღწევენ ამ ლაჩრულ მიზანთ,
რადგან გმირები კი არ კვდებიან,
მათ არც კი სძინავთ.