ემილი დიკინსონი - სიკვდილი ჩემ წინ თავად გაჩერდა (712)

სიკვდილი ჩემ წინ თავად გაჩერდა -
არ გავუჩერდი რადგან შემზარავს,
მერე დაიძრა მისი კარეტა
და უკვდავებაც ჩვენ დაგვემგზავრა.

ეტლი დაიძრა ჯერ ნება-ნება -
არ მოისურვა სრბოლა სიკვდილმა,
გადავდე საქმეც და დასვენებაც,
რადგან მომეპყრო ესოდენ ზრდილად.

გავცილდით სკოლას და მოსწავლეებს -
აღარ ისმოდა აყალმაყალი,
გავცდით მინდვრებს და მწიფე თაველებს,
ჩამოვიტოვეთ მზეც ჩამავალი.

ან, მგონი, თავად გვიქცია გვერდი,
შემაჟრიალა პკურებით ნამის,
ტანთ მეცვა კაბა თხელი ხავერდის,
მეფარა ტულის წამოსასხამი.

იმ სახლის გვერდით შევყოვნდით წამით,
სახურავი რომ უჩანდა ოდნავ,
ჩაფლული იყო სულმთლად მიწაში,
ლავგარდანებსაც მიწა მიყროდა.

გასრულდნენ წლები საუკუნენის
ვით დღე სრულდება, ისე მსწრაფლადვე,
გუმანით ვიგრძნე ეტლის ჰუნენი
მარადისობის სამძღვარს ლახავდნენ.

7 ოქტომბერი, 2018 წ.



Emily Dickinson - Because I could not stop for Death (712)

Because I could not stop for Death –
He kindly stopped for me –
The Carriage held but just Ourselves –
And Immortality

We slowly drove – He knew no haste
And I had put away
My labor and my leisure too
For His Civility –

We passed the School, where Children strove
At Recess – in the Ring –
We passed the Fields of Gazing Grain –
We passed the Setting Sun –

Or rather – He passed us –
The Dews drew quivering and chill –
For only Gossamer, my Gown –
My Tippet – only Tulle –

We paused before a House that seemed
A Swelling of the Ground –
The Roof was scarcely visible –
The Cornice – in the Ground –

Since then – 'tis Centuries – and yet
Feels shorter than the Day
I first surmised the Horses' Heads
Were toward Eternity –