როგორ ხარ, მამა?
აქ ქარები არ სწევენ მთვარეს.
ჩემთვის ასეა - შეხედვისას შენს მხრებზე ვხედავ მთვარეს მიბჯენილს.
წახვედი, უნდა გითხრა, იმ დღეს იბნელა
ამ სამყაროში, შენს სხეულს რომ ვუკითხავდი ფსალმუნს დავითის.
შენ კი ამბობდი... და არ იცი, როგორ გინანე,
როგორ ჩამწყვიტე გულში ყველა სიცოცხლის ძაფი.
და არ ვიმჩნევდი, მაშინ არ ვთქვი,
რომ უმამობა - გალეშილი უდაბნოა მგზავრის სიცოცხლით.
მაშინ ამბობდი, მიდარდებო, რადგან იცოდი,
რომ შენც დაობლდი ადრე, ოთხმოცდარვაში
და ოცდაათი წელიწადი ტიროდი მამას
და ოცდაცამეტ წელიწადში ეს შენი შვილი
საკუთარ გულში ასამარებს ყველა დანაკარგს.
და მიყურებენ ამ თვალებში, ცნობენ ანარეკლს
შენი თვალების, ხასიათის, ტკივილის შენი.
მანდ უნდა დახვდე, ჩემი ტოლი ამოვა გოგო
ერთი კი არა, ორი მამა, ნუ მკითხავ როგორ...
ასე მიჯრით რომ აგედევნენ.
მა, არ ვიცნობდი, მისალმებით მხოლოდ და მხოლოდ.
მაგრამ ორმოცი შენი იყო სულ რაღაც ორში
და რამდენიმე დღე გავიდა რომ მოვხვდი ომში
საკუთარ თავთან. კითხვებია პროტესტის ღმერთთან.
ან უფრო, გეტყვი, საკუთარი უსუსურობის,
რომ მხოლოდ გლოვა დამრჩენია აწი, ყოველდღე.
ნუ გეშინია, არ გავტყდები, არც სხვას არ ვეტყვი,
ჩემი სისუსტე ჩამეკერა სხეულში, სულში.
და ამ ტკივილით უნდა ვთელო მომდევნო წლები,
მთელი სიცოცხლე...
მა, ხომ მიხედავ? ღმერთთან იტყვი ორიოდ სიტყვას.
ისიც უთხარი, რომ მე ცოდვილს უზომოდ მიყვარს.
მან კარგად იცის ჩემი გულის კვნესა ყოველი
და შენი ტკბილი საუბარიც მქონდეს მეოხად.
ახლა ღამეა, გიწერ წერილს, თვალებს ვხუჭავ და
წარმომიდგებით შენ, გოგონები, მზრუნველი მზერა,
როგორ შვილივით დაუყვავებ დაღლილ ნამგზავრებს.
და მერე ჩემთან ერთ სიზმარსაც გამოამგზავრებ,
რომ დამიამო სიკვდილებით ნატანჯი სული.