ჩვენ - ჩვენს სივრცეში,
ვდგავართ და ვდუმვართ,
მე და შენ,
როგორც შეშა და ნავთი,
თვალს თუ შევავლებთ ერთმანეთს,
მხოლოდ,
ჩვენ - ჩვენი მოცემულობის ხათრით.
არ დაგვზარდება გაღებას კარის,
ღუმელი,
როგორც სითბოს მჭედელი,
მაგრამ უჩვენოდ ისიც მდუმარებს, -
ლითონის ცივი,
ოთხი კედელი.
არ ვიუცხოვებთ ვნების ნაპერწკალს,
როცა ერთმანეთს გადაგვყრის ბედი,
კანონზომიერს ავყვებით წვას და
უკან დაგვრჩება ზღვა მოსახედი.
კი,
დასრულდება ჩვენი ამბავიც,
სხვანაირად ხომ ალბათ არ ხდება,
ცაში გაჰყვება ფარფატა ნისლებს,
ეს სიზმარივით  წვა და ნათება.
გარდაუვალი კვდომის პლანეტას,
პასუხს ვერ მოვთხოვთ,
მუდმივს ნუ ელი,
ჩემის და შენის გარდამქმნელს ჩვენად,
ვალაპარაკოთ მხოლოდ ღუმელი.