დგას  დედაჩემი ახლა  ქურასთან ,
დგას ოთახებში  სუნი  ვანილის,
თავზე  თავსაფარს  დაიხურავს და
ღუმელთან ასჯერ  მაინც ჩაივლის.
და იხედება  ხშირად ფანჯრიდან,
გველის, წუთის წინ ველაპარაკე.
დამტუქსავს-,,რატომ  დაიხარჯე,, და
წვენებს პარკიდან  ამოალაგებს.
გავაღებ დედის  სახლის მაცივარს,
სავსეს ნაცნობი სასუსნავებით.
მე და  ჩემი  ძმა,ორი კაცი  ვართ,
და შევესევით,  როგორც სვავები.
მერე  კი  გაშლის სუფრას იმხელას,
თითქოს  ხვალიდან ომში  მივდივარ.
თან საკოცნელად გადმოიხრება,
მე ვეუბნები: -დედა,დიდი  ვარ! 
ჩემი შვილები ბაბუს  აზიან
და მამაჩემიც თავს  არ იზოგავს,
აშკარად დიდი  აქვს  ფანტაზია:
ხან თხად იქცევა და ხან ბიზონად.
-ნეტა,  შენ  ბოვშებს ,როდის მომასწრებ ,
გაკიცხავს ჩემ ძმას ,უცოლო კოკოს
და ეძებს  მთელ  ამ მთა და  გორაზე
კაიგვარიშვილ  ხატულა  გოგოს.
რა თბილი არის  ,ო, ეს  კედლები,
ეს ჟრიამული და ეს  აურა.
ჩვენი  მამაებით,ჩვენი  დედებით,
ჩვენი  შვილებით სავსე  ხმაურით!