როგორც გარეული ღორების კოლტმა ხმელ მუხნარში, ისე ჩაიარა მონატრებამ და მზემაც წვერი მოუშვა, თითქოს -და გამოიგლოვა დაკარგული პლანეტები.
შენ უშედეგოდ ცდილობ ვინმეს შეყვარებას და აზარტული თამაშების მონა ხდები.  ყოველ დღე სტრიტის, ფლეშის, როიალის ლოდინი და სულ ერთია, დანებდები თუ ამას არ იზამ.
არავინაა ისეთი, დასაკარგი  რომ არაფერი ჰქონდეს. არის აზარტი იმის ძებნაში, რისი დაკარგვაც არ გინდა და არის მის პოვნაში და დაკარგვაში რომანტიზმი.
არავინაა ისეთი, თავს რომ საერთოდ არ იტყუებდეს.
და არის ეს ყველაფერი საშინლად ბანალური და ყველაფრის ბანალურობაც საშინლად ბანალურია.
თუმცა რა დროს აზარტია, როცა მოხუც ქუჩის მხვეტავს ფილტვების ანთება აქვს და იმის შიშით, რომ სამსახური არ დაკარგოს, ყოველ დილით ჩვენს დაყრილ ბიჩოკებს ხვეტს.
რა დროს მოხუცი მხვეტავია, როცა ახალგაზრდა ქალს, თებერვალში როცა ხეში წყალი დგება, რძე უშრება და მარტში ბოზდება. მშიერი შვილის თვალებით ამართლებს ბოზობას.
რა დროს გაბოზებული ქალებია, როცა კიბოიანი ბავშვები მორჩილად ელოდებიან ლარიანი ზარებით დაგროვებულ ათი ათასებს და საბოლოოდ ფული, რომელიც ანგარიშზე უგროვდებათ, იხარჯება თევზში, ფლავში, ლობიოში, ტარხუნის ლიმონათში და ა.შ.
რა დროს სხვისი ტკივილია, როცა კონდიციონერიან ჯიპებში გრილად ზიან პერანგგაღეღილი ღიპიანი ბიძები და თითო განხორციელებულ ზარზე გონიათ მადლი ერიცხებათ პირად ანგარიშებზე.
რა დროს მადლია, როცა გრძელწვერიანმა კაცმა მეათეჯერ მოგიგო ფულჰაუსით.
როგორც ეტყობა, ღმერთი ერევა აზარტულ თამაშებში.
რა დროს რამეა, როცა სტრიტში წააგე, ფლეშში წააგე, როიალი არ მოდის.
რა დროს რამეა, როცა აღარავინ გენატრება. წარსულზე ფიქრი მაშინ ამართლებს, როცა მომავლის გწამს. მომავლისთვის კი სულ ერთია, გწამს თუ არა,- ის მაინც პოტენციური წარსულია.
და საერთოდაც მზისთვისაც სულ ერთია, რამდენ პლანეტას დაკარგავს, დედამიწისთვისაც სულ ერთია, რამდენით მეტი ან ნაკლები ბავშვი იცოცხლებს, მოხუცი მხვეტავისთვისაც სულ ერთია, ვინ გაბოზდება და ჩვენთვისაც სულ ერთია, ვინ დახვეტს ჩვენ დაყრილ ნაგავს.
ღმერთვისთვისაც  ყველაფერი სულ ერთია,- მის ღმერთობას საფრთხე მაინც არ ემუქრება.
პარადოქსია,  ,,რა დროს ღმერთია”- ფიქრობ  ღამის ოთხ საათზე და ქალაქში ღია ეკლესიას ეძებ. პოულობ,  მაგრამ არ შედიხარ. ღამის ოთხ საათზე ღმერთი ისვენებს.
გამოსავალს ბაბუაშენის ბლაგვ სამართებელში ხედავ. სამართებელი,  როგორც ჩანს, ღია ეკლესია არაა, ადვილად რომ იპოვო. ნამძინარევი ხმით დედა გეკითხება, თუ რას ეძებ.  რა დროს წვერის გაპარსვააო ამ დილა უთენია. დედა ალალი ქალია,- ჰგონია წვერი მოგბეზრდა.
მთვარე ღრუბლებთან ფლირტაობს, სამართებელი ლაპლაპებს მის შუქზე, მთვარე წაგებულებისაა, იგი იმათია, ვინც მზე დაკარგა.
რა დროს წვერის გაპარსვააო, დედამ, რომელმაც ძილსაც ვერ წაართვა თავი და მშვიდად ფშვინავს გვერდით ოთახში.
და მართლაც, რა დროს სენტიმენტებია, როცა შეიძლება ხვალ ნაგავი არავინ მოხვეტოს, როცა ხვალ შეიძლება ბავშვი შიმშილით მოკვდეს, როცა ხვალ შეიძლება ისევ მოგენატროს და ბოლოს და ბოლოს ხვალ შეიძლება ყველაფერი თავისით მორჩეს.
დგები და ბაბუაშენის ბლაგვი სამართებლით წვერს იპარსავ, სახეს იჩეხავ, მაგრამ კმაყოფილებით ივსები. ჩიხში ყოველთვის არსებობს გზა, - რომლითაც შეხვედი, ის.
დღეს გეზარება, ხვალ ილოცებ.