დაიგვიანებ,
ბოლო მატარებელიც ჩაგიქროლებს,
ბოლო სადგური.
შენ, ქარში გასულს, ვინღა მოგძებნის,
როცა რელსებიც დადუმდებიან?!
არავინაა ამ მგზავრთაგან, ვისაც მოელი.
ჩამოღლილ მკლავებს ვერ დაუქნევ ვერცერთ ფანჯარას
და ვერც ვაგონებს გადამფრენი ფრინველივით აედევნები...
როგორც თელაზე მოშრიალე ფითრის ყლორტები,
შენც შეეზრდები სიმარტოვეს, სიცარიელეს.
ხოლო იმედი, რომ დავიწყებით დაიწყება სულ ყველაფერი -
არაფერია.
ის, რაც შემოგრჩა, მოგონებაა -
შენ დგახარ თოვლში,
ხელცარიელი,
და გაყინული, ყრუ ტკივილებს მხრებიდან ფერთხავ.
არ დაბრუნდები.