დღე ფარდასავით უნებლიეთ ჰკიდია გარეთ
და ფოთლებივით შრიალებენ ფრთები მტრედების.
ვდგები. სიწყნარეს საკუთარი ხმაურით ვურევ;
თმები შევიჭრა, თუ ჯობია ნეტავ დრედები?!
ვფიქრობ და აქით ჩემს ჩაიდანს უშფოთავს გული,
ვაქრობ გაზქურას და ვუჩნდები, როგორც ფუღურო
ამ ჩემს განწყობებს და ამიტომ გვერდს ჩუმად ვუვლი.
ვამბობ, დრო არის რომ საყვარელ შოუს ვუყურო.
ახლა სიბნელე ეფინება მაღალ სვეტებად
და კორპუსები ემგვანება ჩიტის ბუდეებს.
სხვა არაფერი, წვიმს და მინა ოდნავ სველდება
მე კი ვთვლი წვეთებს, როგორც წამალს გადაუდებელს.