Поэты

За городом вырос пустынный квартал
На почве болотной и зыбкой.
Там жили поэты,- и каждый встречал
Другого надменной улыбкой.

Напрасно и день светозарный вставал
Над этим печальным болотом;
Его обитатель свой день посвящал
Вину и усердным работам.

Когда напивались, то в дружбе клялись,
Болтали цинично и прямо.
Под утро их рвало. Потом, запершись,
Работали тупо и рьяно.

Потом вылезали из будок, как псы,
Смотрели, как море горело.
И золотом каждой прохожей косы
Пленялись со знанием дела.

Разнежась, мечтали о веке златом,
Ругали издателей дружно.
И плакали горько над малым цветком,
Над маленькой тучкой жемчужной...

Александр Блок .

ქალაქის მიღმა,  იშვა უბანი,
სიცარიელით სავსე,
იქ პოეტებმა დაიდეს ბინა,
მზერით - ცინიზმის მსგავსი.

მზეც უღიმღამოდ უთვლიდა დღეებს,
სევდიან, მრუმე ჭაობს,
საქმე და ღვინო  ამხელდა მხოლოდ
სულის ბნელ საკუჭნაოს.

უყვარდათ ღვინით გახელებულებს
ძმობის, ერთობის ფიცი,
არ დაგიდევდნენ არაფრად ნამუსს
და ვეღარ გრძნობდნენ სირცხვილს.

ფხიზელნი ისევ იკეტებოდნენ,
ინანიებდნენ მყისვე,
ეძალებოდნენ საქმეს დაღლამდე,
თან აზიდებდათ  ისევ.

გაუვლიდათ და გამოვიდოდნენ,
ძაღლად წოდების ღირსნი,
თვალს აყოლებდნენ  ცელებს
მიმართულთ,
ალმოდებული ზღვისკენ.

ოქროს ხანაზე ოცნებობდნენ და
ლანძღავდნენ გამომცემლებს.
მერე ყვავილებს დაკანკალებდნენ,
აღვარვარებდნენ ცრემლებს.