ათაოლ ბეჰრამოღლუ

პარიზი

ვით მოთენთილი, ფერმკრთალი ქალი,
წევს, მინდობია ქვაფენილს  გზებზე,
ქალაქი, როგორც ურჩხული მზეზე,
ქშენს,  დახშული აქვს მას გულის კარი.

როგორც უსულო, რკინის კარავი,
დგას ეიფელი, მაგრამ ფხიზელი,
თვალს არ გაშორებს, - რას, ან ვის ელი?
გიმზერს უგულო და შემზარავი.

ყველა ოცნებას გიქცევს კოშმარად,
ყრუ, უცნაური, მღვრიე პარიზი...
აქ ზმანებად თუ მოვა ნათელი.

არ გაგრძნობინებს თავს ისევ მყარად,
თითქოს ეს იყოს მისი კაპრიზი -
გიყუროს თავის ფსკერზე გათელილს.

SONNET ataol Behramoğlu

Paris’te evler cilalanmış gibidir
Özellikle güneşli öğle sonlarında
Paris, ısınmış taşlıklarına
Baygın, beyaz bir kadın gibi serilir…

Sonra ilk kıpırtılar, ilk insanlar
Ve bu, bir akşam rüyasına dönüşecektir…
Paris, tuhaf, çapraşık, anlaşılmaz şehir,
Paris, kör, kalpsiz, canavar…

Ve Eiffel, ejderha gövdesinin üstünde
Yumruk kadar ufak bir beyin taşır…
Bön, sersem gözleriyle yaklaşıp uzaklaşır…

İstersen yıkıl oraya, aşktan, ümitsizlikten;
Bağır, çıldır, geber istersen…
Bu şehir seni her an aşacaktır…