რა დიდებულად მშვიდია ღამე,
არ მეკარება ძილი - წყეული,
მთვარენათელი ღამის ფარდებქვეშ
ვმარხავ სინორჩეს, ჩემსას, ეული...

შენ, მეგობარო გარდასულ დღეთა,
ნუ დაუძახებ სიყვარულს თამაშს,
ამაღამ სრულად თუ მივენდობი,
მთვარის  სხივების უნაზეს მარმაშს.

თამამად ხატოს მრუდე შტრიხებით,
ჩემი ნაკვთები, ირიბად, მდარედ...
შენი ვერასდროს მე ვერ გავხდები,
რადგან ვერაფრით ვერ შემიყვარე.

სიყვარული ხომ სულ ერთხელ მოდის,
ამიტომა  ხარ შენ ჩემთვის უცხო,
ფეხი ეფლობათ მუხლამდე თოვლში,
ცაცხვებს და მაინც თითქოს გვიხმობენ.

ამ სითეთრით და ამ სილაჟვარდით,
თოვლი და მთვარე ერთად რომ გვჩუქნის,
ვერ მოისხამენ ცაცხვები ვარდებს,
მოეფინებათ სიმართლის შუქი.

რომ დიდი ხნის წინ გადავიყვარეთ,
შენ სულ სხვა ვიღაც და მეც - არა შენ,
ჩვენ ავყოლილვართ ცრუ, უიმედო,
არსიყვარულის იაფ თამაშებს.

მაინც მეფერე, მკოცნე მგზნებარედ,
ვნებებს მივენდოთ ფლიდს და უგულოს,
რომ სიზმრად ისევ მაისს ვუმზერდე,
რომ ვინც მიყვარდა, მასვე ვუყურო.

Сергей Есенин

Какая ночь! Я не могу.
Не спится мне. Такая лунность.
Еще как будто берегу
В душе утраченную юность.

Подруга охладевших лет,
Не называй игру любовью,
Пусть лучше этот лунный свет
Ко мне струится к изголовью.

Пусть искаженные черты
Он обрисовывает смело,-
Ведь разлюбить не сможешь ты,
Как полюбить ты не сумела.

Любить лишь можно только раз,
Вот оттого ты мне чужая,
Что липы тщетно манят нас,
В сугробы ноги погружая.

Ведь знаю я и знаешь ты,
Что в этот отсвет лунный, синий
На этих липах не цветы —
На этих липах снег да иней.

Что отлюбили мы давно,
Ты не меня, а я — другую,
И нам обоим все равно
Играть в любовь недорогую.

Но все ж ласкай и обнимай
В лукавой страсти поцелуя,
Пусть сердцу вечно снится