„ის მთვრალი იყო, დილით დალია.
საერთოდ ასეთი ჩვევა აქვს, როცა საკუთარი თავის წინააღმდეგ მიდის“.
წიგნიდან - „არტურ რემბო. პირადი მიმოწერა“

მისწერე ბანვილს, ვისაც გინდა, იმას მისწერე,
წარმოუდგენლად ახლოსა ხარ ახლა მიზანთან.
რაც თავს გადაგვხდა, ალბიონიც, სრული მისტერი-
აა, მისწერე მადამ რემბოს და ჟორჟ იზამბარს,

რომ შენი ლოთი მეგობარი, რომელიც აბსენტს
ისე სვამს, როგორც ჭის წყალს, თუმცა, ერთი მეორეს
ავსებს კიდევაც, აჭრილია, უბრალოდ - აფრენს,
ზის და გიმიზნებს სენ-ჰიუბერზე ნაყიდ რევოლვერს

და უფრო მეტიც, შესაძლოა, სამი მეტრიდან
ხელისგულიც კი გაგიხვრიტოს, ანდა დაგბრიდოს,
არ მიტირია გასროლამდე, ნეტა მეტირა, -
(გარეთაც - თითქმის ბორდოსფერი მზე და ამინდი...)

სიზმარში გხედავ, ევაჭრები ვიღაც ბედუინს,
„ოცი ფრანკი მაქვს, ქაირომდე...“ - ეტყვი, თან ასე:
„ცალკე ჩაგითვლი თუთუნისას“, ზოგს რა ბედი აქვს -
აქლემზე ჯდება, შემოისვამს ჭაბუკ პარნასელს.

მერე სომალის უდაბნო და ცხელი ჰარარი,
დებნეს ჯოგები გობას გზაზე... „ყავა, მუსიე...
რუკებიც, თქვენ რომ დამაბარეთ“, „გმადლობთ“, „არაფრის“ –
მტკივანი მუხლი ჯერაც ჩითის საღამურშია.

აფრიკულ ფოსტას და სიროკოს, აბა, რას ვერჩი?!
მთვრალი ხომალდი მომიყვება, ალბათ, დანარჩენს,
ეს რომ გამეგო, შარლევილში, თუნდაც მარსელში
დამიგულებდი მეგობარს და ცოცხალ ყავარჯენს!..

თავს არ ვიმართლებ... რა აზრი აქვს? მაგრამ, თუ მართლა
შეძლებს შენდობას, უეჭველად ვნახავ იზაბელს.
ჩამოგიჯდები ქედანივით თავსასთუმალთან,
წვრილად გიამბობ, რაც დაგეგმეს, რასაც იზამენ.

Mon ami, შენი პოლ ვერლენი სულ მთლად გათეთრდა,
მოგონებათა ქარვისფერი ნისლით მოცული,
ყოველდღე სტუმრობს ლუდოვიკოს წმინდა კათედრალს
და იქ ლოცულობს.