ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

- გიყვარვარ? - დამისვა გრძელი შეკითხვა.
- მეზარება - ვუპასუხე მოკლედ.
- რა გეზარება?
- ეს საუბარი. - მომინდა გადავბრუნებულიყავი, მისთვის და მისი შეკითხვისთვის ზურგი მექცია, მაგრამ ძალიან ბავშვურად მეჩვენა ასეთი საქციელი. ისევ გულაღმა გავაგრძელე წოლა. ბავშვობიდან იმდენი რამის შიშს გვინერგავენ, რომ მერე მთელი ცხოვრება ვერ ვახერხებთ ხოლმე მათგან გათავისუფლებას. პირველად ეს აზრი, მგონი, პირველ კურსზე მომივიდა. „საშიში არაფერია.“ არავინაა საშიში. და არც არაფერი. შეგიძლია რაც გინდა ის აკეთო. შეგიძლია მაღაზიაში ნივთი აიღო და დაბლა დააგდო. დედა ვეღარ გაგიჯავრდება. შეგიძლია რესტორანში მიმტანს დაეჯღანო. შეგიძლია ლექციაზე ადგე და მერე ისევ დაჯდე. შეგიძლია ლექციაზე ლექტორს სთხოვო, რომ სხვა თემაზე ილაპარაკოს. და არც არაფერი... რა მოხდება, გეჩხუბებიან? ყლე არ მოგჭამონ. ამიტომ გოგოსთვის ზურგის შექცევა ბავშვური იყო. მე გულაღმა ვიწექი და ღიად ველოდი მის კრიტიკასა და შეკითხვებს.
- ესე იგი არ გიყვარვარ?
- ყლეზე დაიკიდე რა.
- არა მაქვს ყლე.
- მე ხომ მაქვს, ჩემსაზე გადმოკიდე. - ყველაზე გაცვეთილი ხუმრობა ჩემს წიგნაკში.
- შენ ისედაც გკიდია!
მაინც გადავბრუნდი. რაღაცები ისევ მაშინებს. თვალები დავხუჭე. ღრმად ჩავისუნთქე და ისევ მისკენ გადმოვბრუნდი.
- შენ გინდა რომ გიყვარდე არა იმიტომ რომ... - დავიწყე აზრი მაგრამ მივხვდი, რომ ვერ ვაყალიბებდი. ხელახლა ვცადე - სიყვარული არაა აუცილებელი, რომ სექსი გვქონდეს. სიყვარული არაა აუცილებელი, რომ სექსი გინდოდეს. ტყუილად გგონია, რომ თუ გეტყვი მიყვარხარ-მეთქი, თავს უფრო ნაკლებ დამნაშავედ იგრძნობ ჩემთან სექსის გამო. იმიტომ რომ პირველ რიგში არ უნდა გრძნობდე თავს დამნაშავედ მხოლოდ იმიტომ რომ ჩემთან გინდა და ეს აუცილებლად რუსთაველისეულ მცნებებთან არაა დაკავშირებული.
მასაც ჩემსავით ეშინია.
როცა გავჩუმდი ის თავის თვალებში მარტო დარჩა.