ეს წასვლა...
ასეთი...
მალი-მალ უკან რომ გახედებს,
ფიქრით -  უჩემოდ ხომ არ წაიქცა?
როგორი გულსამაჩუყებელი წასვლაა,
თან რომ გედარდები...
ნეტავ რომელი?
მე - ქალი ?
თუ ადამიანი ჩემში?
ნუ ნაღვლობ,
ძაღლი კოჭლობით არ კვდება,
- ასე ამბობენ.
მათ შორის ისეთი ძაღლიც,
ყეფის არსს რომ უგულებელყოფს.
რომელმაც იცის რა მოგაყეფოს,
მაგრამ არ გიყეფს...
მუნჯი არ ითქმის ძაღლზე,
არც დავიბრალებ.
ვერც თვითმკვლელი გავხდები,
რადგან,
მაინც ვერ შევძლებ -
„ძაღლი ვინც მოკლა,
მანვე უნდა გაათრიოსო“
ამ ანდაზის შესაბამისად.
ჰოდა, წარმოიდგინე,
მე საკუთარი გვამის გათრევა უფრო მეადვილება,
ვიდრე გიყურო როგორ მიდიხარ,
ჩემზე დარდით...
ღმერთს გაფიცებ,
უკან მაინც ნუ იხედები!