( ტყიბულელი მეშახტეების  ხსოვნას)
<><><>
მე გადავურჩი  პატარა  მდინარეს,
პატარა ჭუჭყიან მდინარეს
და ამ ქალაქში–მზის და  ვარდების–
ვიპოვე პატარა  ბინა;
და როცა შემხვდებით 
შემთხვევით
ქუჩაში,
პირმოცინარეს,
მტირალს,
არავინ არ იცით ჩემი სახელი,
არავინ არ იცით , ვინ ვარ.

იქ  იდგა ათასი დაშლილი შენობა
და ნაქერალას მთა.
შავია ის ჩემი ბავშვობის  ქალაქი და
შავი თოვლი თოვს.
იქ  არასოდეს  ყოფილა  ომი და
ვერც დავაბრალებ ომს.
მე  წამოვიღე  ბავშვობა-სიზმარი
და  ზურგით  დამაქვს  თან.


ჰო, გამიჭირდა მშობლიურ  ქალაქთან
გამოთხოვება .
მახსოვს-
რიგები პურზე და რიგები დალაქთან,
სპილენძის მიზერი  ფასი.
ქალაქი ,
რომელიც ვერაფრით დალაგდა,
ქალაქი,
რომელიც მოკლეს.

მე მინდა სუყველას გამცნოთ და  გახაროთ,
ვისაც გიყვარვართ,რავი-
გამოვარიდე  სიკვდილის ქალაქს და
ცოდვიან მაღაროს თავი.
გამოვასწარი სიკვდილისცელიან
ეშმაკს  შავებში  მოსილს.
დღეს  ხომ  წითელი  პარასკევია.
მე შავი  ღვინო მოვსვი.