მე ვბრაზობ  შენზე,რომ არ  მოხვედი,
გავიდა  შობა.ხსნიან გირლანდებს.
შენი  ღიმილით და  გამოხედვით
ფრთებგამოსხმულმა ზეცის პირამდე

ვიფრინე.  მაგრამ უცებ დავეშვი,
რა ვუყო  ახლა  შავ და მიწიან
ფეხებს ?..შენ დარჩი  სულ სხვა მხარეში ,
სადაც წვიმებმაც კი არ  იციან .

და ვემდურები (როგორ დამღალა)
სიზმრებს ,ძილი რომ გამაწყვეტინეს.
რომ ყოველღამე ტბაგადაღმა ვარ
და გადმოვყავარ შენთან მეტივეს.

ჩვენ ბოლოს  ერთად  დავიღუპებით:
ოცნებით ,ფიქრით,მიზნით ,ვნებებით ,
პატარ -პატარა ჩვენი  ჩხუბებით
და შტამბეჭდავი  შერიგებებით !