ჯონ  ქიდსი

შემიპყრო შიშმა, ნუთუ ვტოვებ, ამ წუთისოფელს,
შთაგონენების ფორიაქი სანამ გათავდა,
სანამდის ლექსი ათინათებს იმგვარად მომფენს,
როგორც ბეღელი სურნელებას-მწიფე თავთავთა.
სანამ ვჭვრეტ ღამის ვარსკვლავებით დაჭორფლილ სახეს.
ღრუბლთა ქულებს, აგრერიგად რომანტიულებს,
ვერ გავძლებ,სულზე ჯადოსნური ჯოხი შემახეს,
ვერც მისტიური აჩრდილები ვერ დამიურვებს.
სანამ შევიგრძნობ გაელვებას მშვენიერ წამის.
სანამ არ ვიტყვი ,რომ მიყვარდი და როგორ მსურდი,
დროებით მოსულს რომ ზღაპრული სამყარო მწადის,
რომ ამაოა ყველაფერი,არის აბსურდი.
ვდგავარ ნაპირთან ფიქრიანი,უკვე ,ბინდდება.
თურმე,იხრწნება სიყვარული, ქრება დიდება.
John Keats (1795-1821)

When I have fears that I may cease to be
Before my pen has glean’d my teeming brain,
Before high piled books, in charact’ry,
Hold like rich garners the full-ripen’d grain;
When I behold, upon the night’s starr’d face,
Huge cloudy symbols of a high romance,
And think that I may never live to trace
Their shadows, with the magic hand of chance;
And when I feel, fair creature of an hour!
That I shall never look upon thee more,
Never have relish in the faery power
Of unreflecting love!-then on the shore
Of the wide world I stand alone, and think
Till Love and Fame to nothingness do sink.