მონაცემები არ არის

პოეტი ვის უკვირს საქართველოში, ყველას ჰყავს სულში პატარა პოეტი, მაგრამ იქნებ 21-ე საუკუნის „დამსახურებაა“, ყველას რომ მიეცა ლექსის  გასაჯაროების  საშუალება, ყველას საკუთარი  ტაშის დამკვრელი  რომ გამოუჩნდა, ასე მარტივად სათქმელი რომ გახდა: „დიდებული“, „შესანიშნავი“, „გენიალური“ და ყველა ის სიტყვა, რომელსაც კრძალივით უნდა მიეახლო და ვერ შეეხო მაინც.... ამ და კიდევ ბევრი მიზეზით თუა, რომ რაღაც მაგია დაკარგა პოეზიამ. არა პოეზია მაგიის გარეშე სად თქმულა, მაგია კი არ დაკარგა პოეზიამ, პოეზია დაკარგა მაგიამ და დარჩნენ ცალ-ცალკე, და რითმებიც, ამდენი  ჯახირის შემდეგ, ასე რომ დაიხვეწა, ამდენი ახალი ფორმა რომ გამოიგონეს, ამდენი რომ იქურდეს, ამდენი რომ გადაწერეს, საბოლოოდ ლექსად იქცა, მაგრამ უსულო ლექსად. და ამ სიყალბესა და ტაშის გრიალში, რა ბედნიერებაა, ნაღდ სიტყვას რომ გადააწყდები. გულის გულიდან ამოსულსა და ისეთი ცოცხალს, რომ მისი სუნთქვაც კი გესმის. გრძნობ, როგორ ერთი ამოსუნთქვით იწერებოდა, თითქოს უნდა მოესწრო ავტორს, რომ არ დამხრჩვალიყო, რომ  არ გაეგუდა უთქმელობას, უნდა ეთქვა, რომ გადარჩენილიყო...  ზუსტად იცი, რომ არ გატყუებს, შენ მისი გჯერა, რომ მოფიქრებული ტკივილის შესახებ არ გიყვება. და ავტორთან ერთად ასეთ ლექსებს მკითხველის გადარჩენის საოცარი უნარიც შესწევს. ასეთი ნაღდია ჩემთვის გიო ზედვაკელის პოეზია. ყველა სიტყვა აღწევს სულში, ყველა სათქმელი საშენო ხდება...

ქეთი გაბინაშვილი. 2022-03-09 14:52:19