| ავტორი: მიშკინა ჟანრი: პროზა 3 ივნისი, 2020 |
ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს
თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ
ხ ა ფ ა ნ გ ი
New Year’s Eva 1918 წლის 14 აპრილს კათოლიკოს პატრიარქს კირიონს მოუვიდა ამიერ კავკასიის სეიმიდან ტელეფონოგრამა, რომ აპრილის ცამეტს მიღებულ იქნა კანონი ამიერკავკასიის რესპუბლიკებში ახალი დროის აღრიცხვის შესახებ დააპრილის 14 უნდა გამოცხადებულიყო მაისის პირველად. სწორედ ამის გამო მედეამ 2020 წლის საახალწლო სუფრა სამარხო კერძებით გაავსო: სოკოს და ბრინჯის ღვეზელები, ყაბახის და სტაფილოს კოტლეტები, ბოსტეულის და ოსპის რაგუ, სამარხო ხარჩო, ბოსტნეულის ტოლმა, კარტოფილის ცომში გახვეული სოკოს რულეტები, ფარშირებული წიწაკა ნიგვზიანი სოუსით, ბადრიჯნის საცივი, ქამა სოკო ნიგვზისა და წიწაკის ფარშით, ჩაშუშული კომბოსტო სოკოთი და ლობიოთი. ნიგვზიანი ბადრიჯნები, გამომცხვარი ვაშლები, ყავის ნამცხვრები შავი ქლიავის ჩირით, ნიგვზიანი რულეტები და კიდევ ათასგვარი სალათი და ნამცხვარი. დავითი ღიმილით ჩაუვლიდა ხოლმე მედეას ფუსფუსს და ყოველთვის ეცინებოდა სამარხო ძეხვეულზე თუმცა აღარ ერეოდა. უკვე მეშვიდე ბედნიერ ახალ წელს აღნიშნავდა მედეასთან და სამარხო კერძებთან ერთად. არც იყო დიდად დავითი კუჭის კაცი, უფრო შრომის კაცი ეთქმოდა, „რაღაცისთვის“ დაუღალავად მშრომელი. მედეაც არასოდეს ივიწყებდა მისთვის ტრადიციულ საცივს, გოჭს, მწვადს და ხაჭაპურს. სამზარეულოშიც ნამდვილი მბრძანებელი იყო. მზარეულებს ისე შეუბრალებლად აბზრიალდებდა თითქოს მორჩილებას ასწავლისო. იმ ღამეს მხიარულებით და თავშეუკავებელი სიცილით გაივსო ერთიანად განათებული სახლი. თეთრი ორქიდეები და წითელი ვარდები ზღაპრულად ერწყმოდა საახალწლო მორთულობას. მედეას მაღალი გემოვნების და დავითის მაღალი შემოსავლის დამსახურებით სახლს ვერცერთ ნაწილს ვერ მოუძებნიდი უბრალო, რომ დაგერქმია და ჩემისთანა კაცს მშვიდად ამოესუნთქა. ამიტომ დიდად არ მიყვარდა მათთან სტუმრობა, თუმცა მედეას საიდუმლო დესერტი და მისი გულწრფელი სიცილის მოლოდინი ამ უხერხულობას ათასჯერ გადაწონიდა. ამ ახალ წელსაც მეგობრების, თანამშრომლების და სავალდებულო ნათესავების წრეში ხვდებოდნენ. მე არცერთს არ განვეკუთვნებოდი, მაგრამ იცოდა დავითმა არავინ, რომ მელოდებოდა სახლში, ამიტომ არასოდეს დაუზარებია ჩემი მიწვევა. სახლი სავსე იყო თავდაჯერებული, მეტნაკებად ლამაზი, თამამი, საზოგადეობით. ბევრს საუბრობდნენ, უფრო მეტს იცინოდნენ, კიდევ უფრო მეტს ცეკვავდნენ და სვავდნენ, ზომიერების საზომითაც კი არ ვგავდი მათ, ამიტომ ვიყავი ისე უჩინარივით, რომ სარკეშიც კი მაკვირვებდა საკუთარი თავის დანახვა. - გაუმარჯოს ბედნიერ ცხოვრებას - წამოძახა დავითმა რომელიც, უკვე შეზარხოშებულიყო და თვალებში მხიარულების მატყუარა აჩრდილი ჩაჰბუდებოდა. სიმთვრალე მისი სისუსტის ერთადერთი და იშვიათი გამოვლინება იყო. მედეაც გულწრფელად და სიყვარულით ივიწყებდა მის ამ სისუსტეს. მე კი ზუსტად ვიცი როგორ შესწევდა ამ ქალს დავიწყების მტკიცედ გადაწყვეტა. - მედეა ბერდება - ჩასჩურჩულა უიღბლო ბუღალტერმა თავის თანაშემწეს, როდესაც დავითის მწველი მზერა იგრძნო. თუმცა სინამდვილეში ამ მზერის არც წინ იყო რაიმე და არც უკან, მისივე ფანტაზიის გარდა. მედეას საოცარი უნარი ჰქონდა სრულყოფილებამდე მიეყვანა ყველა წვრილმანი, რომელსაც ის განაგებდა. ამიტომ კაცს რომელიც მის განკარგულებაში იყო ადრე თუ გვიან არ ასცდებოდა მეფის გვირგვინი. დავითმაც იცოდა ეს და არც არაფერი ერჩივნა მედეას სასახლეში მეფობას. - საერთოდ არ აღიარებს პლასიკურ ქირურგიას, ზედმეტად ამბიციური და თავდაჯერებულია - უპასუხა თანაშემწემ და ტუჩები აბურცა, რომელიც აშკარად სამი ზომით დიდი ჰქონდა ვიდრე ბუნებას მისთვის გაემეტებინა. - საოცარი წვეულებაა მედეა, როგორც ყოვეთვის ყველაფერში იგრძნობა შენი დახვეწილი გემოვნება - უთხრა მედეას დავითის არც ისე ახლო ნათესავმა, მართალია ლამაზ სიტყვებს არ იშურებდა, მაგრამ იმდენი ხანი იყო გასული რაც მათ კმაყოფაზე ცხოვრობდა, რომ უკვე თითქმის დავიწყებოდა ამას „დახმარება“, რომ ერქვა და არა „ვალდებულება“, ამიტომ არამარტო გაჰქორბოდა მადლიერების გრძნობა, არამედ ითვლიდა და ენანებოდა კიდეც წვეულების თითოეულ დეტალში დახარჯული დავითის ფული. - მადლობა ლელა, ელენე ხომ კარგად არის? რატომ ვერ შეძლო დღეს მოსვლა? - -თავაზიანი ღიმილით უპასუხა მედეამ - ახ ჩემი ელენიკო, ისეთი დაღლილია, ძალიან ბევრს სწავლობს, ემზადება ეროვნული გამოცდებისთვის, მისთვის აღარ არსებობს აღარც ახალი წელი და აღარც დაბადების დღე, იცის მაღალ ქულებს თუ ვერ აიღებს ვერ შევძლებთ მისი სწავლის დაფინანსებას - უთხრა შეწუხებული ხმით ლელამ. - გამორჩეულად ჭკვიანი გოგოა ელენე! - მადლობა მედეა - უსიამოდ დაეთანხმა ლელა და მედეას ახალი ედუარდული ზურმუხტისფერი ბრილიანტის გულსაკიდისკენ გაეპარა თვალი და ამის შემხედვარეს სიბრაზისგან და შურისგან სახე გაუშავდა. გულწრფელად შემეცოდა ეს პატარა ქალი ასე მარტივად დასაძლევ ადამიანურ სისუსტეს რამხელა ბორკილები დაედო მისი თავისუფლებისთვის. - შენ ხომ ისევ გაქვს წინდების კოლექცია - დაუძახა მედეას თიკამ და ლელას გაშავებულ სახეზე ფიქრი შეაწყვეტინა - ნუკა ძაღლსაც კი ვნებიანად ეფერებოდა - დაამატა სიცილით და ნუკას თვალ წასულ წინდაზე მიუთითა, თიკა და ნუკა მედეას ბავშობის მეგობრები იყვნენ. მათ ლელასგან განსხვავებით სრულიად გაენთავისუფლებინათ თავი შურის ბრმა ცდუნებისგან და საკუთარი ბედნიერებით ტკბებოდნენ, რომელიც ძირითადად ბოჰემური ცხოვრებით იყო გამოწვეული. ნუკას შედარებით კარგად ვიცნობდი. ერთ-ერთი მსგავსი წვეულების დროს ჯიუტი ბავშვივით ამომიჩემა, ერთროულად დამცინოდა და ხოტბას მასხავდა, სრულიად გაუგონარ კოქტეილებს მიკეთებდა, არქმევდა ახალ სახელებს და დალევას მაიძულებდა. დღეს კი მადლობა ღმერთს მხოლოდ თვალის ჩაკვრით შემოიფარგლა და ჩემი გამეტებული გულის ძგერა მისმა უზომო მხიარულებამ არ შთანთქა. ოთხს გადაცდა თუ არა დაღლილობა ყველას ერთიანად მოეკიდა. დავითის თანმშრომლებიც უკვე მაკიაჟს ჩამოშლილი და მედეას ბრწყინვალებას დანებებულები გულწრფელი სიყვარულით ემშვიდობებოდნენ დიასახლისს. ნუკა და თიკა კი ეხლა მიდიოდნენ „ნამდვილად გასართობად“. ყველაფერი ზუსტად ისე იყო როგორც შარშან, მხოლოდ სოფია მომეჩვენა ამ ახალ წელს შეცვლილი, უკვე გაზრდილი და ცოტაც სევდიანი. ის მეგობართან ერთად დივანზე იჯდა და ახლად გადაღებული ვიდეოს მონტაჟით იყო დაკავებული. - რომ არა უღვთო ბოლშევიკები დედაშენი ინდურ რძიან ბურთულებს გამოაცხობდა,- სმარტფონის ეკრანის თვალ მოუშორებლად სიცილით ჩაილაპარაკა ლინამ. - პირადად შენც კი შეგეხო კომუნიზმი - გაიცინა სოფიამ - საშობაო სუფრაზე გამოაცხობს, მაგრამ შენ არ დაგპატიჟებ! - როგორ არა, მაშინ ვინღა დაგაფარებს სკოლაში ხელს, ვინ შენიღბავს შენს მოულოდნელ გაუჩინარებებს. ბოლომდე მეც კი ვერ გავიგე რატომ გაქრები ხოლმე ასე გაუფრთხილებლად? ანდა რატომ გადახვედი ამ „სასახლიდან“ იმ ქოხში შენს „სამფლობელოს“, რომ ეძახი? - რამდენადაც სულელურად არ უნდა ჟღერდეს იქ განმარტოებულს დროის დაკარგვის განცდა მიქრება. ბარნოვზე წიგნის კაფეში წიგნების ერთ განყოფილებას მივაგენი, მათი წაკითხვა და მათზე ფიქრი ჩემს სამფლობელოში განმარტოებულს უფრო მიადვილდება. „ სოფიას სამფლობელო“ იმავე სახლის ეზოში იდგა და ამ დიდი სახლის ფონზე პატარა ფიცრულს წააგავდა. - იმედია მალე წაიკითხავ, თორემ ვეღარც სკოლაში გაფარებ ხელს, შენი გაცდენის მიზეზების მოფიქრების ფანტაზიაც დამელია და მალე შენს სიზარმაცეს დედაშენიც გაიგებს, ქულებს რომ გადახედავს. - პირიქით, ეხლა ბევრად მიმარტივდება გაკვეთილების გაგებაც და სწავლაც, ამიტომ ქულებზე დიდად არ ვდარდობ. - რა ჟანრის წიგნებია ასეთი? - ჟანრი არ ვიცი, - ჟანრის აღიარებას მოერიდა სოფია - მაგრამ ყველაზე მთავარზე მოფიქრალი ადამიანების წიგნებია - და რა არის ეს ყველაზე მთავრი? სოფიამ თვალები და ხელები სივრცეს გაუშტერა და თეატრლური ხმით წარმოთქვა: - „ყოფნა არ ყოფნა საკითხავი აი ეს არის?!“ - ბებიაჩემმაც შექსპირით დაიწყო - სიცილით თქვა ლინამ, ხელები მოტყუებული კომკავშირელივით გაშალა და გულწრფელი შემართებით განაგრძო - მაგრამ მაინც „ამერიკა თუ რუსეთით“ დაასრულა - გოგოებმა კიდევ ერთხელ გულიანად გადაიკისკისეს. მათი მხიარული საუბარი ჩიტების ჟღურტულს წააგავდა და მალამოსავით ედებოდა მსმენელის გულს. - ლინა ხომ ჩვენთან რჩები დღეს? - მედეამ გოგოებს მაგიდაზე ხილის ასორტი დაუდო და ორივეს ჯერ კიდევ მოცინარ სახეზე მიეალერსა. - კი ჩვენთან დარჩება დედა, ოღონ „ჩემს სამფლობელოში“ გაათევს ღამეს. - როდის უნდა მოიბეზრო ეს ახალი კაპრიზი - უთხრა გულგრილად მედეამ, თუმცა იცოდა ეს ერთადერთი კაპრიზი იყო რაც კი სოფიასგან აქამდე სმენოდა. არც მისი გულგრილობა იყო გულწრფელი, თითქმის ერთი თვე იყო გასულის რაც სოფიას ეს ცვლილება მოსვენებას არ აძლევდა. - იმედია არასოდეს დედა, პირველად რაღაცა ნამდვილს მივაგენი და ყველა ეხლა რატომ ამიმხედრდით - სმარტფონზე თვალმოუშორებლად უპასუხა სოფიამ. სოფია მედეას ერთადერთი ქალიშვილი იყო. თვითონაც ბავშვი იყო როდესაც ეყოლა და თამამად შეიძლება ითქვას, ყველა შემდგომი სიყვარული სწორედ მისდამი სიყვარულის კვირტიდან ამოიზარდა. ამიტომაც მზე და მთვარე ამოსდიოდა მასზე და თითოეული მისი ცვლილება შიშის ზარს სცემდა. იშვიათად მინახავს ასეთი ქალის, ვერ მიხვდებოდი რა უფრო მეტად იყო: მოსიყვარულე ცოლი, თავგადაკლული დედა თუ ვნებიანი ქალი. მედეას სილამაზესაც შურით თუ სიყვარულით ყველა აღნიშნავდა. მე კი მხოლოდ გულის თვალით შემეძლი მისი დანახვა და სულის სიღრმემდე მაღელვებდა მისი ერთდროულად ქალწულებრივი და დემონური სახე. პირველად დავინახე თუ არა რაღაც იდუმალმა მითხრა აი მიზეზი შენი არსებობისაო და დავრჩი მის ორბიტაზე ბრუნავ უხილავ თანამგზავრად, სიახლოვეც მიჭირდა მასთან და სიშორეც, მაგრამ ისეთი მიუწვდომელი იყო შურსაც კი ვერ ვუბედავდი დავითს. გამთენიისას მეც სხვებთან ერთად რეტდასხმულივით ვბრუნდებოდი სახლში, ბოჰემის სურნელით მთვრალი, ღვინით მოტყუებული და უიმედოდ მარტოხელა.
კმაყოფილება იოგით ერთდროულად დასვენებულმა და დაჭიმულმა სხეულმა მედეა ნაადრევად გააღვიძა. გამჭირვალე პერანგით მარმარილოს მაგიდასთან ამაყად იჯდა და ყავას მიირთევდა. სამზარეულოს ვიტრაჟული სახურავი ჰქონდა და მოვერცხლისფრო ცივი ავეჯი, ქვის მოხატული იატაკით ისე იყო დაბალანსებული სივრცის და კომფორტის განწყობა ერთდროულად იქმნებოდა. ამის გამო მედეას ყოველთვის ჰქონდა მოუბეზრებელი სიამოვნების განცდა და დილის განმარტოებული ყავის რიტუალიც სწორედ ამ კმაყოფილებას ეძღვნებოდა. მედეა არ იყო ჩვეულებრივი ქალი, როგორც ერთი შეხედვით ჩანდა. მის თხელ და თეთრ მოხდენილად გამხდარ სხეულს კუპრივით შავი და სქელი თმა წელამდე უფარავდა. სახის მარცხენა მხარის ნაკვთები მცირედით განსხვავდებოდა მარჯვენა სახის ნაკთებისგან, თითქოს შინაგანი ბრძოლის შედეგად სხვადასხვა ფიქრს და ხასიათს დაატარებსო. ედინბურგის უნივერსიტეტის მკვლევარებს მსგავს ასიმეტრიულობაზე კვლევაც ჩაუტარებიათ და სიმეტრიულობა პირდაპირ დაუკავშირებიათ ბედნიერ ბავშობასთან, მაგრამ მარტო ამაში არ უნდა ყოფილიყო საქმე. როდესაც მისი სახის მარჯვენა მხარე სრულ ჰარმონიას, სიმშვიდეს და კმაყოფილებას გამოხატავდა, მარცხენა მხარის დაკვირვებისას იფიქრებდი ეს ესაა ყველაფერი მობეზრდა და უკვე მზად არის წერტილი დაუსვას ამ ამაო ცხოვრებასო. სახის ეს ორივე მხარე ერთად უცნაურ იდუმალ გამომეტყველებას იღებდა, რომელშიც მარტივად შეძლებდი იმას დანახვას რაც გულით გეწადა და როგორ ხასიათზეც იყავი. მიუხედავად იმისა, რომ ტყუილი არასოდეს სჩვეოდა, საკუთარი თავის მოტყუებაში იყო ზედმიწევით კარგად გაწაფული. ამიტომ ბოლომდე მის გულწრფელ სიცილსაც კი ვერ ვენდობოდა. როდესაც მარმარილოსებული კანი პარფიუმერიით კიდევ უფრო გაითეთრა სოფიასთვის და დავითისთვის საუზმე მოამზადა. - დღესაც თავის სამფლობელოში ისაუზმებს სოფია? - იკითხა დავითმა, რომელსაც უკვე ჩეაცვა მომწვანე კუბოკრულ პიჯაკი რაც მას ჩვეული რუტინული ცხოვრების წესისგან გარეგნულად მკვეთრად ანთავისუფლებდა. - არა, ამობრძანდება დღეს - უთხრა მედეამ და ახლად გამომცხვარ ფენქეიქებს შოკოლადი მოასხა. დავითმა მედეა მუხლებზე დაისვა, ქანდაკებასავით გამოკვეთილ ტერფებზე ფერება დაუწყო და თავისი დღის გეგმა გააცნო. მისი დილის ყავის რიტუალი ამ კმაყოფილებას ეძღვნებოდა. განუზომლად უყვარდა დავითს მედეა და ისე იყო სიყვარულის პასუხისმგებლობას ამოფარებული არასოდეს შეუწუხებია სინდისი იმის გამო, რომ ვერ ეყო გამბედაობა საკუთარი თავის საპოვენლი დრო ოჯახის კეთილდრეობასა და გამდიდრებაში არ დაეხარჯა. მედეაც გრძნობდა ამ ტვირთს ამიტომაც სრული ჰარმონია სუფევდა ამ გამჭირვალე სახლში და მეც გარიდნული დეკორატიულ ხეებს შორის თვალს ვერ ვწყვეტდი ფართო ვიტრაჟების უკან მოფუსფუსე ამქვეყნიურ ბედნიერებას, რომელიც უბრალოდ ლამაზად თუ ჟღერს, თორემ არ უნდა არსებობდეს იმ მარტივი მიზეზის გამო, რომ ყველაფერი ამქვეყნიური მიწიერია, მიწიერ არსებებს კი სურვილები და ვნებები აქვთ რომელთა დაკმაყოფილება შეიძლება და არა გაბედნიერება. ამიტომ უფრო მართალი ვიქნები თუ ვიტყვი, რომ თვალს ვერ ვწყვეტდი ფართო ვიტრაჟების უკან მოფუსფუსე ამქვეყნიურ კმაყოფილებას სადაც ორი ადამიანი პასუხისმგებლობას ამოფარებული ამაოდ ეწირებოდა ერთმანეთს. დანაშაულის ეს სცენა კი სიცარიელის დაბადების ადგილია.
- დღეს ისევ მოდიან ფინანსური პოლიციიდან, ეს კლოუნები, მუშაობის იმიტაციას, რომ ქმნიან - გაახსენდა დავითს და ზიზღით მოეღრიცა სახე - არ ვიცი კიდევ რა უნდათ, თანხაც გადარიცხულია, ყველა მათი მითითებაც შესრულებული, თქვენი ოფისის ყავა მოგვენატრაო და მაგიტომ მოვდივართო - ახ როგორ მეტიჩრულად იხდენენ ძალაუფელბას - ცივად ჩაილაპარაკა მედეამ და დავითს შუბლზე აკოცა სოფია მისი ასაკისთვის დამახასითებელი ტემპერამნეტით შემოვარდა და მაგიდას მიუჯდა, ოქროსფერი თმა რომელიც წელამდე წვდებოდა ჯერ არ დაევარცხნა, მის ახლად გამოძერწილ ქალის სხეულს უმანკოების და გულწრფელობის მისხალიც არ მოკლებოდა. გარდატეხის ის პეროდი ჰქონდა ბუნება ციდან ჰორიზონტისკენ გახედვას, რომ აიძულებს და ისიც თავგამოდებით ებრძოდა ამ გარდატეხას. განსაკუთრებული ნაზი სიყვარულით უყვარდა დავითს სოფია, არც არის გასაკვირი სხვისი შვილის სიყვარულში ხომ მოჭარბებულად არის ღვთაებრივი მადლი და შარავანდედი. ამიტომ მისი დანახვისთანავე გაეფანტა სახიდან ღრუბელი და სიყვარულით მიეფერა სახეზე. - როგორ გეძინა შენს გრანდიოზულ სამფლობელოში? რომელიმე მწერმა ხომ არ შეგაწუხა? - პასუხად სოფიამ შოკოლადიანი ტუჩები სასაცილოდ გაბურცა, თავი გააქნია და ჭამა განაგრძო. დავითი წასაწვლელად ემზადება, მისი მძღოლი უკვე მოსულიყო და მანქანაში მოუსვენრად ცმუკავდა, სიჩუმისთვუს რამდენიმე წუთიც ვერ გაეძლო, ტელეფონზე საყვარელს ელაპარაკებოდა და საკუთარ უხასიათობას თავზე ახვევდა. დავითი ჩაჯდა მანქანაში მძღოლმაც დიდი მნიშვენლობით აღარ მცალიაო უთრხა თავის სატრფოს და ადგილიდან ისე დაძრა მანქანა თითქოს ეს ეს არის აპლოდისმეტების ხმამ შეაგულიანაო. ალბათ თავის უიღბლო საყვარელი ქებაში კარგად ყავდა გაწვრთილი. - ისევ დამირეკა შენმა დამრიგებელმა, მითხრა, რომ გაკვეთილებზე ბოლომდე არ რჩები, და შენი კამათიც ხშირად უზრდელობაში გადადის, არ გამიკვირდება ამ უდისციპლინობის გამო გარიცხვამდეც თუ მივა საქმე - უთხრა მედეამ სოფიას, როდესაც მარტონი დარჩნენ. - სამაგიეროდ დაბალი ქულების დაწერას ვერ მიბედავენ, სულაც არ ვიღელვებ თუ გამრიცხავენ, თვითონაც არ იციან ბოლომდე რასაც გვასწავლიან, რა საჭიროა მათი დიპლომი, ნებისმიერ ბიბლიოთკაში შევძლებ უკეთესი მასწავლებლების პოვნას. ის რაც ყველასთვის სწორია მე არ მიმაჩნია სწორად, ის რომ ბედნიერებისთვის საკმარისია მოსიყვარულე ოჯახი ან ის რომ კარგი კარიერა წარმატებული ცხოვრების საკადრისი გვირგვინია ჩემი აზრით ეს ერთი ადამიანის მოსაზრებაა, რომელიც დიდი ალბათობით მდიდარი ავტორიტეტი იყო. ბედნიერი ოჯახების თეორია ალბათ გამრავლებისთვის დასჭირდა და პროფესიული წინსვა კი მატერიალური კეთილდღეობისთვის და მართალი გითხრა ყველაზე მეტად სიმაძღრით და გამრავლებით დაკმაყოფილებული ადამიანები არ მიყვარს. უფრო მეტი მგონია ადამიანის დანიშნულება მაგრამ როგორ მივხვდე რა არის ეს თუ იმათ გაკვალულ გზაზე ვივლი ვინც ვერ მიმხვდარა დედა. სკოლა, უნივერსიტეტი, სამსახური, ქმარი, შვილები და მერე ყველაფერს თავიდან გაიმეორებენ ჩემი შვილები და იმის შვილები. ნუთუ ჩვენ შედარებით კომფორტულად მხცოვრები მწერების ერთ ერთი სახეობა ვართ?!.. თუმცა ეს უკვე დაადასტურა ევოლუციის თეორიამ - სოფია უცებ გაჩუმდა და სევდიანად დახარა თვალები. მაგრამ მალევე გამოცოცხლდა და დაამატა - მაგრამ განა რა მნიშვნელობა აქვს მიწას ჩაბერეს ჩვენი სული თუ მაიმუნს, აშკარად რაღაც სხვა არის ჩაბერილი ჩვენში... - გთხოვ ამ კამათის გამო ღმერთს ნუ დაგმობ სოფი - შეაწყვეტინა მედეამ, - დედა მე ისე ძალან მიყვარხარ, ისე მიხარია როცა ბედნიერად ღიღინებ და ფუსფულობ, მაგრამ სულ ვფიქრობ ნუთუ არ იტყუები, ნუთუ შეიძლება იყო ბედნიერი როცა არცერთ კითხვაზე პასუხი არ გაქვს? - ჩემო გოგო მე შენი ნაბიჯების ხმა, რომ მესმის ესეც კი მკმარა ბედნიერებისთვის, - ხო დედა შენს ხაფანგზე ყველის ნაცვლად სიყვარულია დაგებული - მხიარულად შესცინა სოფიმ, კედები შეიკრა, სწრაფად აკოცა მედეას და სკოლისკენ გაიქცა. მედეას მარტო დარჩა თუ არა ფიტნეს ოთახში ჩავიდა და სარბენ ბილიკზე სხეულის და გონების გაწმენდას შეუდგა. შემჩნეული მქონდა, როგორ ხასიათზეც იყო ისეთ playlist-ს ჩართავდა და რაც უფრო გაიტაცებდა ფიქრი მით უფრო მაღალ ხმაზე უწევდა მუსიკას, რომ როგორმე განეკურნა და შეეწყვიტა ეს უსიამო მდგომარეობა, რომელიც „რეალობას“ წყვეტდა.. რაც ებარა და ევალებოდა ყველაფრის სრულყოფა უყვარდა ამ ქალს. სრულყოფილების საზომიც თავისებური ჰქონდა, ამიტომ არ არის გასაკვირი ამ ბოლო დროს განუწყვეტლივ დაიწყო ფიქრი იმაზე, რომ დედობას თავს კარგად ვერ ართმევდა. რადგან მისი შვილი უკვე გარბოდა მისგან, სკოლაც უკმაყოფილო იყო მისით და უკვე ხედავდა თუ რამეს არ მოიფიქრებდა როგორი იქნებოდა იმ გზის ბოლო, რომელსაც სოფია გაუაზრებლად ირჩევდა. კედელი მედეას კომფორტს და კმაყოფილებას თითქოს აღარაფერი აკლდა, მაგრამ ბედნერება ვერა და ვერ მოიხელთა. მას კი მარტივად შეეძლო ასე რთულად მოსახელთების ვერ მიღწევა ისეთი წვრილმანისთვის დაებრალებინა როგორიც მაგალითად ეს ფაქტი იყო: სახლის ერთ-ერთი უკანა აივანი, არც ისე ახლოს მდგარი მეზობლის ეზოში იხედებოდა და მედეას დღეში ერთხელ მაინც უხდებოდა მომიჯნავე დაქონქილი სახლის და დაულაგებელი ეზოს დანახვა. ეს იმდენად აღიზიანებდა ისიც კი ეჩვენებოდა, რომ როცა გადიოდა აივანზე აბეზარე მეზობელი განზრახ მაშინ გამოხოხდება თავისი ხუხულადან ჩამოძონძილი და ამაზრზენი ღიმილით ამოხედავდა მედეას. დავითზე ცოტა უფროსი თუ იქნებოდა, მაგრამ უკვე შევერცხლოდა თმა, მოუვლელი გაბურძგნული წვერი კი გულმკერდამდე სწვდებოდა. მოშორებით იდგა ეს ერთ სართულიანი პატარა სახლი, მაგრამ მედეა მაინც დარწმუნებული იყო, რომ მტვრის და დამპალი ფოთლების სუნი სწორედ ამ ეზოდან მოდიოდა. ამიტომ გადაწყვიტა უსიამოვნების ეს პატარა აგურიც ამოევსო და დავითს კედლის ამაღლების გეგმა გააცნო. ყველაზე მეტად მედეას ის ფაქტი აწუხებდა, რომ აბეზარ მეზობელს ახალგაზრდა ვაჟი ჰყავდა, ლამაზი აღნაგობის და როდესაც მათზე საუბარი ჩამოვარდებოდა მედეა ყოველთვის დაამატებდა: „რა ლამაზი ბიჭია დემეტრე და ვინ იცის იქნები დიდი მომავლისაც, მაგრამ ხარი ხართან დააბიო, მასაც ისეთი ელფერი აქვს ქუჩაში, რომ დაინახო უნებლიეთ მოწყალების გასაცემად საფულესკენ გაგექცევა ხელი. რამდენი კეთილის მყოფელი გამოუჩნდათ თუმცა ესეც ვერ შეიშნო ამ უმადურმა და როგორც კი ბიჭს გარდატეხის ასაკი დაეწყო სკოლიდან გამოიყვანა და გასასამართლებლად მხოლოდ ის თქვა სახლში მარტოს უკეთესად ვასწავლიო. თვითონ განათლება არ აკლია, მაგრამ ხელჩასაჭიდისთვის არაფრისთვის მიუხწევია და ამ განათლებას მხოლოდ ცინიზმსა და უკმეხ საუბარში აბჟღავნებს. მართალია წიგნებს ბლომად ეზიდება ბიჭისთვის, მაგრამ თვითონ დიდად არ ერევეა მის სწავლაში, ეზოში ქვის ოღრო ჩოღრო პატარა კიბეზე მოხუცივით ჩამოჯდება და მთელი დღე ცას მიშტერებია. ასე გაყავს დღეები და ასე აკარგვინებს დემეტრესაც დროს...“ მედეას უყვარდა სიცოცხლით და მომავლის იმედით სავსე ეს ტემპერამენტიანი და ამბიციური თაობა, ამიტომ განსაკუთრებით ვერ პატიობდა აბეზარ მეზობელს ასეთ წინაუხედავ საქციელს. ბევრჯერ სცადა მიენიშნებინა მისთვის მისი ეს უპასუხისმგებლობა, მაგრამ რამდენადაც უფრო საცოდავად გამოიყურებოდა შორიდან იგი იმდენად უფრო მეტად მტკიცე, შეუვალი და მკაცრი იყო სინამდვილეში. უყურებდა მედეა და მისი გული ზიზღს შეეპყრო. დავითს და მეზობელს უნებურად ერთამანეთს ადარებდა და საკუთარი დამოკიდებულების სისწორეშიც უფრო და უფრო რწმუნდებოდა. ერთნაირი შეძლების მშობლები ჰყოლიათ, მაგრამ როგორ წაიყვანა ცხოვრება დავითმა, როგორ აუწყო ფეხი ახალ დროს, შეძლო სწრაფად ეფიქრა და სწრაფად ემოქმედა, გამხდარიყო ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული ბიზნესმენი, ყველაფრით უზრუნველეყო ოჯახი და მრავლს დახმარებოდა. შეექმნა მოწერიგებული, საჭიროდ მკაცრი, მომთმენი და მრისხანე ხასიათი. ყოფილიყო კეთილსინდისიერთან კეთილსინდისიერი, და ფლიდთან ფლიდი. რამდენი რამ ჩაუყლაპია ამ კაცს, რამდენი ღამე გაუთენებია სანამ საქმეს ააწყობდა, რამდენჯერ ტანჯვით გადაუბიჯებია სინდისისთვის. ყველამ იცის ეს ჩვენთან, რამხელა ძალა და რამდენი ბრძოლა გჭირდება ჯერ საქმის ასაწყობად და შემდეგ სინდისის გასაჩუმებლად. დაუღალავად შრომობდა დავითი. არცერთხელ არ მისულა სამსახურში თანამშრომლებზე გვიან და არც მათზე ადრე არ წამოსულა და ამ შრომას ძირითადად სხვებისთვის ეწეოდა, რადგან იგი ბუნებით თავმდაბალი კაცი იყო და თავად მცირედიც ყოფნიდა. ან შესაძლოა უკვე ისე ჩაბმულიყო ამ რბოლაში ფული მიზანი გამხდარიყო და არა საშუალება. რამდენ ოცნებაზე თქვა უარი, რომ ზუსტად ისე უზრუნველეყო მისი ოჯახი და ახლობლები როგორც მას უნდოდა. ამიტომ ფართოვდებოდა და ფართოვდებოდა მისი ბიზნესი. ხოლო მისივე ასაკის აბეზარი მეზობელი მთელი დღე ხან ცაში იყურებოდა, ხან წიგნებს ჩაჰკირკიტებდა და ხან კი მასავით დაქონქილ მეგობრებს ღებულობდა, რომლებთანაც ათასგვარ სისულელეზე საუბარში ათენებდა ღამეებს. რამდენჯერაც შესთავაზა დავითმა მას სამსახური, იმდენჯერ უარით გამოისტუმრა. და თუ მედეას ვერ შესწევდა ძალა, რომ გამოეფხიზლებინა ეს კაცი, უნდოდა არ დაენახა, მაინც მისი ეს მიწაზე უცნაური ბარბაცი, ამიტომ უკვე მუშები ჰყავდა დაბარებული გამყოფი კედლის ასამაღლებლად. ამ დილითაც აივანიდან თვალით ზომავდა კედლის სიმაღლეს, რომ ამ დროს აბეზარი მეზობელი თავისი მორყეული სახლიდან გამოვიდა. მედეას მკაცრად ამოხედა და ისე შესცინა, რომ იგი უნებურად შეხტა. - რამ შეგაწუხა მედეა? კედელის ამაღლება რამ მოგაფიქრებინა? სოციალურად ხომ არ ჩამოგრჩით ძალიან? იცოდა მედეამ რაიმე ნაკლებად შეურაცმყოფელი, რომ უნდა ეპასუხა და ისედაც აშკარა კონტრასტისთვის ხაზი არ გაესვა, მაგრამ დაუფიქრებელმა გულწრფელობამ უადგლოდ გაიღვიძა მასში : - სოციალურადაც ჩამოგვრჩით და სიზარმაცითაც გაგვისწარით - უთხრა მან - მერე და რას ემსახურება თქვენი დაუზარებლობა მედეა? - მშვიდად განაგრძო მეზობელმა - თვალის სიხარბეს? კუჭის სიმაძღრეს? კმაყოფილებას? რამაც გამოფიტა თქვენი გონება და სული კი ფერად ოთახში გამოკეტილ მაძღარ არებას დაამსგავსა. დავითმა თავისი დაუზარებლობით ისე დაკარგა საკუთარი თავი ძილის წინაც კი აღარ ახსოვს ფულის საბრუნავად, რომ არ არის გაჩენილი და თქვენ კი ისე მომხიბვლელად გამოიყურებით უკვე ბევრის მისაბაძი გახდით... - მამა! - სახლიდან გამოვიდა დემეტრე და მამას საუბარი შეაწყვეტინა. ბიჭს ყავისფერი ხშირი თმა მხრებამდე სწვდებოდა, იგი ჯერ ისევ თთქმის ბავშვი იყო და ალმასებივით ნათელი თვალებიდან გულწრფელობის და სიყვარულის ნაპერწკლები სცვიოდა. - მაპატიეთ ქალბატონო მედეა, ჩვენ სრულებით არ ვართ კედლის ამაღლების წინააღმდეგი. პირიქით, რამდენი ხანია კედელზე მცოცავი მცენარეების თესლები გვაჩუქეს და გადასაყრელად გვენანებოდა და ეხლა მის გამოყენებასაც შევძლებთ - გულუბრყვილოდ გაუღიმა მედეას. აბეზარი მეზობელი ღიმილით შეუძღვა ოთახში ბიჭს. არ იყო ეს არც თავაზიანი და არც ბრაზნარევი ღიმილი. მედეას მისი მეჩხერი კბილების დანახვით გამოწვეულ ზიზღი გამოეხატა სახეზე. მერე მე შემომხედა, გამიღიმა, თვალი მხიარულად ჩამიკრა, სახლში შევიდა და „Crapa pelada“ ჩართო. გული გადამიქანდა მისი ღიმილის დანახვისას. ასჯერ შემოვუარე სახლს, რომ ერთხელ მაინც მომეკრა თვალი მისი crapa pelada-ს რიტმს აყოლილი თეთრი კაბის ფრიალისთვის.
ბაბილონის გოდოლი ეს დიდი და გამჭირვალე სახლი, სადაც ნამდვილი ოცნებები აუსრულებელი დარჩა დავითის მამის, თანამედროვე არქიტექტორის და ცნობილი მხატვრის აშენებული გახლდათ. ყოველი მხრიდან ფართო აივნებით იყო გარშემორტყმული, ხოლო უზარმაზარო ეზო კრეატიული იდეებით დატვირთული ქვებით, დეკორატიული ხეებით და ულამაზესი ფერადი ყვავილებით გაეფორმებინათ. დავითი მას „მედეას ბაღს“ ეძახდა, რომელიც კენჭებით მოკირწყლულ ბილიკით უერთდებოდა სადა და ჭადრაკის ფორმის სახლის ძირითად შესასვლევს. მედეა ეზოს ყველა დეტალის მიმართ პედანტურ სიზუსტეს იჩენდა და მისი სილამაზის გამო სიამაყეს და შექებას არასოდეს თაკილობდა. როდესაც ის „მედეას ბაღში“ დადგმულ ხის თეთრ სკამზე იჯდა და არაფერზე ფიქრობდა შორიდან დანახვისასაც კი იგრძნობდი, რომ მის გარშემო ატმის ყვავილების ტკბილი სუნი იყო გამეფებული. ეს ალბათ ის არომატია ღმერთმა ამქვეყნიურ კმაყოფილებას, რომ უხვად დააბკურა. სოფიას კი, რომელიც სკოლიდან ეს ესაა დაბრუნებულიყო და დაუდევრად აღებდა ოქროსფრად მოქარგულ შავ კარს, ჯერ ისევ შერჩენოდა თავისუფლების უსიამო სუნი. - შემწვარი ორაგული გვაქვს ავოკადოს სოუზით - უთხრა მედეამ სოფიას, რომელიც პირდაპირ სამზარეულოში შესუნსულდა. მედეა გამუდმებით ცდილობდა სოფიასთვის დაკლებული იმ დროის ანაზღაურებას რასაც იგი სამსახურიდან მოსულ დავითს სრულად უთმობდა. ამიტომ გამუდმებით ესწრაფოდა სოფიას ყველა ამბავი შეეტყო და ხადახან კითხვებით თავს აბეზრებდა. - გუშინ საკონტროლო გვქონდა ისტორიაში, თამარ მეფეზე შემხვდა თემა. ისე გამიტაცა თემის წერამ, როგორ დამთავრდა გაკვეთილი ვერც კი გავიგე. რაც ვეფხისტყაოსანი წავიკითხე თამარ მეფეზე უფრო მეტი რამ გავიგე და თემაში მისი დახასიათებისას გამოვიყენე, ამიტომ იმისგან განსხვავებული თემა გამოვიდა რასაც ისტორიის მასწავლებელი ჩემგან ელოდა. „მის ისტორიულ სახეზე უნდა გესაუბრა და არა მისი სულიერი სამყარო გაგეკრიტიკებინაო“ მითხრა და შეფასებაც შესაბამისად დაბალი დამიწერა. მე წამომცდა, თამარი სულაც არ იყო ისეთი დიდი მეფე, როგორც თქვენ გვასწავლით და ძალიან სასაცილო იყავით ტაძარში მის ხატს რომ კოცნიდითთქო. ამაზე ძალიან გაბრაზდა და ვფიქრობ აუცილებლად დაგირეკავს. - სულ დაკარგე უფროსების პატივისცემა...- სანამ მედეა ცდილობდა თავი ეიძულებინა მასწავლებლის მხარე დაეჭირა, კედელში ჩაშენებულ დიდ ეკრანზე კურიერის სპეციალური გამოშვება მაღალ ხმაზე ჩაირთო და ორივემ ავტომატურად მზერა ტელევიზორისკენ მიმართა, გრიპის ახალი ვირუსს, რომელიც მსოფლიოში კატასტროფული სისწრაფით ვრცელდებოდა საქართველოშიც შემოეხწია. ჯანდაცვის მინისტრმა მოქალაქეებს თავდაცვის და ჰიგიენის რეკომენდაციები მისცა, წამყვანმა ამ ავისმომასწავებელი ინფორმაციით დაასრულა და სპეციალური გამოშვებით შეწყვეტილი გადაცემა, რომელსაც არავინ უსმენდა, ურეკლამოდ გაგრძელდება. „ ..ასევე მე ვერასდროს ვერ გავიგებ, მაგალითად მე მიყვარს სამშობლო და მე ვერასოდეს ვერ გავიგებ, ვერ შევასრულებ ისეთ აქტს რომლის შესრულების პირობაა მე გავწყვიტო ეგ კავშირი სამშობლოსთან, ესე იგი შენ რაღაც ზღრულის იქით უნდა ჩაიხედო სადაც შენ იღუპები, მაგალიათად როგორც მოქალაქე, როგორც სამშობლოს ნაწილი და მაშინ გაიგებ რაღაცას, ძალიან ხშირად არსებობს ისეთი სოციალური სიტუაციები ანუ სტრუქტურაციები ისეთი რომლებიც აღწავენ ასეთ რაღაცას, რომ ნებისმიერი ჭეშმარიტების დანახვა იყოს ასეთივე სახიფათო ადამიანისთვის. აი მაგალითად რუსული სიტუაცია ტრადიციულად არის ასეთი, რომ დასტრუქტურებულია მაგნიტური ველები ისე, რომ შენ რომ მიდიხარ რაღაც აზრის ჭეშმარიტების წინაშე, მის გააზრებასაც ვერ ბედავ იმიტომ, რომ მისი გააზრება ემთხვევა სამშობლოს ღალატს ისეა გადაბმული ყველაფერი და შენ უკან იხევ რათქმაუნდა, რადგან არა ხარ მოღალატე ამას მე ვეძახდი „პატრიოტიზმის ხაფანგი“... - ალბათ დაცინვისთვის ბოდიშის მოხდას მოითხოვს - უთხრა მედეამ და ტელევიზორს ხმა გამოურთო. - ასეთ, რომ იყოს ჩვენი ისტორიის მასწავლებელი მის პატივისცემას არ დავკარგავდი - უთხრა სოფიამ და ეკრანზე მოსაუბრე კაცზე მიუთითა - რა სასაცილო იქნებოდა მასთან პატრიოტიზმის ხაფანგზე საუბარი, ვინ არის ეს კაცი დედა? - მერაბ მამარდაშვილი სოფი ოცდაათი წელი იქნება რაც გარდაიცვალა. - „სიბნელე, რომელიც აზროვნებას გვაიძულებს’ რამდენი საინტერესო სტატიაა მასზე ინტერნეტში - სმარტფონიდან ამოიკითხა სოფიმ. - როგორ არიან ჩემი გოგოები - დავითი უკვე მოსულიყო სამსახურიდან, დაღლილი და ნირწამხდარი, არასოდეს მინახავს დილიდან საღამომდე ასე ბერდებოდეს თუ უბედურდებოდეს ადამიანი და მაინც სულ სამსახურისკენ ეჭიროს თვალი. რა სუსტია ადამინის ბუნება ნებისმიერმა წვრილმანმა შეიძლება დაგვიმორჩილოს და რამხელა სიმამაცე გვჭირდება ამ დამოკიდებულებას თვალი რომ გაუსწოროთ და მისგან გავთავისუფლდეთ. დავითი ეკას შემოუძღა, რომელიც რამდენიმე დღის წინ ამერიკიდან დაბრუნებულიყო, სადაც გრიპის ახალ ვირუსს მთელი ქვეყანა კარანტინში მოექცია. ეკა არ იყო სახლში იზოლაციის ქალი, მართალია დიდად არ იცნობდა საკუთარ თავს, მაგრამ მაინც არ შეეძლო მასთან დიდხანს გაჩერება. ამიტომაც სასწრაფოდ მოსთხოვა საქართველოს მთავრობას მისთვისაც გამოეყოთ თვითფრინავში უკან დასაბრუნებელი ერთი ადგილი. იგი დავითის შორეული ნათესავი იყო მაგრამ მთელი ბავშობა ერთად ჰქონდათ გატარებული და საქართველოში მასზე ახლობელი არავინს ეგულებოდა. - პირველად გამომადგა საქართველოს მოქალაქეობა - გულწრფელი გაოცებით წარმოთქვა ეკამ და სიგარეტს მოუკიდა - წარმოუდგენელი რამ ხდებოდა, დღეები ისე გადიოდა ადამიანს შორიდანაც ვერ მოკრავდი თვალს, მთვარეზე მოსეირნე კოსმონავტივით ჩაცმული კურიერი თუ დარეკდა ზარს, დატოვებდა საჭმელს და უჩინარდებოდა. - მე ბევრს არ დავიწუწუნებდი იზოლაციის გამო, რამდენიმე კვირაა სწორედ ასეთ გამნარტოვებას ვცდილობ ჩემს სამფლობელოში, - უთხრა სოფიამ და ეზოს კუთხეში მდგარ პატარა სახლზე მიუთითა, რომელიც დიდის გულმოდგინებით მოვლილი ბაღის ფონზე თითქმის არ მოსჩანდა. - God Damn - ეკამ გაოცებისგან კიდევ უფრო გაფართოეული თვალები მედეას მიაპყრო, მისი შავგვრემანი და მუქი ფერის კანი ღია მწვანე თვალებთან ისეთ ღმა კონტრასტს ქმნიდა, მისი შემხედვარე ყველაზე უიმედო ადამიანისაც კი გაუჩნდებოდა რაღაც იდუმალის რწმენა. თავადაც გარეგნობას მიიჩნევდა მის მთავარ უპირატესობად და წამდაუწუმ დაუნანდებლად იყენებდა. - მისი ახალი კაპრიზია - უპასუხე მედეამ და მხრები აიჩეჩა. - ეს ბევრად უფრო რთულია ვიდრე შორიდან ჩანს სოფი, გაგვიმართლა, რომ გაჭირვებაში ჩავარდნილი ქართველი არც ისე ზარმაცი და კუდაბზიკა აღმოჩნდა, და დროულად მიიღო თავდაცვის ზომები, იმედია აქ არ გვემუქრება მსგავსი იზოლაცია - მშვიდად დაამატა ეკამ, თუმცა თვალებში ჯერ ისევ ეტყობოდა გაოცება და მოუთმენლად ელოდა მედეასთან განმარტოებას. სოფია სულსწრაფობა ეტყობოდა, თითქოს ერთი სული ჰქონდა თავის „სამფლობელოში“ გაქცეულიყო და უფრო გულისყურით ეფიქრა იყო თუ არა ისიც პატრიოტიზმის ხაფანგში გაბმული და როგორ მოხერხებულად აიძულებდა ღმერთი ადამიანებს პატარა ვირუსის ძალით განმარტოებას.
გემოთმოყვარეობა მეორე დილით სოფია აწითლებული ლოყებით ძველ ოთახში დარჩენილ ნივთებს თავის სამფლობელოში გამეტებით ეზიდებოდა. ისეთი მტკიცე ჩანდა ვერც მედეამ და ვერც ეკამ კითხვა ვერ გაუბედეს, მხოლოდ უყურებდნენ და საუბრის შეუწყვეტლად აყოლებდნენ თვალს. ეკა ჭკვიან (სმარტ) პიროვნებად თვლიდა საკთარ თავს და ფიქრობდა, რომ ყველგვარი ფილოსოფიური ფიქრი ისეთი ადამიანის ხვედრია, რომელსაც ერთხელაც არ უგემიათ ნამდვილი გართობის გემო და არასოდეს დამტკბარა ცხოვრებით. განმარტოების ასეთ მიდრეკილებას დეპრესიას არქმევდა და დარწმუნებული იყო ადამიანისთვის ამაზე დიდი საცოდაობა არ არსებობდა. მას გუწრფელი სიყარულით უყვარდა სოფია ამიტომ გადაწყვიტა თავისთვისთავზე აეღო მისი „გამოსწორება“ და ამ განმარტოების სურვილისთვის წერტილი დაესვა. – You make mistake!, - მტკიცედ უთხრა ეკამ მედეას - რატომ არ უშლი ხელს მის ამგვარ სევდიან გამოვლინებას, ფსიქოლოგთან ვიზიტი არ იქინებოდა ურიგო, ან იქამდე ჩვენვე მოვიფიქროთ რაიმე და ავაღებინოთ საკუთარ თავთან ჩაკეტვის ასეთ მცდელობაზე ხელი. ვფიქრობ არც ისე რთული იქნება სოფიასავით კეთილი და დამყოლი ბუნების სწორ გზაზე დაბრუნება, - დაამატა მან და თვალი ისევ სოფისკენ გააპარა, რომელიც ისე გარბოდა თავისი სამფლობელოსკენ იფიქრებდი უთუოდ ვინმე მოსდევსო. მედეა თანახმა იყო ეკასგან ყოველგავრი დახმარება მიეღო, რადგან რაც არ უნდა ლმობიერი ყოფილიყო სოფიას შეფასებისას, შედეგი მაინც აშკარა იყო: მისი ცხოვრება შესამჩნევად უარესდებოდა, სკოლიდან ადრე ბრუნდებოდა, უმიზეზოდ აცდენდა გაკვეთილებს და მასწავლებლებიც უფრო და უფრო ხშირად გამოხატავდნენ მის მიმართ უკმაყოფილებას. არა რაღაც ნამდვილად უნდა ეღონა და მადლობა ღმერთს, რომ სწორედ ეხლა გამოაგზავნა მასთან ეკა, ისინი ერთად უკეთ მოიფიქრებენ თუ როგორ დააბრუნონ სოფია სახლში. პირველ რიგში ეკამ გადაწყვიტა ეზოში მოშორებით მდგარი ქოხი დაეთვალიერებინა და შეეტყო რით იყო ასე გატაცებული სოფია. მე სოფიას სამფლებელოსგან არც ისე მოშირებით პატარა ბაღში ვარდებს ვრგავდი, როდესაც ერთი მეორეზე მომხიბვლელმა ქალმა კეკლუცად გვერდით ჩამიარა. მედეას მოფრიალე კაბის სიომ ამხელა კაცი ერთიანად დამაბარაცა და თავბრუ დამახვია. მისი ასეთი წამიერი სიხლოვეც საკმარისი იყო ხაზი გადაესვა ჩემი არსებობისთვის და ჩემი პიროვნება ჰაერში მტვრად გაეფანტა. ისინი სოფიას სამფლობელოს ფეხაკრებით მუახლოვდნენ. ეკამ ხის ფანჯარაში შეიხედა, ოთახში ერთი მაგიდა, კარადა და ძველისძველი ტახტი იდგა, კედელებზე ყავისფერი შპალერი იყო გაკრული, რომელიც ოდესღაც იქ მდგარი შეშის ღუმელის წყალობის ნახევრად გამურულიყო. კედელზე ვოიაჟერ 1-დან გადაღებული დედამიწის სურათი „Pale Blu Dot” იყო გაკრული. კარლ სეიგანმა ეს სურათი ჩვენი სიპატარავის ხაზგასასმელად გადაიღო. სურათზე დედამიწა შეუმჩნეველ ფერკმთალ წერტილად მოჩანს და სიპატარავის უცნაურ განცდას შობს, რომელიც თავისდაუნებურად ფილოსოფიური ფიქრისკენ უბიძგებს ადამიანს. ლამაზმა ჰუმანისტმა ქალმა კი მის დანახვისას წარბები ირონიულად აპრიხა. სოფია ტახტზე იყო წამოწოლილი, თვალები დაეხუჭა და მშვიდად ჩასძინებოდა. კედელზე რომელზეც ტახტი იყო მიმდგარი ჯერ კიდევ შეუმშურალი საღებავით ნახშირბადის ატომი იყო გამოსახული. მაგიდაზე გადაშლილი წიგნები ეყარა, ლეპტოპი კი ტახტზე ფეხებთან იყი გახსილი რომელზეც ქიმიური ელემენტები იყო ასახული. ეკამ და მედეამ ერმანეთს უსიტყვოდ გადახედეს. ისე მშვიდად და ანგელოზებრივად ეძინა სოფიას ძილი ვერ დაუფრთხეს და ოდნავ ჩაფიქრებულები უკან დაბრუნდნენ. - კუჭით დავიწყოთ - მტკიცე ხმით თქვა ეკამ და თავი ისე დააქნია თითქოს საკუთარ გადაწყვეტილებას თავადვე დაეთანხმაო, მედეამ გაკვივებით შეხედა, ვერ მიუხდა განზრახვას - ყველა ბავშვს აქვს თავისი საყვარელი ნამცხვრები, რომელსაც მხოლოდ დედები აცხობენ - განმარტა ეკა - მაგალითად ალუბლის კექსი - ღიმილით უპასუხა მედეამ - ხოდა მგონი დროა ალუბლის კექსის მომზადება დაიწყო! ისინი მხიარულად შევიდნენ სამზარეულოში. მედეა ქანდაკებასავით ნატიფი ნაზი ხელებით (რომელსაც მხოლოდ დახატვას თუ შეკადრებდი) შეუდგა ნამცხვრის მზადებას. გასინჯული მქონდა მისი მომზადებული ღვინოსავით მათრობელა დესერტები, ანტიკური ხანის სიამეს, რომ მოგაგონებდა. კმაყოფილების ყველა მწვერვალზე შეეძლო ისე აეყვანე ამ ქალს რომ არც კი გაჰკვირვებოდა. როგორც კი ალუბლები კექსის ცომში ჩაალაგა და გახურებულ ღუმელში შეაწყო, სოფიას დაურეკა: - მე და ეკა ნამცხვარს ვამზადებთ, ოც წუთში იქნება, ამოხვალ?.... არა?... როგორ არა დე შენს საყვარელ ალუბლიანი კექსკებს ვაცხობთ... კარგი დაგელოდებით! - მედეამ ტელეფონი გათიშა, ეკას თვალი ჩაუკრა და ისეთი სიყვარულით გაიღიმა თითქოს ეს ესაა მისი სატრფოსგან იმედის მომცემი შეტყობინება მიეღოს. საოცარი საჩუქარია დედაშვილობა, როდესაც ღმერთი ქალს დედობის ღირსად ხდის მასში სიყვარულის იმ მარცვალს თესავს რომელისგანაც ყველაზე ლამაზი ხე იზრდება და იშვიათად თუ აღმოაჩნდება ვინმეს ისეთი უხიაკი ნიაგადი ნაყოფი, რომ ვერ გამოიღოს. სოფიას ისე უყვარდა მედეას ნამცხვრები მათზე ფიქრიც კი უცლიდა გუნება განწყობილებას და მისი შეუბრალებელი ასაკით მოგვრილ ნაღველს უქარვებდა. ეხლაც განსაკუთრებით სიამოვნებით მიირთვა მოწითალო კექსები და თითქოს ისიც გადაავიწყდა, რომ მთელი გული მის სამფლობელოში დატოვებული კითხვებისკენ მიუწევდა. ბევრი იცინეს ერთად და თითქოს შემთხვევით რამდენიმე პირადი კითხვაც კი შეკადრეს მასპინძლებმა სოფიას, თუმცა მათრობელა ნამცვარმა და მოსიყვარულე კომპანიამ დიდხანს ვერ შეიქცია სოფია, იგი მალევე დაემშვიდობა გამხიარულებულ ქალებს და თავის სამფლობელოს დაუბრუნდა. მედეას სახე მოეღრუბლა, მკერდსა და კუჭს შორის ყრუ ტკივილმა ისევ შეახსენა თავი. მე თუ მკითხავთ ეს ტკივილი გამოუთმელის მიმართ სევდანარევი ზიზღის გრძნობა უფრო იყო ვიდრე ტკივილგამაყუჩებლით მოსარჩენი ნერვის გაღიზიანება. თავისუფლება შეჩვეულ მედეას ქორწინების პირველ თვეებში აწუხებდა ეს ყრუ ტკივილი, განსაკუთრებით ძილის წინ ბალიშში თავჩარგულს შემოუტევდა ხოლმე და მოსვენებას არ აძლევდა. შემდგომ ნელ-ნელა როგორც კი შეეჩვია და მოირგო სიყვარულის ტკბილი უღელი, იშვიათადღა ახსენებდა თავს აუხსნელი დანაკარგის ეს მძიმე განცდა. - I have a great plan, Let’s workout and I tell you - უთხრა ეკამ რომელსაც, უკვე ჩაეცვა სპორტული ტანსაცმელი და ფიტნეს ოთახისკენ მიდიოდა. იგი ტყუილად არ ამაყობდა თავისი სხეულით. ერთი შეხედვითაც ჩანდა ამ იდეალური ფორმების უკან რამხელა ნებისყოფა და დრო იყო დამალული. გარდა ამისა ამ თავდაჯერებულ, თანამედროვე ჰუმანისტ ქალს, გულწრფელად მომხიბვლელს და ამბიციურს ერთი შეხედვით სიტყვაც დაეჯერებოდა და ჩემი დაბნეული მედეაც ხავსივით ჩაეჭიდა მის დაპირებულ „great plan”- ს ბოჰემა მეორე დილით დასვენებულებმა, ენერგიით და სოფიას „გამოსწორების“ გეგმით აღჭურვილებმა გაიღვიძეს და უმალვე შეუდგნენ წინა ღამით მიღებული გადაწყვეტილების შესრულებას. გეგმის პირველი ნაწილი სოფიასთვის დაბადების დღის აღმნიშვნელი გრანდიოზული წვეულების მოწყობა იყო. - დავპატიჟებთ ყველა მის მეგობარს, ვინ იცის რამდენი ხანია მათთან გულღიან არ უსაუბრია. უამრავ სიყვარულს, მილოცვას და საჩუქარს მიიღებს, იგრძნობს განმარტოებასთან შედარებით რამდენად უფრო ტკბილი და მხიარულია ის ცხოვრება რომელსაც ჩვენ ვთავაზობთ - თქვა ეკამ მტკიცედ. ისინი სახლის აივანზე ისხდნენ და ნაადრევი გაზაფხულის სიოს და ჩიტების ჟღურტულს მხიარული კისკისით და CHANEL-ის თავბრუდამხვევი სურნელით ავსებდნენ. სოფიაც აივანზე გამოსულიყო და მარმარილოს მაგიდის უჯრაში გაუჩინარებულ წიგნს ეძებდა. მას უკვე მთელი სახლი გაეჩხრიკა და საბოლოო იმედს ამ ფართო, უძირო უჯრაზე ამყარებდა. მაგიდაზე მაღალი გემოვნებით და რუდუნებით საუზმე იყო გაშლილი და სოფიას სულსწრაფი ძებნა მონდომებით შექმნილ ჰრმონიასთან უჩვეულო კონტრასტ ქმნიდა. - რატომ გააცდინე დღესაც გაკვეთილები ? -მკაცრად ჰკითხა მედეამ - იმიტომ, რომ იქ არაფერს მასწავლიან დედა, ნამდვილად დროის კარგვაა, განათლება კი არა სკოლის ატესტატი ჭირდება ყველას, მგონი სკოლა კითხვის და გამრავლების ტაბულის სწავლით უნდა შემოიფარგლოს და მეტი ცოდნის მიცემა არ დაიბრალოს. - ახ სოფი, როგორ გიყვარს ყველაფრის გაზვიადება. დღეს ხომ რელიგია გქონდა? არქიმანდრიტი ადამის გაკვეთილები, ხომ მაინც გიყვარდა ყოველთვის? - რელიგიის გაკვეთილები გააუქმეს უკვე რამდენიმე კვირაა, განათლების სისტემის ახალი რეფორმაა. თუმცა მე რამდენჯერმე ტყუილში გამოვიჭირე მამა ადამი და აღარც მიხაროდა მისი გაკვეთილები. - რა ტყუილში სოფი? - ცნობისმოყვარედ იკითხა ეკამ - ის მხოლოდ იმაზე საუბრობდა რასაც მიეჩვია, რომ გაუგებდნენ. ამბავს გვიყვებოდა ბოროტ მოდგმაზე ვინც ღმერთი ჯვარზე გააკრა, მაგრამ იმას არ ამბობდა რომ ეს ბოროტება მხოლოდ ის იყო, რომ ადამიანები მატერიალურები გახდნენ და ისე დააკლდათ გონიერი სამყარო და იმდენად დამოკიდებული გახდნენ შეგრძებების სამყაროზე, რომ ღმერთიც კი გამატერიალურდა, რომ თვალით დაენახათ, მისი სიტყვები მოესმინათ, ხელით შეხებოდნენ, მისი სუნი ეგრძნოთ, მისი მოწოდებული ღვინო და პური გაესინჯათ. მამა ადამმა იცის რომ ჩვენ ეხლა უფრო მატერიალურები ვარ ვიდრე ისინი იყვნენ, მაგრამ არცერთხელ არ უთქვამს ეს,.. თუმცა მაინც გააუქმეს რელიგიის გაკვეთილები,. როდესაც რწმენაზე ვფიქრობ ის გულუბრყვილო ბავშვი მახსენდება მონასტერში აღმართულ ჯვარზე გაკრული კაცისთვის, საჭმელი რომ მიჰქონდა, ის „კაცი“ კი ჯვრიდან ჩამოდიოდა და მასთან ერთად ჭამდა. - სოფია უკვე ბედს შეგუებოდა, რომ ჯადოქრულად გაქრა წიგნი რომლის არც ავტორი დამახსოვრებოდა და არც სახელი, მაგრამ რამდენიმე კვირის წინ საინტერესო რამ ამოეკითხა და გულში ღრმად ჩარჩენოდა. გაბუტული ტუჩებით კიბეები ჩაირბინა და თავის სამფლობელოს დაუბრუნდა. ეკამ წარბები ასწია და გაფართოებული თვალებით შეხედა მედეას. მაგრამ მედეას დამწუხრებული სახე, რომ დაინახა სწრაფად დაჰპირდა ჩვენ ამას მარტივად მოვაგავრებთო და სიგარეტი მიაწოდა. წითელი ევროპული მალბორო მედეას თხელ თითებზე ნერვიულად ათამაშდა. ერთ საიდუმლოში გამოგიტყდებით, რომელიც დიდი ხანია გულზე მაწევს და ხანდახან ისე მძიმდება თუ არ გავამხილე და ცოტაოდენი გაგება ან თუნდაც სიბრალული არ დავიმსახურე ძალიან მიჭირს საკუთარ თავთან შერიგება. ის წიგნი რომელსაც სოფია ასე გამეტებით ეძებდა ჩემი აღებულია და ამის მიზეზი მხოლოდ ის არის, რომ ამ ღვთაებრვი ქალის ნივთებს ვაგროვებ, მხოლოდ მათ ვიღებ რომელსაც უგულოდ მოისვრიან ნაგავში და თან მისი სიახლოვე მიჰყვებათ, რაც ასე მიუწვდომელი და სანატრელია ჩემთვის. მათი საუბრიდან არცერთ სიტყვა იმიტომაც არ გამომრჩენია, რომ უძვირფასესი განძივით ვუთვალთვალებდი სიგარეტის იმ ნამწვს მედეა ასე მორცვხად რომ ათამაშებდა ხელში და რომელსაც მისი უფერო ტუჩის საცხი უხვად ჰქონდა შერჩენილი. სანამ მე სოფიას წიგნის უშედეგო ძებნას სინდის მწარე ქენჯნით ვადევნებდი თვალს მედეას და ეკას უკვე მოგვარებული ჰქონდათ წვეულებასთან დაკავშირებული ყველა საკითხი, და სოფიას საჩუქარზე ფიქრობდნენ. უნდოდათ ისეთი საჩუქრი აერჩიათ, მშვენიერებით და მხიარულებით სავსე ცხოვრებასთან (რომელსაც სოფია ასე გამალებით გაურბოდა) მყარი ხიდის მოვალეობა რომ შეესრულებინა. სოფიას ბავშობიდან იტაცებდა კინოხელოვნება. ამიტომ ორივემ ერთხმად მოიწონა სახლის კინოთეტრის მოწყობის იდეა. სახლი საკმარისად დიდი იყო, ამიტომ შესაფერი ოთახის არჩევა არ გასჭირვებიათ. აპარატურის შეკვეთა გააფორმეს და დამონტაჟებისთვის რამდენიმე დღე გამოჰყვეს. ყველა გააფრთხილებული იყო, რომ ეს სოფიასთვის სიურპრიზი უნდა ყოფილიყო. მალე მოახლოვდა სოფიას დაბადების დღე. მეც გამიჩნდა მიზეზი მისთვის საჩუქრად წიგნები მეყიდა და ვითომც შემთხვევით ის წიგნიც, (ვოლტერის „კანდიდი“ ) გავურიე რადენიმე დღის წინ ასე გამეტებით, რომ ეძებდა. მძიმე ლოდი მომეხსანა გულიდან მისი გაოცებული სახე რომ დავინახე. ისეთი გულწრფელი მდლიერიებით ჩამეხუტა, რომ თავისი სიყვარული მეც გადმომედო და მეც პატარა ბიჭივით მასთან ერთად შევხტი სიხარულისგან. ვინანე კიდეც ძველი წიგნი აქამდე დასაბრუნებლად, რომ ვერ გავიმეტე, მაგრამ იგი მედეას რამდენიმე საათს ითვლიდა და მისი წაკითხვის სიამოვნება ვერ შეველიე რადგან თითოეულ ასოს მედეას თვალებიდან ვხედავდი და თითოეულ სიტყვას მედეას გონებით ვაფასებდი. ცოტა კი მეუცნაურა ასეთი წიგნი ყავის ლაქის გამო ნაგავში, როგორ მოესროლათ. სოფიას დაბადების დღეს დილიდანვე ფუსფუსით და მხიარულებით აივსო სახლი. წვეულებაზე სოფიას თანატოლებს და მედეას მეგობარებს მოეყარათ თავი. ძალიან უცნაურია, როგორ ახერხებს ჩემი სანატრელი ქალი ჰყავდეს ასე აბსოლუტურად ერთმანეთისგან განსხვავებული მეგობრები და ყველასთან ერთნაირი გულწრფელობით შეეძლოს ღიმილი. მათ დარბაზივით ფართო, დიდებულად მორთულ სასტუმრო ოთახში მოეყარათ თავი. იქ იყვნენ პლასტიკური ქირურგიის წარმატებული და წარუმატებელი მცდელობები. მოშვებული დიასახლისები, ფემინისტები, ხელოვანნი და მონაზონიც კი. პლასტიკური ქირურგიის წარმომადგენლები საუბრობდნენ და სიტყვებს შორის განიკითხავდნენ მოშვებულ დიასახლისებს, ერთმანეთის შეხედვისას კი გულში თავს იმშვიდებდნენ, რომ ასე არასოდეს გადააჭარბებდნენ ბოტოქსის დოზას. ამ საუბარს ისმენდა მედეას ბავშობის მეგობარი, მონაზვნის სამოსით და ლოცვისკენ მიმართული მისი გული და გონება ეხლა საკუთარ უსწრომასწორო წარბებს დასტრიალებდა. ტყუილს გადაჩვეულ სულს შინაგანი ფორიაქი უმალ გამოეხატება ხოლმე სახეზე, ამიტომ ყველა ამჩნევდა როგორ უშედეგოდ ცდილობდა ეს მშვენიერი არსება თავისი წარბების დამალვას. ჩაპუტკუნებულ დიასახლისებს კი რომლებსაც საუზმიდან სადილამდე და სადილიდან ვახშმამდე კუჭიღა ეგულებოდათ გასართობად და ხშირად სიზარმაცესაც ნებდებოდნენ, სწავლების მეთოდებს აკრიტიკებდნენ და მასწავლებების თუ საწმენდი საშუალებების მიმართ გამუდმებით უკმაყოფილებას გამოხატავდნენ. ბროწეულის დეკორატიულ ხესთან განმარტოებით, თეთრი ტუნიკით წითელთმიანი მხატვარი ქალი იდგა და სიამოვნების მორჩილების თუ ხელოვნური თავისუფლების სრულ გამოხატულებას წარმოადგენდა. მან ფრთხილად და მოწიწებით მაგიდიდან ბროლის საფერფლე აიღო და განიერ ტილოს ჩანთაში ჩააცურა, დასახატად უნდოდა ალბათ... მაგრამ მე ამაზე ფიქრისთვის არ მეცალა, რადგან ჩემი გულის ფეთქვა მედეას სიახლოვესთან ერთად უკონტროლოდ იზრდებოდა და ყოველაფერს მნიშვნელობას უკარგავდა. თხელი ცისფერი კაბა მის უსაზღვრო სინაზეზე და სინატიფეზე უსვამდა ხაზს და აუცილებლად გაფიქრებინებდა თუკი ეს ქალი ცოტა უფრო აუჩქრებს ნაბიჯს ნამდვილად დასძლევს გრავიტაციას და ზეცაში აიჭრებაო. თითქოს ყველა ბედნიერი იყო და არავინ ისე როგორც მე. მაგრამ არაფერს ცალმხრივს და ნაკლულს შეიძლება უწოდო სრულყოფილი და ნამდვილი. და თუ ჩემი სიყვარულიც არ იყო სრულყოფილი მაშინ იქ ყველაფერი ტყუილში იყო გახვეული, საკუთარი თავის მოტყუების წარმატებული მცდელობა იყო თითოეული მათგანი და მთელი წვეულებაც. ფურშეტის მომსახურე პერსონალიც განსაკუთრებული გემონებით იყო არჩეული: თეთრი, ცისფერთვალება საშუალო სიმაღლის ოც წლამდე ბიჭები მომღიმარი სახით ემსახურებოდნენ სტუმრებს, ისეთივე მონდომებით როგორც გმირთა მოედანზე ქართველი ჯარისკაცები იცავენ გმირების ხსოვნა. ავოკადოში გამომცხვარი ორაგული, შავი ბურგერი სალიამით და ჩედარით, ჩერის და მოცარელას კანაპე, კრევეტები ტკბილ მწარე სოუზით, ზღვის პროდუქტების მიქსი, სალათების, ცხელი კერძების და აპერატივების ფართო არჩევნი გემოვნებით იყო გაშლილი სხვადასხვა დიზაინით მორთულ თეთრ მაგიდებზე, ყველაზე თვალწარტაცად დესერტების მაგიდა გამოიყურებოდა, ხოლო სასმელების მაგიდიდან გლინტვეინის თბილი არომატი თავბრუდამხვევად იღვრებოდა, ამ ტკბილმა სუნმა ჩემი ყურადღება წამიერად მოსწყვიტა მედეას და ზამთრის პრაღა გამახსენა. საოცარი გემო აქვს გლინტვეინს ცივ ღამეში, კაფკას ძეგლთან განმარტოებულს. შეუფასებელია ამგავრი მწუხარება რომელიც ერთობის განცდით გავსებს და ჩუმ სისავსეს გიღვირს სულში. სოფია უკვე წვეულების ცენტრში იმყოფებოდა და აწითლებული ლოყებით ხსნიდა საჩუქრებს. ახალი კინოთეატრის ოთახის კარი წითელი ლენტით იყო დალუქული და ფეიერვერკის დასასრულს ელოდა. თვალისმომჭრელად ირეკლავდა მედეას შავი თვალები ფეირვერკის მრავალფერ მრწყინვალებას. მალე დასრულდა სინათლის ეს შოუ, ყველაზე სწრაფად დრო ხომ მაშინ გადის გულის ძგერით ასე, რომ ელოლიავები. „ჩვენი საჩუქრის ნახვის დრო მოვიდაო“, მუთმენლად შესძახა მედეამ, ფეიერვერკით მიღებულ აღტაცებას მოსწყვიტა სოფია და მისთვის საგულდაგულოდ მოწყობილ კინოთეატრის ოთახთან მიიყვანა. სოფიას გაოცებას და სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. დავითი თავის სავარძელში იჯდა და მისი ორი საყვარელი ქალის ამ თვალწარმტაც აღტაცებას უსაზღვრო ბედნიერებით ადევნებდა თვალს. სიხარულის ასე გულწრფელი გამოხატვა ხომ მხოლოდ ამ სქესს შეუძლია. კინოთეატრთან ერთად მედეას MARVEL-ის კომიქსების ეკრანიზაციის სრული კოლექციაც ჰქონდა მომზადებული. იმ საღამოსვე შეუდგნენ სოფია და მისი მეგობრები საყვარელი გმირების კიდევ ერთხელ გახსენებას. მედეა მთელი წვეულება გაფაციცებით ადევნებდს თვალს უკვე გაზრდილ და ქალიშვილობაში ფეხ შემდგარ შვილს და არ გამოჰპარვია დანიელის აწითლებული ლოყები, როდესაც სოფიამ საჩუქარზე მადლობის ნიშნად ფრთხილად აკოცა. არც სოფიას უჩვეულო მოკრძალება გამორჩა მის დედობრივი ინსტიქტით გამახვილებულ თვალს. სოფიამ ის ღამე თავის ძველ და საჩუქრებით სავსე ოთახში გაატარა. მის ფეირვერკივით განბრწყინებულ გამწყობასთან ეზოში მდგარი ქოხი შეუფერებელი აღმოჩნდა. მართლაც ბრძენი სული აქვს სამყაროს. რასაც კითხულობ ის ხარ შენ ფანჯარაზე მოწოლილმა გვიანმა გაზაფხულმა მედე შუადღის ძილიდან გამოაფხიზლა. დასვენებული სხეული ბედნიერების და ენერგიის განცდას უორმაგებდა. იგი ეკასთან ერთად ახლად აფეთქებული ალუბლების ხის ქვეშ, გაზაფხულის მზეს ეფიცხებოდა და შავი შოკოლადით ირთობდა თავს. მედეას თითქმის არაფერი ეცვა, უცნაურად უყვარდა ბავშური სიშიშვლე, როგორც ედემის ბაღში მოსეირნე ჯერ შეუცდომელ უმანკო ევას. ეკას მუხლებზე დაედო თავი და ნელი სიო თეთრ სხეულზე ალუბლის ყვავილებს აფენდა. მე სუნთქვასაც ვერ ვბედავდი, რომ ჩქამითაც არ შემერხია ბუნების ეს ნეტარი სურათი. - „რა სახის ადამიანი გახდები განისაზღვრება ორი ფაქტორით: ადამიანები რომლებსაც დაუკავშირდები და წაკითხული წიგნები“, რობინ შარმი - სმარტფონიდან ამოიკითხა ეკამ, რომელსაც გაუჩერებლად „სქორლავდა“. - ვინ იყო რობინ შარმი? - არ ვიცი, მაგრამ სიმართლეს გაქვს, პირადად მაქვს გამოცდილი, გახსოვს როგორ საგრძნობლად შემცვალმა ემილიოსთან გატარებულმა შვიდმა წელმა. ბოლო წელს მეც მასთან ერთად ვითვლიდი თუ რამდენს დავზოგავდით თუკი ოფისში ხელის საწმენდი ქაღალდის გამოყენებაზე მუშებს შეზღუდვას დავუწესებდით - ამის გაგონებაზე მედეამ გულიანად გადაიკისკისა და თითქოს ალუბლის ხემაც ვერ გაუძლოო მის აღტაცებას და პასუხად სურნელოვანი ყვავილები უხვად დააყარა. - არადა ჩემი საწყალი ემილიო არცერთ კვირა დღეს არ გამოტოვებდა მესაზე, რომ არ წასულიყო, მის სიძუნწესაც ასე ამართლებდა „ამ თანხით ღარიბების დახმარება შეგვიძლიაო“ და ყოველთვის გამოჩნედბოდა ხოლმე ახალი საქმე რომელშიც ღარიბების დასახმარებლად დაზოგილ ფულს დააბანდებდა... - რომ უფრო მეტ ღარიბს დახმარებოდა - შეაწყვტინა მედეამ და ისევ იგულიანად გადაიკისკისა. ზედმეტი შოკოლადი მეტისმეტად მხიარულ განწყობაზე აყენებდე, ტუჩებს უწითლებდა, მკერდის კერტებს უბერავდა და თვალებში ნაპერწკებს უმრავლებდა, ყოველთვის მეშინოდა ამ დროს მისთვის თვალის გასწორება, რომ მომეტებულ ვნებით მისი სიახლოვის მედნიერება ტკივილად არ მქცეოდა. - ჩემი საწყალი გოგო - პატარა ბავშივით მიეფერა ეკას - ბოლოს ხომ მაინც მოახერხე იმ ოქროს გალიიდან თავის დახსა? - როდესაც ემილიომ ჩემი ღალატის შესახებ შეიტყო და ღმერთის სახელით ესეც მაპატია მივხვდი, რომ ის ჩემი ბედისწერა იყო და ვეღარაფერს შევცვლიდი. ერთ დღეს კი როდესაც უკვე მომწონდა ჩემი ახალი ცხოვრება, მასთან ერთად მესაზე წავედი, რომ შევედით იოანეს სახარებას კითხულობდნენ, პირელად ვისმენდი და ისე ღრმად ჩამრჩა გულში დღესაც ზეპირად მახსოვს, აი ეს თავი იყო: „მარიამ აიღო ერთი ლიტრა სუფთა ძვირფასი ნარდის ნელსაცხებელი ფეხებზე სცხო იესოს და თავისი თმებით შეუმშრალა ფეხები. სახლი ნელსაცხებლის სურნელებით აივსო. ამბობს იუდა ისკარიოტელი, ერთი მისი მოწაფეთაგანი, რომელსაც უნდოდა გაეცა იგი: „რატომ არ გაიყიდა ეს ნელსაცხებელი სამას დინარად და ღარიბებს არ დაურიგდა? ეს იმიტომ კი არ თქვა, რომ ღარიბებზე ზრუნდავდა, არამედ იმიტომ, რომ ქურდი იყო. ყულაბა მას ჰქონდა და რასაც ჩაყრიდნენ იღებდა. “ მე გაოცებულმა შევხედე ემილიოს, მას თითქოს არც მოუსმენიაო ისე ჩაჰკირკიტებდა ბანკის მიერ გამოგზავნილ მოკლე ტექსტურ შეტყიბინებას. არათუ ვერ იცნო იუდაში საკუთარი თავი არამედ არც კი შემკრთალა. იმ ღამესვე ჩავალაგე ბარგი და მას შემდეგ აღარც მინახავს. ედემის ბაღში ხანმკლე დუმილი ჩამოვრდა, ეს ორი მგრძობიარე ქალი წამიერმა სევდამ შეიპყრო, მაგრამ გულის ტკივილის მიზეზის გამორკვევას ამჯობინეს კარგად ნაცადი ხერხით ეს მძიმე განცდა დაეთრგუნათ და ძველებურად მხიარულად ამოესუნთქათ. მოშორებით მდგარ „სოფიას სამფლობელოში“ გაზაფხულის სიოს ფანჯარა გაეღო და სოფიას ნივთებს ოთახში აფრიალდებდა. მედეამ თვალი მოკრა ამ აურზაურს და ფანჯრის ჩასაკეტად სახლისკენ წავიდა. რვეულები მაგიდიდან გადმოფანტულიყო და იატაკზე დახვავებულ წიგნებზე ეყარა. მართალია სოფია წვეულების მეორე დღესვე თავის „სამფლობელოში“ განმარტოებულ ფიქრს დაუბრუნდა, მაგრამ ამ დღის შემდეგ სკოლაში სიარულს მოუხშირა და აღარც უკან დაბრუნებას ჩქარობდა ძალიან. მედეამ და ეკამ მისი არ ყოფნით ისარგებლებს და ოთახი გულდასმით მოათვალიერეს. ეკას ყურადღება წიგნებმა მიიპყრო, რომლის შესახებაც გაგონილი ჰქონდათ მაგრამ არ წაეკითხათ. იქ იყო პლატონის დიალოგები, სოკრატეს აპოლოგია, ფრანც კაფკა, თეოდორ დოსტოევსკი, ვოლტერი, თომას აკვინელის, ნეტარი ავგუსტინე, ბიბლია და ყურანი. ეკამ გაოცებული თვალებით შეხედა მედეას ნუთუ ვერ ხვდები რასაც მე ვხვდებიო, მედეას გაეღიმა და სწრაფად დაეთანმხა - „რასაც კითხულობ ის ხარ შენ“, მართალია ჩვენ მისი ეს მისტიური სამყარო, რომელიც აშკარაა, რომ ამ წიგნებით არის შექმნილი და მისტრიურ მოქალაქედ ქმნის ამქვეყნიური წიგნებით უნდა ჩავანაცვლოთ, რომელიც ამ ქვეყნის მოქალაქეს გახდის. ბიბლია და ყურანი ხის მორყეულ ტუმბაზე ერთმანეთზე იწყო. ბიბლიის დანახვამ მედეას ბავშობა გაახსენდა, მექანიკურად გადაშალა და ხმამაღლა ამოიკითხა: „განაგრძეს გზა და შევიდა იგი ერთ სოფელში და ერთმა დედაკაცმა, სახელად მართამ, მიიწვია იგი სახლში. მას ყავდა და სახელად მარიამი, რომელიც იესოს ფერხთით დაჯდა და ისმენდა მის სიტყვას. მართა კი ზრუნავდა გულუხვად გამასპინძლებაზე. მივიდა მასთან და უთხრა: „უფალო, არ განაღვლებს, რომ ჩემმა დამ მარტოდ დამტოვა სამასპინძლოდ? უთხარი მომეხმაროს.“ და უთხრა მას უფალმა პასუხად: „მართა, მართა! შენ ბევრს რამეზე ზრუნავ და წუხხარ, საჭირო კი მხოლოდ ერთია. მარიამმა უკეთესი წილი ამოირჩია, რომელიც არ წაერთმევა მას.“ . გული მომეწურა ვიფიქრე ამ ლამაზმა ქალმა საკუთარი თავს დანაშაულში არ წაუსწროს და გული არ ეტკინოსთქო, მაგრამ ჩემი შიში ფუჭი აღმოჩნდა. მან ფრთხილად დახურა წიგნი და ეკას მიუბრუნდა: - მგონი ჯობია მისი ბიბლიოთეკა შევამსუბუქოდ ისეთი წიგნებით როგორიც არის სტივენ კინგი, ჯოან როულინგი, ჯეიმ ოსტინი, პაოლო კოელიო, დანტეს ვთხოვ და დღსევე მოგვიტანს ყველა საჭირო რომანს და მოთხრობას, - მე სწარაფად დავუბრუნდი ჩემს საქმეს და დაველოდე როდის დამიძახებდა მედეა თავისი ბრძანებული და ამავე დროს უსაზღვრო თბილი ხმით. მისი თხოვნა პირნათლად შევასრულე და სოფიას ბიბლიოთეკა მსუბუქი და ფერადი წიგნებით გავამდიდრე. სოფი აღტაცებული იყო მედეას ამ საჩუქრით ან მას ყველაფერი უხაროდა, როდესაც სკოლიდან მოსული მის საყვარელ ბერძნულ მიუსაკას დაახვედრებდა დედა. - ბერძნული ყველაფერი გემრილეია თქვა სოფიმ სავსე პირით და ბავშურად გაიღიმა - პარასკეობით ლინა და საბა მოვლენ ხოლმე, მარველის კომიქსების ეკრანიზაციის ყურება უნდათ დიდ ეკრანზე, შენ ხომ არ იქნები წინააღმდეგი? - მეამიმტურად მიაჩერდა სოფია დედას, ის დაახლოებითაც ვერ ხვდებოდა, რომ ესეც მედეას დაგეგმილი იყო - საბა? -ეშმაკური ღიმილით იკითხა ეკამ - შენ ხომ არაფერ გამოგეპარება - მორცხვად გაიცინა სოფიამ და ლოყები შეუფაკლდა - ხო, საბას მოვწონვარ, მაგრამ ჩემთვის მხოლოდ მეგობარია. - მეც მომწონს საბა - დაეთანხმა მედეა და სიურპიზად შემონახული ვაშლის შტრუდელები თეფშზე დაალაგა. - თქვენის ნებარვით შტრუდელებთან და პლატონთან განვმარტოვდები, მან ეს ესაა აკადემოსის ბაღი იყიდა აკადემია, რომ დაარსოს - სოფიამ თეფში ხელში აიღო და თავისი სამფლობელოსკენ გაიქცა - შტრუდელებს სტივენ კინგი უფრო მოუხდება - სიტყვა დაადევნა მედეამ. იგი ამჯერადაც მართალი აღმოჩნდა. სოფიამ მედეას მიერ მომზადებულ მრავალფეროვან დესერტებთან ერთად ერთი ამოსუნთქვით წაიკითხა სტივენ კინგის ყველა ბესტსელერი.
„სადაც არის საუნჯე თქვენი იქვე იქნება გული თქვენი“ საბა კარგად აღზრდილი, ჭკვიანი ბიჭი იყო. სიდინჯით და მაღალი ქულებით ბავშობიდან გამოირჩეოდა. ასეც უნდა ყოფილიყო, მამა პროკურორი ყავდა ხოლო დედა ნამდვილი მეოჯახე, რომელმაც მთელი მისი განათლება, სიყვარული და სათნოება შეგნებულად დაუთმო შვილების აღზრდას და ქმრის სიყვარულს. ცოტა ალბათ შეუგნებლადაც მოხდა ეს რადგან ცხოვრების მიმართულების მიცემაში მას აქტიურად ეხმარებოდა მასზე თხუთმეტი წლით უფროსი ქმარი, რომლის გადაწყვეტილების სისწორე ყველა ასპექტით გამართლებულიც უნდა ყოფილიყო. ის იმ უბადლო დიასახლისების რიცხვში შედიოდა რომელსაც აუცილებლად უნდა გადაუმალო ფრანც კაფკას „მეტამორფოზა“, რომ ხუხულასავით არ ჩამოეშალოს სიყვარულის და მორჩილების სახელით აშენებული სხვების სამყარო. ძალიან მარტივია ასეთი ადამიანების შეყვარება და შებრალება, მაგრამ სამწუხაროდ იშვიათად იწვევენ პატივისცემის გრძნობას. საბა კი ორჯერ უკეთესი იყო რადგან ორჯერ მეტი ადამიანი ცხოვრობდა მის მაგივრად. ამიტომ მედეას არც მის წესიერებაში შეუტანია ეჭვი და არც მის სოფიასთან დაახლოებას შეუშინებია. როგორც ავღნიშნე წვეულების შემდეგ სოფიამ სკოლაში სიარულს მოუხშირა და აღარც ძველებურად ადრე ბურნდებოდა სახლში, ხვდებოდა მედეა, რომ საბა იყო ამის მიზეზი, და ერჩივნა სიყვარულით გამოწვეული ამგვარი მხიარულება ჰქონოდა სოფიას ვიდრე განმარტოებულ ფიქრს მოეცვა და დაესევდიანებინა. „იქნებ არც აქვს ცხოვრებას აზრი“ რამდენჯერაც გაახსენდებოდა სოფიას ეს უნებლიედ წამოცდენილი სიტყვები იმდენჯერ გასცრიდა მედეას ტაშში და სხეულზე დაძაბულობა გადაურბენდა. ერჩივა სოფიას „ბოზბაჟზე თუ ჩიხირთმაზე“ ეფიქრა, ვიდრე „ყოფნა არ ყოფნის“ საკითხებს შეხებოდა. რომ შესძლებოდა მთელი ცხოვრებაც კი დაუმალავდა მსგავსი ფიქრის არსებობას. ამიტომაც გულწრფელი სიხარულით უყვებოდა ეკას როგორი განსაკუთრებულად მოხდენილი, ჭკვიანი და იუმორით სავსე ბავშვი იყო საბა. მედეა ყოველ პარასკევს სხვადასხვა კულინარიულ შედევრებს ამზადებდა და კინო სეანსების დასრულების შემდეგ სოფიას მეგობრებს უმასპინძლდებოდა. მათი საუბრები კი ძირითადად ყოველდღიურ გასართობებს და სამომავლო გეგმებს შეეხებოდა. ფილოსოფიური და სევდიანი ფიქრები კი თითქმის სრულად გაჰფანტვოდა სოფიას. მედეა მშვიდად დატოვებადა ხოლმე ახალგაზრდებს მარტო და ვერანდაზე ეკასთან ერთად საუბრობდა ყველაფერზე და თითქოს არც არაფერზე, ისინი სიჩუმეს გაურბოდნენ და სასაუბრო თემაც არასოდეს ელეოდათ. უკვე გამომუშავებული ჰქონდათ „ფიქრის“ აკრძალვის კარგად აპრობირებული მეთოდი, როგორც თავდაცვის უნარი, რადგან მათ იცოდნენ რომ ამ საზოგადოებას სიჩუმე და სიმარტოვე არ უხდება, სისულელე სჭირდება და სიბრალულით კი იკვებება. სოფია ჯერ რენესანსულ ფილოსოფიას არ იყო გაცდენილი. როდესაც მის გულში ჰარი პოტერის სიმამაცემ და ჯეინ ეარის სიყვარულმა დაისადგურა და მისი გულიც ნელ-ნელა განაწყო თავდადებული სიყვარულისთვის. ერთ დილით ის სიხარულით მიეჭრა მედეას, რომელიც მეგობრებთან და მოწვეულ ფრანგ სპეციალისთან ერთად „My Make Up“-ის საიდუმლოს ეუფლებოდა და სთხოვა კაბა ამარჩევინე საბასთან მივდივართ გოგოები დაბადების დღეზეო. მედეამ სიხარულით შეურჩია სოფიას თეთრი კაბა. მსუბუქი მაკიაჟიც გაუკეთა და დიდი ხოტბის შემდგომ ფრთხილად შეაპარა: - სოფი ხომ გახსოვს რადენი ხანია ყვავილებისთვის სათბურის გაკეთება მინდა იმ ადგილას სადაც ის უხიაგი ქოხია, შენ უკვე არც ისე ხშირად რჩები იქ, წინააღმდეგი ხომ არ იქნები მუშები, რომ მოვიყვანო და დავანგროთ? საუკეთესო სეზონია ეხლა სათბურის მოსაწყობად. - სოფია ისეთი აღტაცებული იყო თავისი მოულოდნელი მომხიბვლელობით და იმაზე ფიქრით როდის ნახავდა საბა ასეთს, რომ ყველაფერზე უსიტყვოდ დათანხმდა. გალამაზებულ, სრულიად შეცვლილი სოფიას უნებური რევერანსით გავუღე მანქანის კარი, რაზეც ორივეს გულიანად გაგვეცინა. ის ჯერ ისე ბავშური თავმომწონებით ჩაჯდა მანქანში სადაც უკვე ელოდებოდნენ მეგობრები. მუშებმა სოფიას სამფლობელო მეორე დღესვე დაანგრიესს და იმავე დღეს სათბურის მშენებლობას შეუდგნენ. ყმაწვილი მე დანტე გახლავართ ამ გამჭირვალე სახლის უჩინარი მებაღე. ღარიბ იჯახში გავიზარდე, განათლებული მშობლები მყავდა, მაგრამ კომუნისტურ ფუქსავატურ ცხოვრებას მიჩვეულებმა კაპიტალისტურ ცხოვრებას ფეხი ვეღარ აუწყეს. უიღბლობა ერთმანეთს გადააბრალეს და სიყვარულიც დაკარგეს. მართალია ეს არ მეამაყება, მაგრამ ეშმაკობას განა გულუბრყვილობა არ სჯობს?.. როგორც ჩვენში იტყვიან „უპატრონო“ აღმოვჩნდი, მშობლებმა ფეხზე ვერ დამაყენეს, მაგრამ წიგნი ნადვილად შემაყვარეს და მამაჩემის დამსახურებით ყველა ხელსაქმეც ვისწავლე რაც კი შეიძლება კაცს დასჭირვებოდა. დავითს რამდენიმე წლის წინ შევხვდი, ქალაქ გარეთ გზაზე მანქანა გაუფუჭდა და მე საჭირო დროს საჭირო ადგილას აღმოვჩნდი. ჩემს უანგარო დახმარებაზე მადლობის ნიშნად ჯერ მებაღეობა შემომთავაზა, შემდეგ როდესაც დარწმუნდა, რომ ათასი წვრილმანი საქმის შეთავსება დაუზარლად შემეძლო სახლის ყველა გასაღები დაუფიქრებლად მომანდა. არასდროს არ გავუმტყუნებდი ნდობას, მაგრამ ჯერ ვერაფრის მნახველ, ჩემსავით უიღბო ახალგაზრდას ოცნებაში რომ არ უნდო ენდო არ იცოდა დავითმა, არ იყო ამ საკითხში გამოცდილი. ჩემმა ოცნებამ კი მოულოდნელად მედეას სიყვარულში გაშალა ფრთები და ჩემი უჩინარი გული სამყაროსავით გააფართოვა. თუნდაც ღირსებისათვის განა ამის დათმობა იოლია? გუშინ დილით სამზარეულოში წყლის მილის შესაკეთელად დამიძახეს. როდესაც ჩემს საქმეს ვასრულებდი ეკა შიშველი ფეხებით თავზე დამადგა, ათას აბდაუბდას მეკითხებოდა, გამომწვევად ირხეოდა და მედეას ფეხის ხმაზე მიმართულ ჩემს გაფაციცებულ ყურადღებას უსიამოდ ახშობდა. ათასში გამოვარჩევდი მის ნარნარა, ფრთხილ სიარულს. იგი დასჯილი ბავშვივით ჩუმად მიუხლოვდა ეკას, ჩემით გართობა შეაწყვეტინა და სიზმრის მოყოლა დაიწყო რომლის გამოც დილიდან მოსვენება დაეკარგა. წელამდე ჩამოშლილ მისი თმის სურნელმა გონება ამირია და ცოტა დამაკლდა შველივით თხელი ფეხები მუხლებიდან ტერფებამდე არ დამეკოცნა. რამხელა გამებდაობის მოცემაც შეუძლია სიყვარულს იმხელაზე შეიძლება მოგატყუოს და გაგაბითუროს საკუთარმა ოცნებებმა. - შიშმა გამომაღვიძა, მუხლებამდა თოვლში პერანგის ამარა ფეხშიშველი ვიდექი და მეზობელთან გამყოფ კედელზე აგურებს ვაწყობდი, და რაც უფრო მეტ აგურს ვდებდი მით უფრო პატარავდებოდა კედელი მე კი უფრო და უფრო სწრფად ვიხრებოდა აგურების ასაღებად, მეორე მხარეს კი უკვე გამოსულიყო მეზობელი ვერცხლისფერ წვერს და თმას ქარი უფრიალებდა და ხშირი წარბებიდან ჯიქურ მიყურებდა. რაც უფრო მეტ აგურს ვალაგებდი მით უფრო დაბლდებოდა კედელიც და მასთან ერთად მეც, ბოლოს მან ზემოდან ჩამომხედა და მითხრა: მედეა ბევრ რამეზე ზრუნავ მაგრამ საჭირო მხოლოდ ერთიაო“ ადამიანის ცხოვრებაში ყოველთვის დგება წამი როდესაც გაიფიქრებ, რომ ცხადიც ისეთივე ილუზიაა როგორც სიზმარი და სიზმარიც ისეთივე რეალურია როგორ ცხოვრება და ეს ცნობისმოყვარე გაკვირვების განცდა ხანდახან შეგიბრუნდება ხოლმე მარტოობაში დარჩენილს. მაგრამ ამ მშფოთვარე განმარტოების წუთებისგან თავის დახსის, მრავალფეროვანი ხერხებია დღეს ჩვენს ინოვაციურ სამყაროში: სოციალური ქსელები, თამაშები, სერიალები რომლებიც ყველა გემოვნებას აკლმაყოფილებს, ეკრანიზებული კომიქსები რომლელიც აუცილებლად გაგხდის მთავარი გმირის გულშემატკივარს, რომანები რომლებიც გულწრფელად გაგაცინებს, ალკოჰოლი რომელიც ხორციელ სიყვარულს ეშარავანდება და გემრიელი პუდინგები. მედეას ამერიკანო და შავი შოკოლადი ეყო დასამშვიდებლად. დავითს უკვე მიეცა კედლის ამოშენების განკარგულება მუშებისთვის და ნაბრძანებ სიმაღლეს მხოლოდ რამდენიმე წყება აგური აკლდა. მედეას თითქოს რაღაც მნიშვნელოვანი მოაგონდაო უცებ წამოხტა, ფეხშიშველი გავრადა გარეთ და გაკვირვებულ მუშებს გასძახა, კედელი ამ სიმაღლე დატოვეთ საკმარისიაო. - თქვენი ნებააო - მხიარულად უპასუხებს მუშებმა და მედეა თვალს მოიეფარა თუ არა ისე ჩაიხითხითეს მწარე ჭაჭას მიჩვეულ ადამიანებს, რომ ჩვევიათ. ნეტა ქართველებმა როდის დავიბრალეთ და მოვირგეთ გაპატრიარქატებული, გამძღარი და მთვრალი მუცელი. ალბათ მოვა დრო მარტო დარჩენილებს იქამდე მოგვიწევს დაცემა სანამ ნებით არ ვისწავლით განმარტოებას.
დასასრულის დასაწყისი მეორე დილას ეკას ბარგი ჩაელაგებინა, ვეღარ გაეძლო საქართველოში და პარიზში გადასვლა გადაეწყვიტა. იგი დიდხან ვერსად ვერ ჩერდებოდა, ყველა ადგილს ქონდა თავისებური ნაკლი და მუდამ ახალი შესაფერისი ადგილის ნატვრაში იყო. თუმცა იმაზე არასოდეს დაფიქრებულა, რომ საკუთარი თავი მიჰქონდა ყველგან და თუ მის გაცნობას არ დაიწყებდა ვერსად შეძლებდა სიმშვიდეს. ის მედეასთან და დავითთან ერთად ბაღში იჯდა და პოლიტიკური კურსის ცვლილების გამო ბიზნესის რეორგანიზაციის დავითისეულ გეგმას მხიარულად განიხილავდა. მე მათთან ახლოს ჩემს საქმეს გულმოდგინედ ვასრულებდა და მედეას თითოეულ სიტყვას როგორც ძვირფას მარგალიტს გულში ვიკრავდი. დღე ჩვეულებისამებრ ჩაივლიდა მედეას სამი ქაღალდის თვითფრინავი, რომ არ შეემჩნია რომელიც ახლად აშენებული კედლიდან ეზოში გადმოფრენილიყო. იგი ცნობისწადილმა აიტანა, სწრაფად აიღო ქაღალდის თვითფრინავები გაშალა, მასზე დაწერილ ტექტს გაოცებით დააკვირდა და ხმამაღლა დაიწყო კითხვა: „გაქვს კი უფლება, თუნდაც ერთი საიდუმლო გვამცნო იმ სამყაროს შესახებ, საიდანაც შენ მოხველ? - ეკითხება მოხუცი და თავადვე პასუხობს, - არა, არ გაქვს! რადგან არ გაქვს უფლება, რაიმე დაუმატო იმას, რაც ადრე იყო თქმული, არ გაქვს უფლება, წაართვა ადამიანებს ის თავისუფლება, რომელსაც მაშინ აქ, მიწაზე, ასე იცავდი. ის, რასაც ახლა გვაუწყებ, ავნებს ადამიანთა თავისუფალ რწმენას, რადგან მოგვევლინება როგორც სასწაული. ადამიანის რწმენის თავისუფლება კი ჯერ კიდევ ათას ხუთასი წლის წინათ იყო შენთვის ყველაზე ძვირფასი. განა შენ არ ეუბნებოდი მათ: „თავისუფალი მინდა გაგხადოთო“?! ... ეს იყო პოემა მოხუც ინკვიზიტორზე რომელიც მეორედ მოსულ იესო ქრისტეს მიმართავდა. მედეა ალაგ-ალაგ სწრაფად განაგრძობდა კითხვას... ახლა ხომ ნახე ეს „თავისუფალი“ ადამიანები, - უცებ მრავალმნიშვნელოვანი ღიმილით დაუმატა მოხუცმა, - დიახ, ეს საქმე ძვირი დაგვიჯდა, - გააგრძელა მან და მკაცრად გადახედა, - მაგრამ, ბოლოს და ბოლოს, ის შენი სახელით დავასრულეთ. თხუთმეტი საუკუნე გვაწამებდა ეს თავისუფლება, მაგრამ ახლა ყველაფერი დასრულდა და დასრულდა საფუძვლიანად. არ გჯერა, საფუძვლიანად რომ დასრულდა? როგორ მშვიდად მიყურებ, არაფერი გაშფოთებს? იცოდე, რომ დღეს, სწორედ ამჟამად, ვიდრე ოდესმე, ეს ხალხი დარწმუნდა, რომ თავისუფალია, თუმცა თავად მოგვართვა საკუთარი თავისუფლება და მორჩილად ჩაგვაბარა..... „საშინელი და გონიერი სული, თვითგანადგურებისა და არყოფნის სული, - აგრძელებს მოხუცი, - დიადი სული გესაუბრებოდა უდაბნოში. წიგნებიდან ვიცით, თურმე ის შენს „ცდუნებას“ ცდილობდა. ეს ასეა? განა შეიძლებოდა იმაზე უფრო ჭეშმარიტი რამის თქმა, რაც მან თავისი იმ სამი კითხვით გაუწყა, რომელიც შენ უარყავი და რომლებსაც წიგნებში ცდუნებებს უწოდებენ? ... „შენ გინდა მოხვიდე სოფლად ცარიელი ხელებით, რაღაც თავისუფლების აღთქმით, რომელიც მათ უმეცრებისა და თანდაყოლილი მოუწესრიგებლობის გამო არ შეუძლიათ გაიაზრონ, რისიც ძალიან ეშინიათ, რადგან არასოდეს არაფერი ყოფილა ადამიანისათვის და ადამიანთა საზოგადოებისათვის ისე აუტანელი, როგორიც თავისუფლებაა! ხედავ ქვებს ამ შიშველ და ხორშაკ კლდოვან უდაბნოში? გადააქციე ისინი პურად და კმაყოფილი კაცობრიობა მორჩილად, ფარასავით უკან გამოგედევნება, თუმცა მუდამ შიშით იქნება შეპყრობილი, რომ შეგიძლია ერთხელაც მათზე ხელი აიღო და შეუწყვიტო პური შენი“. მაგრამ შენ უარყავი ეს წინადადება, რადგან არ გსურდა, ადამიანებს თავისუფლება დაეკარგათ. შენ ასე განსაჯე: ის რა თავისუფლებაა, თუკი მორჩილება პურით იქნება ნაყიდი? შეეკამათე მას და აღნიშნე, რომ ადამიანი მარტო პურით არ ცხოვრობს. მაგრამ იცი, რომ სწორედ ამ მიწიერი პურის გამო აგიჯანყდება, შეგებრძოლება და დაგამარცხებს მიწიერი სული და მას ყველა გაჰყვება ღრიალით: „ვინც მსგავსია ამა მხეცისა, მან მოგვიტანა ციური ცეცხლი!“ იცი თუ არა შენ, გაივლის კიდევ მრავალი საუკუნე და კაცობრიობა, ბრძენთა და მეცნიერთა წყალობით, გამოაცხადებს, რომ დანაშაული არ არსებობს, ამიტომაც არ არსებობს ცოდვა; არიან მხოლოდ მშივრები, „დააპურე ისინი და მერმე მოსთხოვე სათნოებანი!“ აი, ამას დააწერენ იმ დროშებს, რომლებიც შენ წინააღმდეგ აღიმართება და დაინგრევა ტაძარი შენი. შენი ტაძრის ადგილას აიგება ახალი შენობა, კვლავ აღიმართება ახალი საშინელი ბაბილონის გოდოლი, რომლის მშენებლობაც, როგორც მისი წინამორბედისა, არ დასრულდება… „ბოლოს თავად მიხვდებიან, რომ ყველასათვის ერთად თავისუფლება და საკმარისი პური დაუშვებელია, რადგან ვერასოდეს, ვერასოდეს შეძლებენ ისინი ერთმანეთში მათ თანაბარ განაწილებას. ასევე, დარწმუნდებიან, რომ ვერასოდეს მოახერხებენ, თავისუფლები გახდნენ, ვინაიდან უსუსური, ბიწიერი, არარაობანი და მეამბოხე არსებები არიან. შენ მათ ზეციურ პურს დაჰპირდი, მაგრამ კვლავ გიმეორებ, შეედრება კი იგი მიწიერ პურს, უსუსური, მარად ბიწიერი და მუდამ უზნეო ადამიანის მოდგმის თვალში?! “მაშ, რატომ მოხვედი, რატომ გვიშლი ხელს? რატომ მიყურებ უწყინარი თვალებით? ასე რად მაკვირდები, ხმას რატომ არ იღებ? გაბრაზდი, მე არ მინდა შენი სიყვარული, რადგან თავად არ მიყვარხარ. შენ რა უნდა დაგიმალო? განა არ ვიცი, ვის ველაპარაკები? რაც უნდა გითხრა, შენთვის ყველაფერი ცნობილია, ამას შენს თვალებში ვკითხულობ. შევძლებ კი დაგიმალო ჩვენი საიდუმლო? ან იქნებ იგი სწორედ ჩემგან გინდა მოისმინო?! მაშ მისმინე: ჩვენ შენთან კი არა, ჩვენ მასთან ვართ. აი, ჩვენი საიდუმლო! უკვე დიდი ხანია, არა ვართ შენთან, უკვე რვა საუკუნეა, მასთან ვართ. ზუსტად რვა საუკუნეა, მისგან მივიღეთ ის, რაც შენ აღშფოთებულმა უარყავი, ის უკანაკნელი საჩუქარი, რომელიც მან შემოგთავაზა, როცა დაგანახა ამა სოფლის სამეფოები”… მედეამ კითხვა შეწყვიტა და მოუთმენლად გახედა დავითს რომელსაც წარბები მაღლა აეწია და სახეზე ირონიული ღიმილი დასთამაშებდა, თითქოს ერთმანეთის თანხმობას ელოდებოდნენო სამივემ მხიარულად გადაიკისკია - „თავი დაანებე ამ დაბნეული ბიჭის ოინებს, ინკვიზიტორით, რომ უნდა შეგვაშინოს და მოდი ჩემთან - უთხრა დავითმა. ქალი სავარძელში მოკალათებულ საყვარელ ქმარს გულმხურვალედ დაეკონა ტუჩებზე და კუპრივით შავი თმით მთელი სხეული დაუფარა. მე კი მწარედ მენიშნა „ინკვიზიტორის“ სიტყვები, ფარდა რომ ახადა ჩემს მთავარ ტყუილს. ეს წამი ისეთი შემზარავი და ამავდროულად ისეთი ნამდვილი იყო ამოსუნთვაც ვერ გავბედე რომ იმედით სავსე სინანული ისევ არ დამეკარგა. შევყურებდი ჩემს სათაყვანებელ მედეას, მის სახეს აღარ ეტყობოდა შინაგანი წინააღმდეგობის და ბრძოლის კვალი, ჩემს წინ ჩვეულებრივი ქალი იდგა რომელიც სისულელით გამოჭედილ თვალებს სმარტფონის ეკრანზე აცეცებდა. ვიცოდი რუტინა სწრაფად წამართმევდა სიფხიზლის ამ წამს და არყოფნის სული ღმა ძილით ისევ მიმაძინებდა. ამიტომ სწრაფად ავიღე ფურცლები, მოწიწებით ჯიბეში ჩავიწყე და უმალ გამოვარდი სახლიდან. მეზობლის უჩვეულო ბიჭისთვის ფურცლების დაბრუნება მქონდა გადაწყვეტილი, რომ ამის შემდეგ მარგალიტები ჩვენთან ფუჭად აღარ დაებნია. სიცილით და ალერსით გართულებს ჩემი აჩქარებული მოძრაობა არ შეუნიშნავთ. მორყეული რკინის კარი შეღებული დამხვდა. სახლიდან ცხარე საუბრის ხმა გამოდიოდა. მედეას ათვალწუნებული მეზობელი ეზოში ბოლთას სცემდა და უჩინარ მსმენელთან ხმამაღლა ლაპარკობდა. იგი ახლად მიღებული რეფორმის გამო იყო აღელვებული რომლის მიხედვით სკოლებიდან ფილოსოფიის და რელიგიის სწავლების ამოღება განეზრახათ. - განა ფილოსოფიური აზროვნების და რწმენის გარეშე არ მივიღებთ ერთ გამზომილებიან რობოტებს რომლებიც მექანიკურად ასრულებენ დავალებებს. თუ სკოლაშივე არ გავუღვიძეთ ბავშვს სიბრძნის სიყვარული განა ისინი შეძლებენ ეყოთ გულმხურვალება გაუძლონ მიწიერი ინტერესით აბობოქრებულ ბრბოს. როგორ შეძლებენ საკუთარ თავში იპოვნონ მორალური კანონი და ასე აღარ გაუჭირდეთ გონიერი სიკეთის მორჩილება თუ ბავშობიდანვე არ შეექნებათ „აზრი აზროვნებაზე“ რომელიც მათ ნამდვილ თავისუფელბას მოუტანს. განა ასეთ ამპარტავან და მჩუტე თავთავივით თავმომწონე თაობას იმიტომ არ ვზრდით საკუთარ თავში დაეჭვებას, რომ არ ვასწავლით და განა ასეთი ახლხი არ შობს გაუნათლებელ ხელისუფლებას, რომელიც მარად „არყოფნის სულის“ მონობაშია?.... იგი დრო და დრო ჩერდებოდა, თითქოს იმედის მომცემი რამ მოაგონდა და ჩაეჭიდაო, მაგრამ უმალვე ჩაიქნევდა ხელს და ისევ განაგრძობდა სასოწარკვეთილ ბუტბუტს. ჩვიდმეტიოდე წლის ბიჭი ხის ფართოდ ღია ფანჯარასთან იჯდა, მამის ბუტბუტს ყურადღებას აღარ აქცევდა და გულმოდგინედ „სოკრატეს აპოლოგიას“ იწერდა ფურცელზე, მაგიდაზე დახვავებული ქაღალიდს თვითფრინავებიდან მივხვდი, რომ ის იყო ჩვენი წერილის ავტორიც. მან დინჯად ამომეხდა, მის ნათელ ჭკვიან თვალებში სიყვარულის სხივები ანათებდნენ და უმალ გაგრძნობინებდნენ როგორ უქადდა დრო ამ სხივებს ცეცხლად გადაქცევას. ამიტომაც უნებლიე მოწიწებით განაწყობდა ყველას. მეც უსიტყვოდ ფურცლები ამოვიღე და მივაწოდე, უხმოდ გამომართვა უცნაურად მშვიდად დამიქნია თავი და წერა განაგრძო. მისი ფანჯრის წინ ამოშენებული კედელი ამ სახლის ფონზე უზარმაზარ გალავანს წააგავდა რომელიც თიტქოს პირდაპირ ცას უერთდებოდა. რეტდასხმულივით გამოვედი სახლიდან, მკვდარივით ჩუმად ჩამოვუყევი გზას. მომაგონდა, რომ მისი თვალების ეს უჩვეულო ნათელი წინათ სოფიას თვალებში მქონა ნანახი მაგრამ ეხლა სხვაგვარ მიწიერ სიხარულს ჩაენაცვლებინა იგი და ნათება დაეკარგა. იმის გაფიქრება კი მოვასწარი „ რა სიამოვნეით შევწირავდი თავს სოფიას გადასრჩენასთქო“ ... მაგრამ უმალვე გაჩუმდა ჩემი ამბოხი და ძველებურად შევაღე „ბაბილონის გოდოლის“ მეფური კარი. სახლში სიმშვიდე და წესრიგი სუფევდა, ეკა და დავითი უკვე წასულიყვნენე. ბალახზე კატა წამოწოლილიყო მზის სხივებს ზანტად ეთამაშებოდა და დამცინავად მიყურებდა. მედეაც ბაღში გამოსულიყო და „Green Tara” – ს ფონზე ვარჯიშობდა, ჩემს ნალოლიავებ ტირიფს ამოვეფარე, მუხლებზე დავეშვი და ხარბად დავუწყე თვალთვალი. არასოდეს ყოფილა იგი ასე მადის აღმძვრელი. მისი მჭიდრო სამოსი უსაცლო სხეულს მკაფიოდ უმხელდა, მოძრაობა კი გაუმაძღარ, დაუკმაყოფილებელ ვნებაზე მიუთითებდა. მე ხარბად ჩავეხუტე მიწას, შარვალი ჩავიხსენი და როგორც ჩვენ შეგვეფერებოდა ზუსტად ისე ვისიამოვნე.
კომენტარები |
ილუსტრაციები |
რეცენზიები |
|
12. მადლობა მოლოცვისთვის მუხა, და დიდი მადლობა ფლორენცია, რომ გამოყავი დრო და დაუთმე ჩემს მოთხრობას. მადლობა მოლოცვისთვის მუხა, და დიდი მადლობა ფლორენცია, რომ გამოყავი დრო და დაუთმე ჩემს მოთხრობას.
11. საინტერესო თხრობის მანერა აქვს ავტორს. რამდენჯერმე დავიწყე და დღეს მოვახერხე ჩაკითხვა . დასასრულმა ძალიან ცუდი, უსიამოვნო განწყობა დამიტოვა და ალბათ ავტორის მიზანიც ეს იყო 5 საინტერესო თხრობის მანერა აქვს ავტორს. რამდენჯერმე დავიწყე და დღეს მოვახერხე ჩაკითხვა . დასასრულმა ძალიან ცუდი, უსიამოვნო განწყობა დამიტოვა და ალბათ ავტორის მიზანიც ეს იყო 5
10. გილოცავ კონკურსში გამარჯვებას! ეტყობა ავტორი ფრიად განათლებულია, ფილოსოფიის ელემენტებში, რელიგიაში კარგად ერკვევა, სიტყვათა მარაგი მდიდარი აქვს , აზროვნება ლოგიკური . მიხარია ჩემი ინტუიცია რომ გამართლდა! გილოცავ კონკურსში გამარჯვებას! ეტყობა ავტორი ფრიად განათლებულია, ფილოსოფიის ელემენტებში, რელიგიაში კარგად ერკვევა, სიტყვათა მარაგი მდიდარი აქვს , აზროვნება ლოგიკური . მიხარია ჩემი ინტუიცია რომ გამართლდა!
9. ძალიან დიდი მადლობა თქვენ, ნეფერტარი და მუხა, რომ წაიკითხეთ და შეაფასეთ. ძალიან დიდი მადლობა თქვენ, ნეფერტარი და მუხა, რომ წაიკითხეთ და შეაფასეთ.
8. ძალიან მომეწონა, მიუხედავად იმისა, რომ მოცულობით დიდია, საინტერესო აღმოჩნდა და დიდი მოთმინებით ბოლომდე ჩავედი, ეტყობა ავტორი ფრიად განათლებულია, ფილოსოფიის ელემენტებში, რელიგიაში კარგად ერკვევა, სიტყვათა მარაგი მდიდარი აქვს , აზროვნება ლოგიკური .თხრობა და რეჟისურა გამართული, თემა აქტუალური ასე რომ ეს არის ის რაც მომეწონა და ვაფასებ ჩემი უმაღლესი ქულით. ახლა დავწერ რა არ მომეწონა.? მედეას გარშემო სიყვარულის ამგვარი ცეცხლის დანთებას, პერსონაჟი სადაც ამბობს, რომ
რომ უძვირფასესი განძივით ვუთვალთვალებდი სიგარეტის იმ ნამწვს მედეა ასე მორცვხად რომ ათამაშებდა ხელში და რომელსაც მისი უფერო ტუჩის საცხი უხვად ჰქონდა შერჩენილი. (ცოტა პედანტურია).ასევე მიდა ავღნიშნო, რომ ამ ძალიან კარგ ნაწამოებს აუბრალოებს კედელის პასაჟის ჩართულობა. კედელი მთლიანად - ბაბილონის გოდოლი-დე . ესაა ჩემი სუბიექტური აზრი და სხვა არაფერი! გისურვებთ წარმატებებს და ველოდები შემდეგს. ძალიან მომეწონა, მიუხედავად იმისა, რომ მოცულობით დიდია, საინტერესო აღმოჩნდა და დიდი მოთმინებით ბოლომდე ჩავედი, ეტყობა ავტორი ფრიად განათლებულია, ფილოსოფიის ელემენტებში, რელიგიაში კარგად ერკვევა, სიტყვათა მარაგი მდიდარი აქვს , აზროვნება ლოგიკური .თხრობა და რეჟისურა გამართული, თემა აქტუალური ასე რომ ეს არის ის რაც მომეწონა და ვაფასებ ჩემი უმაღლესი ქულით. ახლა დავწერ რა არ მომეწონა.? მედეას გარშემო სიყვარულის ამგვარი ცეცხლის დანთებას, პერსონაჟი სადაც ამბობს, რომ
რომ უძვირფასესი განძივით ვუთვალთვალებდი სიგარეტის იმ ნამწვს მედეა ასე მორცვხად რომ ათამაშებდა ხელში და რომელსაც მისი უფერო ტუჩის საცხი უხვად ჰქონდა შერჩენილი. (ცოტა პედანტურია).ასევე მიდა ავღნიშნო, რომ ამ ძალიან კარგ ნაწამოებს აუბრალოებს კედელის პასაჟის ჩართულობა. კედელი მთლიანად - ბაბილონის გოდოლი-დე . ესაა ჩემი სუბიექტური აზრი და სხვა არაფერი! გისურვებთ წარმატებებს და ველოდები შემდეგს.
7. ფლორენციამ ამის აქ კითხვაში გვარიანად, უპატიებლად შემიშალა ხელი თავისი კომენტარებით. არ მაცალა. რა სისულელებზე მახარჯინა დრო როცა ასეთ საოცრებას ვკითხულობდი. ამიტომ გადმოვიწერე პდფ ფაილი და მეორეჯერ გულდასმით კიდევ წავიკითხე. ესეც იმისი დასტურია რომ ვრცელი პროზა მშვენივრად იკითხება ტელეფონის ეკრანზეც - თუ ის მშვენიერია.
კნიაზო მიშკინ, :) ეს კაცის ნაწერია. ქალი ასეთ რამეს ასე ვერ დაწერს. შევცდი, ვაღიარებ რომ არც ბრწყინვალება აკლია ამ ტექტს, არის მცირე ორთოგრაფიული შეცდომები (თქვენც შეასწორებთ), მაგრამ ისეთი ძლიერი, გამოკვეთილი და აწყობილი ფრაზებია, მსიამოვნებდა კითხვა. ასეთ ფინალს არ ველოდი, არ მეამა სიმართლე რომ ვთქვა, მაგრამ იქნებ მედეას ცხოვრება კიდევაც იმსახურებდა მთხრობელის ასეთ საქციელს. მთხრობელმა უკეთ იცის. კარგადაა ნაჩვენები რომ ფუფუნება ძალიან ჰგავს ბედნიერებას, თუმცა მაინც შორსაა მისგან. დიახ, სიმდიდრე და ფუფუნება მართლაც ხაფანგია. სათაურიც კარგადაა შერჩეული.
კითხვისას ვხედავდი ყველა პერსონაჟს, ყველა მოქმედებას, ყველა პასაჟს, ყველა ნაფიქრალს. სოფო რაღაც დაუსრულებელ პერსონაჟად მეჩვენა რომელსაც საკუთარი ნება ფუფუნებით გადაუმსხვრიეს და გაუგებარია გატყდა თუ არა საბოლოოდ. ხუხულის დანგრევამ უნდა მაფიქრებინოს ეგ? - მეცოტავა.
კედლის თემა ისეთი კარგი იყო- ცოტა მეტი მინდოდა ყოფილილყო მედეას სიზმრის შემდეგ.
აი ეს არის ნამდვილი პროზა, ძალიან ნიჭიერი ადამიანის დაწერილი, ძალიან კარგი და მართალი მწერლის. ასეთი მოთხრობის შემდეგ, სულაც არ მაინტერესებს როგორი პიროვნება დგას მის უკან. ბრავო! ბრავო!!!
ფლორენციამ ამის აქ კითხვაში გვარიანად, უპატიებლად შემიშალა ხელი თავისი კომენტარებით. არ მაცალა. რა სისულელებზე მახარჯინა დრო როცა ასეთ საოცრებას ვკითხულობდი. ამიტომ გადმოვიწერე პდფ ფაილი და მეორეჯერ გულდასმით კიდევ წავიკითხე. ესეც იმისი დასტურია რომ ვრცელი პროზა მშვენივრად იკითხება ტელეფონის ეკრანზეც - თუ ის მშვენიერია.
კნიაზო მიშკინ, :) ეს კაცის ნაწერია. ქალი ასეთ რამეს ასე ვერ დაწერს. შევცდი, ვაღიარებ რომ არც ბრწყინვალება აკლია ამ ტექტს, არის მცირე ორთოგრაფიული შეცდომები (თქვენც შეასწორებთ), მაგრამ ისეთი ძლიერი, გამოკვეთილი და აწყობილი ფრაზებია, მსიამოვნებდა კითხვა. ასეთ ფინალს არ ველოდი, არ მეამა სიმართლე რომ ვთქვა, მაგრამ იქნებ მედეას ცხოვრება კიდევაც იმსახურებდა მთხრობელის ასეთ საქციელს. მთხრობელმა უკეთ იცის. კარგადაა ნაჩვენები რომ ფუფუნება ძალიან ჰგავს ბედნიერებას, თუმცა მაინც შორსაა მისგან. დიახ, სიმდიდრე და ფუფუნება მართლაც ხაფანგია. სათაურიც კარგადაა შერჩეული.
კითხვისას ვხედავდი ყველა პერსონაჟს, ყველა მოქმედებას, ყველა პასაჟს, ყველა ნაფიქრალს. სოფო რაღაც დაუსრულებელ პერსონაჟად მეჩვენა რომელსაც საკუთარი ნება ფუფუნებით გადაუმსხვრიეს და გაუგებარია გატყდა თუ არა საბოლოოდ. ხუხულის დანგრევამ უნდა მაფიქრებინოს ეგ? - მეცოტავა.
კედლის თემა ისეთი კარგი იყო- ცოტა მეტი მინდოდა ყოფილილყო მედეას სიზმრის შემდეგ.
აი ეს არის ნამდვილი პროზა, ძალიან ნიჭიერი ადამიანის დაწერილი, ძალიან კარგი და მართალი მწერლის. ასეთი მოთხრობის შემდეგ, სულაც არ მაინტერესებს როგორი პიროვნება დგას მის უკან. ბრავო! ბრავო!!!
6. გრაფინია, ტექსი აბზაცებად დაჰყავით და კითხვადი გახდება. ყველაფრის გადმოწერა არ მინდა პდფ-ში, ზოგიერთი ტექსტი აქ მინდა წავიკითხო. რაღაცით ნიცშეს ერთი ნაშრომი მომაგონა ამ ნაწერმა. კარგი ტექსტია, მაგრამ ბრწყინვალება აკლია, არადა ეკუთვნის. გადახედეთ, ცოტა ხელი შეავლეთ და იქნება ოქრო. 5
გრაფინია, ტექსი აბზაცებად დაჰყავით და კითხვადი გახდება. ყველაფრის გადმოწერა არ მინდა პდფ-ში, ზოგიერთი ტექსტი აქ მინდა წავიკითხო. რაღაცით ნიცშეს ერთი ნაშრომი მომაგონა ამ ნაწერმა. კარგი ტექსტია, მაგრამ ბრწყინვალება აკლია, არადა ეკუთვნის. გადახედეთ, ცოტა ხელი შეავლეთ და იქნება ოქრო. 5
5. ძალიან დიდი მადლობა, რომ წაიკითხეთ და შეაფასეთ ძალიან დიდი მადლობა, რომ წაიკითხეთ და შეაფასეთ
4. წარმეტებები ავტორს, რომელიც რატომრაც მაინც აქაური ძველის ერტ-ერტი იპოსტასით გამოგვეცხადა.:) თუმცა ამას არ აქვს მნიშნელობა.... "მგონია" უნდა დამეწერა რატომღაც-ის შედეგ და გამომღცა, მეგონა რომ დავწერე:)))) ერთ მგონის კიდევ ვიტყვი, მგონია ეკუტვნის უფრო მეტმა ადამიანმ რომ წაიკიტხოს. წარმეტებები ავტორს, რომელიც რატომრაც მაინც აქაური ძველის ერტ-ერტი იპოსტასით გამოგვეცხადა.:) თუმცა ამას არ აქვს მნიშნელობა.... "მგონია" უნდა დამეწერა რატომღაც-ის შედეგ და გამომღცა, მეგონა რომ დავწერე:)))) ერთ მგონის კიდევ ვიტყვი, მგონია ეკუტვნის უფრო მეტმა ადამიანმ რომ წაიკიტხოს.
3. და იქნებ მე-19 ბოლოსკენ დაწერილს? :) ავტორის ნიკიც ტავისას ამაბობს, ეგაა რომ მაბნევს, რადგან მიშკინა და არა მიშკინიო\ და ნიკისაც არ დავეტანხმები, რადაგნ ეს მანერა წერისა ზუსტადაც მოიტხვს მსგავს , "გაწელვებს ადგილადგილ:) მე მომწონს და დაუმადლლბელ 5 -იანს დავწერ და დაველოდები, მედეას და სოფიას დაცემას და იმედია ამის მერე ხაფანგიდან თავდაღწევასაც. წარმეტებები ავტორს, რომელიც რატომრაც მაინც აქაური ძველის ერტ-ერტი იპოსტასით გამოგვეცხადა.:) თუმცა ამას არ აქვს მნიშნელობა.... და იქნებ მე-19 ბოლოსკენ დაწერილს? :) ავტორის ნიკიც ტავისას ამაბობს, ეგაა რომ მაბნევს, რადგან მიშკინა და არა მიშკინიო\ და ნიკისაც არ დავეტანხმები, რადაგნ ეს მანერა წერისა ზუსტადაც მოიტხვს მსგავს , "გაწელვებს ადგილადგილ:) მე მომწონს და დაუმადლლბელ 5 -იანს დავწერ და დაველოდები, მედეას და სოფიას დაცემას და იმედია ამის მერე ხაფანგიდან თავდაღწევასაც. წარმეტებები ავტორს, რომელიც რატომრაც მაინც აქაური ძველის ერტ-ერტი იპოსტასით გამოგვეცხადა.:) თუმცა ამას არ აქვს მნიშნელობა....
2. გეთანხმები თოლია, არის მსგავსი შეგრძნება წერის მანერაზე
სავარაუდოდ გაგრძელებაც ექნება, რადგან არც არაფერი დაწყებულა და არც დამთავრებულა ძალიან გაწელილია მედეას გარშემო ტრიალი, მოკლედაც შეიძლებოდა
4 დავწერე 5-დან 3-ს ვაპირებდი, მაგრამ იმის იმედად, რომ გაგრძელება უფრო საინტერესო იქნება წავამატე
და წითელი ხელი რატომ ადევს?
გეთანხმები თოლია, არის მსგავსი შეგრძნება წერის მანერაზე
სავარაუდოდ გაგრძელებაც ექნება, რადგან არც არაფერი დაწყებულა და არც დამთავრებულა ძალიან გაწელილია მედეას გარშემო ტრიალი, მოკლედაც შეიძლებოდა
4 დავწერე 5-დან 3-ს ვაპირებდი, მაგრამ იმის იმედად, რომ გაგრძელება უფრო საინტერესო იქნება წავამატე
და წითელი ხელი რატომ ადევს?
1. მიუხედავად იმის, რომ თითქოს -და მთლად ამ თვეების ამბავია მოთხრობილი, მეოცე საუკუნის დასაწყისში დაწერილს ჰგავს.
მიუხედავად იმის, რომ თითქოს -და მთლად ამ თვეების ამბავია მოთხრობილი, მეოცე საუკუნის დასაწყისში დაწერილს ჰგავს.
|
|
მონაცემები არ არის |
|
|