ჩამოუცლია ცას ღრუბელთა ნაღველის ვარცლი,
საიმდროოა ეს განწყობა, წარსულს რომ ახსოვს.
სურვილი ისევ დაგიდგება, სადღაც მხარმარცხნივ,
არც ისე შორს და შენ რომ გინდა, არც ისე ახლოს...
გახუნებულა შენი ნატვრის ნაქარგი ტილო,
არც არაფერი ისეთი, რაც არ იცის ამ დრომ...
სიტყვის ფიქრი კი უთქმელობის დარღვევას ცდილობს,
ან სად იპოვის თეთრ ფურცელზე ერთგულს და სანდოს...
უკვე ჩავლილი გასავლელზე მეტია უფრო,
ხელჩასაკიდი საკიდი-ღა შემოგრჩა კართან.
სიმშვიდეს უკვე შენს ღამეებს არავინ უფრთხობს,
მოხდა, რაც მოხდა, ასახსნელიც რა დაგრჩა თავთან...
სიტყვების ფიქრში არც ქარია, არც თოვს და არც წვიმს,
თუმცა, ვიღაცა, იდუმალი მუდმივად სახლობს.
სურვილი ისევ დაგიდგება სადღაც, მხარმარცხნივ,
არც ისე შორს და შენ რომ გინდა, არც ისე ახლოს...
02.06.20