დღემ მოიმწყვდია ღამის წყვდიადი,
მზე იბადება მტრედის თვალებით,
მოსჩქეფს მდინარე უკვდავებისა
დაუზოგავად და გამალებით.

აქ  სიყვარულის არის წალკოტი
და ამაოა ბნელის წადილი,
აქ სურვილია ამაღლებისა
ადამიანთა თეთრი მანდილი

აქ ხომ ულევი შარა-გზებია,
დანისლულ ავდარს მოჰყვება დარი
აქ გადაარჩენს სუსტს და წაქცეულს
უფლის წყალობა,ზღაპრის სადარი

ვინ აღუდგება აზვირთულ ტალღებს,
ან ვინ ჩააქრობს ვარსკვლავს ბედისას?!
ვინ შემოსაზღვრავს უსაზღვრო სივრცეს
ფრთოსნებისა და შემოქმედისა?!

მაშ ჯერ სიკვდილი რა სათქმელია,
როცა ზეცამდე ადის ვედრება,
როცა გარშემო სიყვარულია,
აბა სიცოცხლეს რა შეედრება!