აქ რომ დაფნები და იფნებია,
ლურჯ მიწებს თავზე რომ დაჰხარის,
წაუკითხავი წიგნებია,
მიდიან,გვტოვებენ ,მახარე.

აქ რომ დაფნები და იფნებია,
სახლების ირიბად,ოდა მთა,
რა ბედნიერები იქნებოდნენ,
ვინმეს რომ ვყვარებოდით,ცოტათი.

აქ რომ დაფნები და იფნებია,
კალთებზე მოუვლელი ეზო,
ფიქრებიც ფიქრებივით ფიქრდებიან,
ყველა ამინდში გეძებ!

აქ რომ დაფნები და იფნებია,
დადნაფიც ყვავილებთან ერთად,
მზეა ბარჩხალა თუ იქნებ,
მზისქვეშ იმალება ღმერთი.

აქ რომ დაფნებია და იფნებია,
მოვარაყებული შვება,
ადამიანები იღლებიან,
მთების გადაღმაა მთები.

აქ რომ დაფნები და იფნებია,
ნეტავ,რა ხდება იქეთ,
ცხოვრება ერთადერთი მიგნებაა,
ხელებს რომ უსაშველოდ ვიქნევთ.

აქ რომ დაფნები და იფნებია,
ნახევრად ნაცრისფერი მხარე,
შენსავით შენნაირი ვიქნები ან
ხელებით ამომივსე მხარი.

აქ რომ დაფნები და იფნებია,
აქ რომ იფნები და დაფნები,
ჰაერი დახშულია,იფრენენ
ჰაერი დახშულია,აფრენენ.

დღეებს რომ დღეებივით მივყვები ვით
ტკივილი ლექსებივით გადამდეს,
აქ რომ იფნები და დაფნებია,
იმდენი არსად და არასდროს.