შენი გულის სითბოა,
ამ სახლს, ღარიბს, ისლიანს,
ზამთრის სუსხს რომ უნელებს,
მზის სხივების ლოდინს.

შეფაკლულა აისი,
მთებს გახედე ნისლიანს,
ყინულს კვალი გაუჩნდა,
როგორც ბზარი როდინს.

მიწამ სუნთქვა, ათასჯერ,
ნაბიჯს ამოაყოლა, -
თეთრ სიმშვიდეს კალთაზე
ჩაეშალა თვალი.

მიწას მეტი რა უნდა?!
ხეებს წყალი ჩაუდგა,
ჭრელი წინდა გახუნდა, -
დნობა თებერვალის.

მარცვლის სანდო პეშვიდან
გამგზავრების მისია, -
მზე თვალს ახელს მეშვიდეს,
გაზაფხული მოდის.

მაგ ხელების სითბოა,
ჩვენს სახლს, ღარიბს, ისლიანს,
გადააქცევს სასახლედ,
ვიწუნებდი როდის ?!