მისანი საყვარელო, მართლა გამოიცანით.
არასოდეს დროსტარებაზე უარი არ მითქვამს საქმისა და სამუშაოს გამო. მერე  კი მიწვალია, ღამეებიც მითენებია მუშაობაში,  საქმეს დიდად არ ჩამოვრჩენილვარ, მაგრამ არასოდეს მინანია და სხვასაც ამას ვურჩევ. 
შენი გასაკეთებელი - არ გაგექცევა, სადაც დატოვებ, იქ დაგხვდება,  მეგობრები და კარგი ხალხი კი, ერთად დღეს არიან, ხვალ აღარ იქნებიან და მერე გული დაგწყდებათ, რომ დროზე არ ჩაეხუტეთ.

ღმერთმა დიდხანს გაცოცხლოთ და ქეიფი და დროსტარება მანდ რომ იციან ისე უნდა))))
თუმცა არც აქ იკლებდით როგორც ჩანს))) ოხ რა ხართ თქვენ რა ხართ))))

მისანმა კი სცადა, აქ  ცოტა სიცოცხლის შემოტანა, მაგრამ არავინ შემოუამხანაგდა.
ახლა, სულ მე ხომ არ შემომეწირებოდა, ახალი წელიც ხომ უნდა ეზეიმა.
კიდევ ქეიფობთ საქართველოში?

დდდდდდ

გეხვეწებით, არ გამექცეთ, კიდევ ვისაუბროთ.

რაც არ გვაწყობს ვერ ვგებულობთ...
რაზეა საუბარი...)))
პკპკ

აქ კი უკვე ძალიან შეგეშალათ!
ეს ლექსი ვერლიბრი სწორედაც რომ არ არის, მთლიანად კონვენციურია, თავისუფალი ჩანართიც კი არ გააჩნია, გრაფიკა მივანიჭე თავისუფალი და პაუზებით გავამდიდრე ... ეგაა, ინტონაციის დიადო სპეციალისტო.

ვერლიბრსაც აქვს თავისი რიტმი და მელოდია და სწორედ მას ვგულისხმობ როდესაც ლექსის ინტონაციაზე ვსაუბრობ ....
ტკბილი ძილი

ახალ ისეთ აბსურდს ამბობთ, ლექსმცოდნეობაში ნებისმიერ,  ოდნავ გარკვეულ ადამიანს, სულ ცოტა, გააღიმებს, .  მე კი სერიოზულად უნდა გიპასუხოთ

ბესიკ ხარანაული - საუკეთესო ვერლიბრების ავტორია, მაგრამ საქმე კონვენციაზე რომ მიდგება, სათქმელი იქნებ საყურადღებოც ჰქონდეს, ლექსის ფორმა კი ხალხურს  იქით არ წასულა.  პრიმიტიულ რითმებს სჯერდება. აი, მონორაიმი კი,  ანუ ერთ რითმაზე, თანაც ორიგინალურზე გაწყობილი  ხუთტაეპიანი სტროფი - არათუ ხარანაულთან, საერთოდ, თანამედროვე და იქნებ უწინდელ პოეზიაშიც უდიდესი იშვიათობაა. (თუ გეგულებათ ბევრი, მარტო  ავტორები და მათი ნაწარმოებები  ჩამოთვალეთ და თავად მოვძებნი და გავეცნობი)

ახლა რაც შეეხება რიტმს - ეგ კონვენციური საზომი, რომელსაც მე ვიყენებ  (5/4/5) და თავისუფალი გრაფიკა მივანიჭე, ბესიკის სახელს კი უკავშირდება, “დიდბესიკური” ეწოდება,  მაგრამ ის  სულ სხვა ბესიკია, სამი საუკუნის წინანდელი და გვარად გაბაშვილი იყო (“ტანო ტატანოს” ავტორი).  მისი ადრეული განვითარების დინამიკა  დაახლოებით ასეთია: გოგჩა ტბა ვრცელი, ხმოვანებით ზღვისა მბაძავი, გასწი მერანო შენს შენებას არ აქვს საზღვარი, ინტონაციურად - ყველაზე მეტად დავალებულია ბარათაშვილისგან, (დარწმუნებული ბრძანდებოდეთ, რომ ვერც მოდები ვერ მამიშლიან თავსა თქვენსა - ღამე ყაბახზედ)..., მერე მაჩაბლისეული შექსპირი.... პირადად ჩემთვის ამოსავალი მაინც გალაკტიონის ვერლიბრებია, ორი გამოკვლევაც მაქვს მათზე ... კერძოდ “დედოფალა” - ხომ არ მიირთმევთ დედოფალა, ბაგით ალუბლებს”
    ინტონაცია სასაუბრო ფრაზეოლოგიისა,  ჩემს მშობლიურ კახურ დიალექტს უჭირავს ცოტა ქართლირიც გავურიე, (ბესიკი  კი - თიანელია და თიანური, თუ მართლა  ასეთი “ყური გაქვთ” , ინტონაციის დამჭერი, შენიშნავდით, რომ კახურისგან  და ქართლურისგანაც  მკვეთრად განსხვავებულია.
  ლექსიკაც - ტიპობრივია ჩემი მშობლიური დიალექტებისათვის, თუ რამ გალიტერატურულებულია, საკუთრივ ჩემი ხელობაა,  ჩემი ოკაზიონიზმია.
  რაკი წერას შევყევი, ბარემ განვაგრძობ, იქნებ ეს ლექსი, თქვენი შენიშვნის წყალობით,  ბეჭდურად თავისი ანალიზიანად გამოვაქვეყნო, რაც ადრეც არაერთხელ გამიკეთებია.
ახლა შინაარსობრივი, კონცეპტუალური მხარე:
აღებული მაქვს ფლორენსკის თეორია სახელდების შესახებ, ქართველ მთიელთა, კერძოდ, ხევსურთა ტრადიცია კაცისთვის სამი სახელის დარქმევისა, რათა მისი სული მოიხელთებელი იყოს, ხოლო ფიზიკური არსებობისას  - მომხვდურს იდენტიფიცირება გაუჭირდეს, ამას დავუკავშირე ქართული პაგანური წარმოდგენა და წესი სიზმრის წყლისთვის გატანებისა. გაგიმხელთ, მე  მართლა არ ვიცოდი, ინტუიციით დავაკავშირე სულის სახელის ქართული კონცეფცია და ფლორენსკი , ჩემი აზრით, ასეთი ორი, სრულიად დაშორებული რამ და პაატა ნაცვლიშვილის წყალობით, ლექსის გამოქვეყნების მერე აღმოვაჩინე, რომ ფლორენსკის შესწავლილი ჰქონია სწორედ ქართული წარმოდგენები, დედოთ თბილისელი სომეხი ყოფილა, ორი სიძეც ქართველი ჰყოლია და ქართულადაც , როგორც მშობლიურ ენაზე, ისე ლაპარაკობდა... დანარჩენი მერე, ახლა უნდა ძილი განვაგრძო , თქვენთან რომ დღეა, ჩემთან შუაღამეა

ეგ არის ეპიგონიზმი მეტი არაფერი

რიტმულ-მელოდიური წყობა, ლექსის ინტონაცია... არ არის აუცილებელი სიტყვასიტყვით იმეორებდეს რამეს...

მადლობა მისანო, რომ დრო გამონახეთ და წაიკითხეთ.
თქვენი კომენტარებიდან კი  მართლაც ვერაფერი გავიგე.
ან მე არ მესმის სიტყვა ინდივიდუალიზმის მნიშვნელობა.
ქართულ პოეზიას ცუდად არ ვიცნობ, თუ ინდივიდუალიზმი დაგაკლდათ, იქნებ მიმითითოთ, ლექსის რომელიმე სახე, რომელიმე პასაჟი, რომელიმე კონცეპტი ვის შემოქმედებაში გეგულებათ და ციტატა დამიდოთ.
ეს რაც ინდივიდუალიზმს შეეხება.

სრულიად ოდიოზური მეჩვენება თქვენი მეორე კომენტარი, სადაც ჩემს უფროს მეგობარს,  მრავალთათვის  საყვარელ ბესიკს ახსენებთ და იქვე მოქმედ თუ ყოფილ ბანკირს, აწ პოლიტიკაში გადაპორტირებულ ხაზარაძეს ,,ახუტებთ”.  მართალი გითხრათ, ალკოჰოლური ინტოქსიკაციის პირობებში დაწერილი მგონია. რა გავიგო მე, როგორც ავტორმა, თქვენ როგორც ინდივიდ მკითხველს ლექსის კითხვისას  რა გიგრძელდებათ და რა გიმოკლდებათ,  ვისი წაბაძვით და როგორ უნდა გამოვიყენო ეს შემდგომ, ლექსზე მუშაობისას?
თუ სრულიად კეთილშობილი განზრახვა გამოძრავებდათ და ჩათვალეთ, რომ ამ მართლაც,  სრულიად ორიგინალურ ლექსს ამ საახალწლოდ მკითხველი მოაკლდა,  გადაწყვიტეთ , აპრობირებული ხერხისთვის მიგემართათ და ინტრიგა შემოგეგდოთ, კიდევ ერთ მადლობას გიხდით და გისურვებთ ბედნიერ ახალ წელს!

მეტი ინდივიდუალიზმი....

კითხვისას ავტორის მდგომარეობა მოვირგე და თითქოს ცხვირი დამიგრძელდა და ასაკი მომემატა....სადღაც მამუკა ხასარაძესა და ბესიკ ხარანაულს შორის გავიჩითე დ