როცა ალუმინის განიერ ქვაბს
არც ისე ხმელი შეშით დანთებული ღუმელი
ბეჭებზე მოიდგამს,
გული მითბება და დუღილს ვიხანგრძლივებ.
ამ დროს დედები ცოცხლდებიან,
საზიარო შვილებზე ყვებიან ამბებს,
ნაცნობი ზრუნვით ატკბობენ წარმოდგენებს
და ზამთრამდე იტრუნებიან,
სანამ პირველი ქილა გაიხსნება,
სანამ არჩევანი შეჩერდება,
მარწყვზე, ატამზე, კომშზე ან სულაც თეთრი ბლის კომპოტზე,
ფიქრები იმ მოლოდინს აშოშმინებენ,
რომელმაც სიმშვიდის  დაბადება
ბავშვობის სევდისგან უნდა გამიჯნოს.
მერე  სარდაფის ექომ
შეიძლება დედის ხმითაც დაგიძახოს
და თაროზე ჩამწკვრივებულ მოტივტივე ხილის კოლბებში აიმღვრეს ზამთარი.