ერთი ბედკრული,ვისაც უკვე მთელი ცხოვრება,
გაწამებული ქონდა ლამის-ყოველ დილიდან!
ჩხუბი,კინკლავი,არეული აზრი,გონება,
მარტო მოწყინდა?უკვე ყელში ამოუვიდა...
მივიდა ბრძენთან-სატკივარი უნდა გაუწყო:
-დაკარგა აზრი სიცოცხლემ და
ყოფნა-არყოფნამ...
ახლებურად რომ ამ ცხოვრებას ფეხი ავუწყო,
ხომ არ სჯობია მოვიძიო სარჩო სამყოფად
-მხოლოდ ჩემთვის და...
უმადურმა ცოლმა იზრუნოს
თავის ოფლის ღვრით მოიპოვოს პური არსობის?
ბრძენმა იკვირვა...აქ მოსული,-კაცი მეგონე!
და არა-გეტყვი:-უსარგებლო ბოთლის საცობი...
როცა ოჯახში კინკლაობა და ჩხუბი მეფობს,
მზე კაშკაშებს და სახლში კიდევ,-ბნელა...ბინდია!
დღეები,შენ რომ გიწყალობა მაღალმა ღმერთმა,
უშინაარსოდ,უღიმღამოდ
წელვით მიდიან...
დაფიქრდე უნდა, თქვენ ორ შორის ვისი საქმეა,
მატყლის ჩეჩვა თუ, საქსოვნელად ძაფი-სართავი?
მერე მოდი რომ პირში გითხრა, თქვენს(ცოლ-ქმარს)შორის,
ვინ მტყუანია და ვინ კიდევ,-სრულად მართალი...
მანამდე, სანამ ჩემთან მოხვალ, გვერდით მეზობელს
გადაუხედე...რა ცხოვრებით ცხოვრობს ოჯახი...
ისმენ კი მათგან ჩხუბს,ვაებას,
კივილს და მოთქმას,
გაწევ-მოწევას, უკანასქნელ ხმაზედ მოძახილს?
მიხვდები, როგორ ეზიარო სულის სიმშვიდეს,
სახლში სიკეთის მეფობამ რომ დაიდოს ბინა...
გეფერებოდნენ და ნერვებს შინ კი არ გიშლიდნენ...
ბედნიერებით სულს ატკბობდე-შენ,ცათა შინა!
ბრძენისგან უკან  მომავალი, შეჩერდა სახლთან,
რომელ სახლშიაც ბინა ედო სიამტკბილობას....
სადაც ცხოვრებას დაწესებულ პირობად ახლდა,
პატივისცემა-მომდინარე ხატის მირონად...
საშოვარიდან მობრუნებულ დაღლილ ქმარს ცოლი,
გვერდით ეჯდა და მოკრძალებით ეფერებოდა!
-არა ყავს ვინმეს შენნაირი,
ამ ქვეყნად მგონი,
ოჯახს რომ სალ კლდედ ქცეოდა და შეფარებოდა!
მადლობა უფალს გვიწილადა დღეს რომ მცირედი,
ხვალაც თუ მოგვცემს,არ მოგვაკლებს ლოცვა-კურთხევას...
არ მოგვიშალოს გამჩენელმა შენი იმედი...
ქმარიც ემთხვია მადლიერ ცოლს-სიტყვის უთქმელად!...
მობრუნდა ქმარი, შინ შევიდა ჩაფიქრებული...
ცოლს უხმო წყნარად, -მოსაკითხი მომაქვს ბრძენისგან!
ამიერიდან ორივესი სიმართლე-კმარა!
გონების გახსნა-განათება,მგონი მეღირსა...
ჩვენს გვერდით სახლში მტყუანია ქმარიც და ცოლიც...
ჩვენ კი,-ორივე მართლები ვართ,რატომღაც...მგონი!....
იმაზე ცდაში-დაიხევსო-უკან,-ლოდინში...
დაგვვიწყებია-სიყვარულით გვეთქვა ბოდიში...
რომ ჩვენს ქოხშიაც ენავარდა
სითბოს, სინათლეს!
ჩვენ კი?ეს წლები, გადავყევით...
ჩვენ ჩვენს "სიმართლეს"...