ჩიტებს და პეპლებს სულ გავურბოდი
ლექსში, რატომღაც სისუსტედ ვთვლიდი...
დღეს,  პოეზიის მაღალ ქარაფზე
შემომეფეთა ქაღალდის ჩიტი.

სწორედ ისეთი, როგორსაც ერთ დროს
ცხადსა და სიზმარს შუა ვმალავდი.
ვმზესუმზირობდი როცა და  ფერდობს
ვაჩახჩახებდი ბინდის კარამდე.

მერე ამინდებს გაუწყდათ ქანცი.
ღრუბლებმა უკლეს ცარგვლის ლოლიავს
და მზე- მჭვრეტელი ყოველი მარცვლის
ჩაითრია თუ ჩაიყოლია

შიშმა. პირფერმა და ბერწმა შიშმა.
და როგორც სურდა, ისე დაშალა
სამყაროს ყველა სიწმინდე, ნიშა.
ლექსიც ჩრჩილივით დახრა აშარმა.

ქაღალდის ჩიტზე წერით დავიწყე.
თუ შემხვდებოდა, აღარც  მეგონა.
მან კი ღიმილი გამომიწოდა
სახლიკაცივით,
სულის  მეგობარს.

სევდით დაცვარულს უგავდა ღიმი.
ცა მოუჩანდა ცივი მუჭიდან
დავემშვიდობე. აფრენა  სცადა.
დაღლილი იყო და  გაუჭირდა.