შინ არვინ დარჩა. ნანგრევებს შორის გაზაფხულს ძნელად დაედგომება... გულში იკრავენ უსულო ჩვილებს ევმენიდები. ცივმა ომებმა კვლავ იყვავილეს. შიში მეწამულ ფერად მიჰქარგავს ბელტებს და იებს ხმაგაკანკული, ფრთხილი წვიმები ჩასჩურჩულებენ:- არ გვაპატიეს სიყვარული და უტეხი ფიცი, თავთუხისფერის ლურჯში დინება. თოვლმა გაბედა ეტვირთა მიწის ცოდვა- შვილების ვერმოფრთხილება. დგანან კედლები ხეიბრის მზერით, ჯერაც სუნი სცემთ რძის და ბავშვების. ბოლში გახვეულ, ჩამოშლილ მზეს კი ჟინით კორტნიან უცხო შაშვები. რა ვქნათ, ხელახლა რომ გავუბევრდით უმწეობას და უფრორე- წუხილს? გზაზე გაბაწრულ მლოცველთა გვერდით მიქოშინებენ დღეები რუხი. ბუხარში მთვლემარ ღველფივით ბჟუტავს იმედის ლანდი ცრემლის თანხლებით. გულს ირევს მიწა და გუდაფშუტა სოკოებივით თრთიან სახლები.
