ნუ მოეფერებით  ქალებს,
რომელთაც ცა იძულებით ჩამოამხეს თავზე გუმბათად.
სიმშვიდე ძრწოლით ჩაუნაცვლეს,
გაზაფხული- ზამთრით,
აბრეშუმი- ხამი ტილოთი,
ოცნება- მდუმარებით,
ღიმილი- ცრემლით,
პოეზია- მდარე პროზით.
არ დაუმძიმოთ ქალებს ქედი იმედის  ჯაჭვით-
არ მოეფეროთ.

არ გაუღიმოთ ქალებს,
თუკი  თქვენი ღიმილი
მხოლოდ ეჭვებსა და  უნდობლობას ამძაფრებს მათში.
თუ ეს ღიმილი უხილავ საბელს გამობმული
მორჩილების დითირამბია
და  ჩალით გადახურულ ქვეყანაში
პირში
ჩალაგამოვლებულობის შეგრძნება 
ჩვეულებრივ  ტოქსიკურ სინდრომს წარმოადგენს.
იყავით გულქვა.
უმიმიკო.
უგულისყურო.
ნუ გაუღიმებთ.

არასდროს ეთამაშოთ ქალებს
მეტაფორებით დანაღმული სცენის  ბნელი  კულისებიდან.
ნურც ნაცნობ- მეგობრებს მისცემთ საბაბს  ეძებონ მათში ის,
რაც არ თქმულა.
არც შობილა და
სიზმრის ფერიც კი არ ადევს.
ფანტაზიები აშიმშილეთ.
აშიმშილეთ ბრმადშობილი ფანტაზიები.

ვზივარ ლექსების დამტირებლის ჩვეულ პოზაში,
მკვდარ სიტყვებს მარცხნივ ვუჩენ ადგილს,
მფეთქავებს- მარჯვნივ.
დაქტილოსკოპის ,,დამღერებულს"  მუდარით  ვატან ქარს,
რომელიც უკან იხევს სახეშეშლილი,
გაფითრებული
და ყველა სიტყვას,
უნამუსოდ,
სახეში მახლის.