სად  მოვასწარი  ამ  ოცდაცამეტ  წელიწადში
მყოლოდა  ამდენი ძმაკაცი,
ქრისტეს  რომ შეშურდებოდა.
არ დავთვლი მის  მტერს და  გამყიდველს,
მე კი...კაი კაცობამ იცისო,ეგ !-
მანუგეშებენ.
რა ვიკარგკაცე ამდენი,
რა მოვასწარი?
ახლა  უნდა  დავჯდე და  დავწერო:
ვის როდის?
როგორ? 
რამდენი?
რისთვის?
მაგრამ არ მახსენდება,
ვერ ვიხსენებ, ვის  სად  გადავყევი  თან.
ვისთან როდის გავიფიცე  ძმად,
ვისთან  როდის  დავისვი  დანა მკლავზე და სისხლი
შევურიე.
რაც მახსენდება და  რაც ვიცი დანამდვილებით:
ვზივარ აივანზე  მარტო ,
სიგარეტი მაქვს,
ასანთი -არა .
რა ბედნიერი  ვიქნებოდი,
როგორ ამენთებოდა  თვალები სიხარულით,
ამდენი ძმაკაციდან, ერთი რომ  გაჩნდეს ,
კარი შემოაღოს ,ასანთი აანთოს და მკითხოს :
,,როგორ  ხარ? ,,
გადავეხვეოდი და  ვეტყოდი:
,,ჩემო მეგობარო!,,