ძველი ზაფხული მახსენდება.
მატარებელი.ივლისი.
თეთრი  ღრუბლების მამონტები
ცაზე რა მშვიდად  დადიან.
ვინ იცის რატომ მაგონდები
ყოველთვის დილადრიან?

მახსოვს ,რომ  ჩემზე  აბოდებდი.
და მეც ვიჯერებდი  ამ ბოდვებს .
არავინ  არაფერს არ ამბობდა,
ახლა რას  აღარ  ამბობენ .

ამღერებს  პატარა სადგურები
ელის ,,ბებერო გადიას,, .
და  სველი დენის  მავთულებით
მთვარის  ფიტული  ანთია .

ყოველთვის თავად  ვართულებდი,
ყოველთვის  თავად ვანგრევდი.
ყოველდღე  ვინმეს ვიყვარებდი,
ქარი ვფანტე  და დავბერდი .

ჩავალ,
ჩავბარგდები,
უნდა  ჩამოვიხსნა 
სულის ფალმანდები–  დარდები.
სახლი მივატოვე,
ასე– უსახლკარო,
ბათუმს სამუდამოდ ვბარდები .

ვუყურებ ,
ვუყურებ  ღია კარებს .
გამცილებელი  : ,,მოიცა!..
მთვარე  კი ,როგორც  ღრიანკალი,
დედამიწისკენ მოიწევს .

ხვალიდან აღარც  გავიპარსავ,
ცხოვრებამ ისე  დამქანცა.
ხვალიდან  თავსაც  დავიფასებ ,
მეთევზეების    ძმაკაცი

გავხდები. გავყვები  ამაღამვე
ზღვაში  გათანგულ ნაოსნებს.
ღმერთმა  წესრიგი დაამყარა,
მე გამოვიგონე  ქაოსი !