ვინა  ვარ?  თუ ამ ლექსის  დასაწყისს
შევხედავთ ,სიტყვით ისე დავცურავ
სიტყვაზე, როგორც ძველი  სერფერი ,
ისე უშიშრად და მამაცურად ...
მიწაზე  ფეხით როგორ  გავივლი?
პოეტებს ლურჯი ზღვები შეგვფერის!
გულზე  დამდგარი  ჩემი  თავივით,
მძულს დედამიწა -უშნო,ბებერი .
ვინა  ვარ ? ზოგჯერ  ნისლთა მარეკი,
ცაზე მწყემსების მწარე სახრეთი.
ხან ეშმაკები  შემიფარებენ,
ხან ღმერთან  ახლოს  დავესახლები .
ხან  ჩრდილოეთის  მხარეს გავქუსლავ ,
ხან  შემიფარებს  ცივი სამხრეთი .
დიდი  ხნის  წინათ  მიხმო ბახუსმა,
რა თავს ვიწონებ  ლოთის  სამხრეთი ?
გუშინ ცას მოვწყდი მკვდარი  ჩიტივით,
მლოცავს  ქუთათელ-  გაენათელი.
დილით ვრგავ  ბაღში  კიტრის  ჩითილებს ,
საღამოს  უნდა  ვთვალო  სანთელი ,
ვისთვის -პოეტი-ღამენათევი,
ვისთვის  სიკეთით  სავსე მნათე  ვარ .
მაგრამ, ვინ იცის, რომ ჩემი  თავის
დიდი მტერი და  მოღალატე ვარ ?!.