ღრუბლიან დილას ,როცა მეძინა,
მე გამაღვიძა წვიმის  შხეფებმა.
აღარ  იყავი ,სად არ გეძიე,
დამაკლდი შენ  და შენი შეხება,
კვლავ დამცინოდა  ქარი ავყია,
და ოთახებში  იდგა ტკივილი.
ენაცვლებოდა  ჩემ ხმას , გამყინავს ,
ცივი კედლიდან მუნკის ,,კივილი ,,
ვეფერებოდი შენ მზერას  დაღლილს,
და შენ ფოტოებს ვშლიდი კარტივით .
შენი სიცილით გამთბარი  სახლი
გახდა  ძეძვით  და  ეკალ-ბარდებით
სავსე ...
სადა ხარ? 
რამ გამახელა?-
შენ ციმციმს ვიღაც სხვა  მოდარაჯე
თუ გამოუჩნდა , ჩემზე  ახია!
შევეგუები მძიმე  განაჩენს.
ოღონდ  გჯეროდეს  ჩემი ნამდვილი
მობოდიშების  და გაფითრების .
მე შენს ეზოში  ჩამობარდნილი
მუდამ პირველი  თოვლი ვიქნები .
,,მომაგონდები ამ ანანურთან,,
შენ, ალბათ,ისევ თვალს ამარიდებ .
ოღონდაც დარჩი ,ახლოს,ჩემ გულთან ,
ჩემო გიჟმაჟო და მეამინდევ.
ღრუბლიან დილას უშენოდ მოვკვდი ,
მიმასვენებენ ცაში ჩიტები .
უბრალოდ, ვფიქრობ ,ასეთი ლოთი ,
თან მკვდარი , უფალს რაში  ვჭირდები ?