ჯორჯ გორდონ ბაირონი - სარდიონი

თუმც არაა ბრწყინვალებით მომხიბვლელი,
სამუდამოდ გახდა ხსოვნის ბინადარი,
მხოლოდ ერთხელ წამოწითლდა მომნიჭებლის
მსგავსი კრძალვით სანუკვარი იადგარი.

ვინც მეგობრულ კავშირს რაცხავს სამარცხვინოდ,
დამცინებს და გამოიჩენს სიმძულვარეს,
თუნდაც ხვედრმა გაქირდვას ვერ განმარინოს,
სიყვარულით მოძღვნილს აღარ ვიუარებ.

მომაწოდა თავჩაქინდვრით სარდიონი,
ეშინოდა, უარვყოფდი კადნიერი,
ვთქვი, ფასობდა ჩემთვის მსგავსად საფირონის,
დავრჩებოდი მარად მოყვრის მადლიერი.

სიყვარულის ამ საწინდარს გატაცებით
შევცქეროდი, თვალის ახლოს მოციმციმეს,
მომეჩვენა, აციაგდა დანაცრემლით,
ნაჩუქარ ქვას აღარასდროს მოვიცილებ.

მდაბალ ყმაწვილს არ შეეძლო საბადებლით,
ან წოდებით ჩვენში ვინმეს გაკვირვება,
ბაღის ნაცვლად ნაღდი ნერგი დაბადებით,
ეტანება ველურ მინდვრებს სამკვიდრებლად.

სათბურებში სულ ამაოდ ელოდებით
ყვავილს, წარმტაცს მშვენებით და სურნელებით,
გაიზრდება მინდვრებში და ველობებში,
ბუნებაში მოძებნიან მსურველები.

ბუნებას რომ წაეშველოს თვალდამდგარი
ბედისწერა, ღირსეული ათამამოს,
აგავსებდა საგანძურით ამაგდარი,
ხვავს მოგცემდა შენი გონის სათანადოს.

მაგრამ თუკი გიხილავდა ბრმა ღვთაება,
შეიცვლიდა ბედისწერა დანაჩემებს,
მთელი ხვავით აგავსებდა, გალაღებდა,
მცირედიც არ შეხვდებოდათ დანარჩენებს.

30 მაისი, 2023 წ.

კოლეჯში ბაირონი მეგობრობდა დაბალი სოციალური წრის მოსწავლესთან,
რაც სხვა დიდგვაროვან  თანაკლასელებს სათაკილოდ მიაჩნდათ.


George Gordon Byron - The Cornelian 

No specious splendour of this stone
    Endears it to my memory ever;
With lustre only once it shone,
    And blushed modest as the giver.

Some, who can sneer at friendship's ties,
    Have, for my weakness, oft reproved me;
Yet still the simple gift I prize,
    For I am sure the giver loved me.

He offer'd it with downcast look,
    As fearful that I might refuse it;
I told him, when the gift I took,
    My only fear should be to lose it.

This pledge attentively I view'd,
    And sparkling as I held it near,
Methought one drop the stone bedew'd,
    And ever since I've loved a tear.

Still, to adorn his humble youth,
    Nor wealth nor birth their treasures yield;
But he who seeks the flowers of truth,
    Must quit the garden for the field.

'Tis not the plant uprear'd in sloth,
    Which beauty shows, and sheds perfume;
The flowers which yield the most of both
    In Nature's wild luxuriance bloom.

Had Fortune aided Nature's care,
    For once forgetting to be blind,
His would have been an ample share,
    If well proportion'd to his mind.

But had the goddess clearly seen,
    His form had fix'd her fickle breast;
Her countless hoards would his have been,
    And none remain'd to give the rest.