მე სიცოცხლე ისე მიყვარს,
მიმიქარავს მუხის  ეგო..
მიყვარს ჩემი  სანაცნობო-
უნდო,უპასუხისმგებლო .
მიყვარს ურთიერთობები
-თბილისური,შეზელილი-
ცოტა გადამლაშებული
სადგურების  ღვეზელივით .
მიყვარს თავის  მოწონება
მოგონილი ,,კაცობებით ,,
შეშელიძის ხიდებიდან
სამგორამდე  საცობები ...
სიგნალები ,შეგინება ,
მტრობა, გადაძახილები .
ეზოს  გარეთ  ქაქში  დგომა,
ეზოებში  -ბახილები .
პირში  შემოღიმილება,
ზურგში დამიზნება ისრის  .
მერე თავის შეცოდება ,
დაგინება  დედამისის.
ვდგავარ მარტო ,მეცინება,
ამ უხერხულ განაჩენთან.
ალბათ, მართლა მიყვარს  რაღაც,
თორემ აქ რა  დამარჩენდა?
წავალ ,ცოტა  თვალს  მოვხუჭავ,
წამოვწვები ,დავისვენებ -
რომ ახალი  ენერგიით
შევხვდე  ახალ ფარისევლებს ..