ნეტავი  ორი  სიცოცხლე მქონდეს,
ხვალვე  უსიტყვოდ მოგიკვდებოდი ,
რომ  დარჩენილი  ერთი სიცოცხლით
უცოდველს  მევლო 
და  ჩემ  ღიმილსაც

ჰქონდეს ხმა  ,როგორც  გადაბმულ სიცილს.
მეხს,ჭექას -ციდან ასხლეტილ  ხარხარს .
და გწამდეს, როგორც აღთქმა  ან ფიცი,
ჩემი  ბაგიდან თქმული  ,,მიყვარხარ,,

გულზე  გადამხმარ  ტკივილს  ვიცოხნი ,
დღეები გვანან შუშაბანდიან
სოფლის  დაკეტილ,  უკვამლო სახლებს .
და კვირაა  თუ ხუთშაბათია -

ვარ  ცარიელი,  როგორც  წყლის  ჭიქა,
მიტოვებული სადღაც  წყაროზე .
მფიტავს წყვდიადი  ღამის მისტიკა,
სასაფლაოებს და კვიპაროსებს 

შემოვეჩვიე . ამ ერთ ფურცელსაც
გადავხნავ ფანქრის  წამახვულ წვერით.
წინ მელოდება  გზები  უცვლელი :
,,თოვლი ირიბი და ალმაცერი,, .

გუშინაც,  მორიგ  ხეტიალისას,
მომეჩვენე თუ  მართლა დაგლანდე
ქუჩის  კუთხეში ... ,,მე მიდიოდი
(და) მაღლა  იდგა  გემი დალანდი ,,

ცა მძიმე  იყო  შავი  ფიქრებით ,
ჭირნახულივით წვიმას იმკიდა .
შენ კი იდექი და ხელს  მიქნევდი
საბედისწერო  ,,ტიტანიკიდან ,,

ნეტავი ორი  სიცოცხლე მქონდეს,
ამის  დარდმა არ  გადამიარა :
ერთში  დავრჩები,  როგორც ცხოველი
და მეორეში ადამიანად !