მე  გადავწყვიტე  : სამუდამოდ უნდა მეცქირა
შენთვის და  იქვე ,შენი სახლის  მოპირდაპირედ
სახლი ვიყიდე.გითვალთვალებ,
დიდი  გეტსბი  ვარ!
უცნაურია, რომ  სიცოცხლეს  მკვდარიც  ვაპირებ .
და ველოდები  , გამაბრუო ტკბილი  ტყუილით ,
რომ კვლავ გიყვარვარ , გამოჩნდები  და მეც ლეკვივით
კრუსუნს დავიწყებ .ბრწინავს  შენი ოქრო -დუმილი ,
მეც მდუმარე  ვარ, გისოსებში გამოკეტილი .
ვიცი , სუსტი  ვარ ,შენს თვალებში ამოვიკითხე ,
ჩიტის გული მაქვს : მსხვრევადია ,როგორც კრამიტი.
და ამიტომაც არ გვეწერა ერთად  დიდი  დღე,
და ამიტომაც ვერ მიტანდი ...და  ვერც  ამიტან .
თითქოს  დასრულდა  ყველაფერი ,რა მეხუმრება .
შენს  მოლოდინში  მაინც მრჩება  ღია  კარები.
კარის  ზღურბლამდე  კიბის  თეთრი საფეხურები
მორეცხილია ჩემი  ცრემლის  ნიაგარებით  .
მე არ მჯეროდა , ღმერთს  თუ მართლა  ჰქონდა თვალები ,
საერთოდ  ღმერთის  არ მჯეროდა, რას  არ ვცოდავდი.
ახია  ჩემზე  ,ქარიშხლებს  რომ  ასე  დავნებდი ,
იხარეთ  , მტრებო , სანიმუშოდ  გავსაცოდავდი  .
მიყურეთ ,დასტკბით , იხარხარეთ , ცეცხლთან იცეკვეთ ,
გაერთეთ ტვისტით ,  ან გარდელის ცხელი ტანგოთი.
მთელი  ცხოვრება  პოეტ თავთან  შებმა მიწევდა,
მთელი  ცხოვრება პოეტისგან სადღაც  გავრბოდი .
ღმერთი  ალაგებს ჩვენ  ცხოვრებას ფერად  ფაზლებად ,
ღმერთი  წყვეტს:  ვინ ვის  შეიფარებს  , ვინ ვის  გაწირავს .
ვიღაცას,ალბათ , მზის ნათება  ელამაზება  ,
მე კი...როგორც ჩანს, იშვიათი  წვიმის  კაცი ვარ!