ამდენი  ცივი დღისა  და ღამის ,
ამდენი  ცრემლის ,ამდენი დარდის
შემდეგ ჩემს გულში იმედი  ყვავის ,
წყალს  ვუსხამ კართან მომაკვდავ  ყვავილს.
ვაჯავრებ  სტვენით მზისგულა ჩიტებს ,
ვუსმენ მუსიკას-მხიარულს, რეტროს.
ისე ვარ , თითქოს,  შენც  გულში  გჭირდე
და ხის მერქანზე  ჩემს სახელს  სჭრიდე ,
როგორც  მე ტანზე  გიწერდი  ერთ  დროს ,
როდესაც  შენით  სამყარო  მენთო .
ვიდექი  ხშირად ხიდზე  და ყინვებს
ვერქინებოდი , როგორც  წიქარა.
ღმერთი  თუ არა , გამიგებს ვინმე,
ჩემ ცოდვასავით  მძიმე მიქარვას .
აფრინდა  შაშვი... ვიღაცამ ბოგირს
გადაღმა  ფილთა  თოფი  დასხლიტა.
ერთი ცხოვრება რატომ არ  მყოფნის,
ნეტავ  ,ცოდვების  გამოსასყიდად?!.